Ο Κόκκαλης, ο λαός και οι αντιλήψεις
Τα κενά ήταν πάντα κενά. Δεν θέλω να ξαναγράψω για προπονητές που αδικήθηκαν, τεχνικούς διευθυντές που λείπουν, παράγοντες που εκδιώχθηκαν, στελέχη που δεν αξιοποιήθηκαν και άλλα τέτοια. Δεν έχει νόημα. Ασε που δεν πιστεύω ότι είναι οι πρακτικές το πρόβλημα. Το πρόβλημα είναι οι αντιλήψεις.
Του Αντώνη Καρπετόπουλου
Παράταξη
Εχει αναρωτηθεί κανείς ποια είναι η αντίληψη του μέσου οπαδού του Ολυμπιακού για το τι είναι το ποδόσφαιρο; Η δική μου εντύπωση είναι ότι για την τεράστια βάση της παράταξης (σε αυτό έχει πολύ δίκιο ο Κώστας Νικολακόπουλος) που λέγεται Ολυμπιακός το βασικό και το κύριο σε κάθε άθλημα είναι η κατάκτηση της κορυφής. Είναι λάθος αυτό; Οχι απαραίτητα. Το να θες να είσαι πρώτος είναι για εκατομμύρια ανθρώπους (και όχι μόνο ποδοσφαιρόφιλους) κινητήριος δύναμη για δημιουργία και καταξίωση. Το να θες να είσαι πρώτος ειδικά στο ποδόσφαιρο οριοθετεί μια αντίληψη, δημιουργεί μια νοοτροπία. Χθες π.χ. έβλεπα τους πανηγυρισμούς του κόσμου του ΠΑΟΚ στη Θεσσαλονίκη για την κατάκτηση της δεύτερης θέσης: δεν μπορώ να φανταστώ οπαδούς του Ολυμπιακού να πανηγυρίζουν μια δεύτερη θέση ακόμα κι αν αυτή οδηγούσε απευθείας στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ. Προσοχή: δεν λέω ότι η μία αντίληψη είναι καλή και η άλλη όχι. Απλά επισημαίνω ένα δεδομένο.
Πρώτος
Ολοι αυτοί που χρόνια γκρινιάζουν στον Κόκκαλη για τον νεποτισμό, την έλλειψη σεβασμού σε κάποιες προσωπικότητες (από τον Μπάγεβιτς μέχρι τον «Ρίμπο» π.χ.), και το one man show που λέγεται διοίκηση της ΠΑΕ είναι πολύ λιγότεροι από εκείνους που θέλουν τον Ολυμπιακό πρώτο με κάθε κόστος. Ολο το σημερινό μπάχαλο του Ολυμπιακού (το οικονομικό άνοιγμα, η έλλειψη οργάνωσης, η αδυναμία να βρεθούν στελέχη κ.λπ.) δεν είναι παρά αποτέλεσμα μιας προτεραιότητας που ο πρόεδρος του Ολυμπιακού πάντοτε είχε: την προτεραιότητα να κερδηθεί το πρωτάθλημα για να μην γκρινιάζει και να μην εξεγείρεται ο κόσμος.
Ο Κόκκαλης δεν νομίζω ότι διαμόρφωσε αυτή την αντίληψη, τη βρήκε! Ποτέ δεν θυμάμαι στον Ολυμπιακό να υπήρχαν πρόεδροι που ζητούσαν την υπομονή του κόσμου π.χ. Η ομάδα της δεκαετίας του 80 που κέρδισε πέντε πρωταθλήματα σε επτά χρόνια είναι ζήτημα αν μια φορά ξεκίνησε και τελείωσε τη σεζόν με τον ίδιο προπονητή. Στη μυθολογία του Ολυμπιακού χώρος για προπονητές δεν υπήρξε ποτέ, πόσω μάλλον για τεχνικούς διευθυντές, υπεύθυνους επικοινωνίας, σκάουτερ, επικεφαλής ακαδημιών κ.λπ. Κανείς δεν ξέρει ποιος προπονούσε τον Θρύλο της δεκαετίας του 60 που κατέκτησε τα σερί πρωταθλήματα! Αμφιβάλλω αν τον θυμάται κι ο Σάββας...
Αντιλήψεις
Μ' αρέσει να συζητάμε για την όποια επόμενη μέρα του Ολυμπιακού: είναι μια ενδιαφέρουσα συζήτηση, πολύ πιο ενδιαφέρουσα από αυτή που αφορά τα λάθη που προηγήθηκαν. Η δική μου ερώτηση είναι σε αυτή την επόμενη μέρα ποιες ακριβώς αντιλήψεις των οπαδών θα πρέπει κατά κάποιον τρόπο να υπηρετηθούν από κάποιο νέο διοικητικό πλάνο. Το πλάνο της δεκαπενταετίας του Κόκκαλη, κατά τη γνώμη μου, εξυπηρέτησε σχεδόν άψογα τις απαιτήσεις μιας τεράστιας μερίδας του κοινού του Ολυμπιακού, που παραδόξως είναι κι αυτή που σήμερα κάνει τη μεγαλύτερη φασαρία.
Ο Κόκκαλης είχε ως προνομιακό συνομιλητή του τον οργανωμένο λαό, τίμησε παράγοντες μεγάλης ηλικίας που βρήκε στον Ολυμπιακό και το παράσημό τους ήταν η Ολυμπιακοφροσύνη, έκανε ακριβές μεταγραφές που ο κόσμος γούσταρε πηγαίνοντας συχνά κόντρα στις υποδείξεις των προπονητών, προστάτευσε την ομάδα (όπως του φώναζαν μετά το ματς με τον Απόλλωνα το 1996) φέρνοντας τον Θωμά και ελέγχοντας το σύστημα για χρόνια. Επίσης, όπως ο κόσμος του Ολυμπιακού γουστάρει, δεν χάρισε τίτλους (έφτασε να πάρει έναν στα χαρτιά), ήταν επιθετικός με τους αντιπάλους του και όχι «κότα», διοίκησε ως πρώτος μάγκας όπως έκαναν οι παραδοσιακά μεγάλοι πρόεδροι του συλλόγου.
Φασαρία
Ο Κόκκαλης κέρδισε ένα σωρό τίτλους, πέτυχε την πιο μεγάλη διατήρηση πρωτιάς στην Ελλάδα. Αυτό ο κόσμος το γούσταρε πάντα πιο πολύ από τις υποδομές και την προσοχή στους ισολογισμούς. Αυτή η εγκαθίδρυση μιας δυναστείας προϋποθέτει χρήματα, εξουσία, ανδρείκελα στα θεσμικά όργανα που συνεργάζονται έναντι ανταμοιβής ή γιατί σε φοβούνται. Με οργάνωση, τεχνικούς διευθυντές, προσεκτικές μεταγραφές, πίστη στη δουλειά των προπονητών και προσοχή στα μπάτζετ δεν κερδίζεις διαρκώς πρωταθλήματα: δείτε την Μπαρτσελόνα π.χ. που είναι και της μόδας. Αν θες να λειτουργήσεις έτσι θα πρέπει να απευθύνεσαι σε ένα άλλο κοινό το οποίο, για παράδειγμα, δεν θέλει το πρωτάθλημα με κάθε κόστος, προτιμά από τους συνεχείς τίτλους το ωραίο θέαμα, δεν νοιάζεται ποιος θα παίξει πλάγιος την Κυριακή, δεν ενδιαφέρεται ποιος διοικεί την ΕΠΟ. Υπάρχουν οπαδοί του Ολυμπιακού με τέτοιες αντιλήψεις; Υπάρχουν βέβαια, αλλά αμφιβάλλω αν είναι πολλοί. Σίγουρα δεν κάνουν τη φασαρία που κάνουν οι άλλοι.
Αλλαγή
Ο Κόκκαλης παρουσιάζεται σήμερα σαν ένα είδος μονάρχη που καταρρέει. Δεν τον βλέπω έτσι. Για μένα υπήρξε ο ηγέτης μιας δημοκρατίας (;) σοβιετικού τύπου που κινήθηκε με σεβασμό στις αντιλήψεις του λαού: ο Κόκκαλης πάντα τα θέλω τού λαού είχε στο μυαλό του. Σήμερα τον κατασπαράζει ο ίδιος λαός που θεωρεί κατόρθωμα τη δημιουργία της Ριζούπολης και μαγκιά το πρωτάθλημα με την ένσταση για τον Βάλνερ. Εχω αμφιβολίες για το αν ο Κόκκαλης μπορεί στα 70 του να υπηρετήσει τις αντιλήψεις ενός τέτοιου λαού. Και σχεδόν τη βεβαιότητα ότι όποιος τον διαδεχθεί δύσκολα θα τις αλλάξει...
No comments:
Post a Comment