Γιατί η Pixar είναι πολύ μπροστά..

Κι όμως όχι.. δεν είναι επειδή έχουν τα καλύτερα και πιο τελευταίας τεχνολογίας γραφικά.. Δεν είναι (δεν μπορεί να είναι) θέμα τεχνολογικής υπεροχής..

Σινεμά κάνουνε οι άνθρωποι και στο σινεμά το Α και το Ω είναι πάντα η ιστορία.. Φυσικά και παίζουν χίλια δυο άλλα πράγματα σημασία (και γι' αυτό μιλάμε για τέχνη), αλλά αν δεν έχεις μια ιστορία να διηγηθείς, τότε όσα μαγικά και να σου κάνει ο σκηνοθέτης, όσους καλούς ηθοποιούς και να μαζέψεις, γρήγορα θα καταλάβεις πως δεν έχεις τίποτα να πεις (και άρα τίποτα και να προσφέρεις)

Η Pixar το κατάλαβε αυτό νωρίς και (ακόμα κυριότερα - βλέπε παρακάτω...) δεν το ξέχασε ποτέ! Και στην δική της περίπτωση το τελευταίο είναι κομβικής σημασίας γιατί το main target group της είναι παιδιά.. Και ναι, τα παιδιά εύκολα εντυπωσιάζονται από τα cool γραφικά (και ακόμα πιο cool, animated heros), αλλά για να τους κρατήσεις το ενδιαφέρον για 1.30-2 ώρες πρέπει να είσαι σε θέση να τους διηγηθείς ένα ωραίο, απολαυστικό, αστείο και συνάμα διδακτικό παραμυθάκι... Εύκολο; Σίγουρα όχι...

Η Pixar όμως δεν σταμάτησε εκεί.. Το target group δεν είναι σε ηλικία που να του επιτρέπει να.. πηγαίνει μόνο του σινεμά, οπότε έπρεπε να σκεφτούνε (και να πράξουν αναλόγως, φυσικά) και για τους γονείς.. Να ετοιμάσουν δηλαδή κινούμενα σχέδια που θα ενθουσιάσουν τα παιδιά, αλλά θα βλέπονται ευχάριστα και από τους γονείς.. Ταινίες που δεν προσφέρουν μόνο πρόσκαιρη οπτική ευχαρίστηση (γι' αυτό υπάρχει κι η τηλεόραση), αλλά ταινίες με νόημα (όχι πάντα.. αμιγώς παιδικό, αλλά σίγουρα parentally approved)

Τι σας λέω τώρα θα μου πείτε, ε; Γνωστά όλα αυτά.. Αυτό είναι εξάλλου το μοντέλο της Disney εδώ και τόσα χρόνια.. Σύμφωνοι.. Αλλά επειδή η Disney το χασε το όραμα αυτό κάπου στην πορεία, γι αυτό κιόλας "αναγκάστηκε" να πληρώσει $7.5 δισ. για να εξαγοράσει την Pixar το 2006.. Και καλά έκανε...