Sunday 10 May 2009

Review: The Wrestler (2008)

I am a wrestler... I am alone...
My role is outcast, my heart is by-passed
and yet.. I've grown...

Είναι, άραγε, δυνατόν να μιλήσεις γι' αυτήν την ταινία χωρίς ν αρχίσεις, να αναλύσεις και να τελειώσεις με την - μεγαλειώδη - ερμηνεία του Mickey Rourke; Και είναι άραγε δίκαιο μια ταινία με έναν τόσο ταλαντούχο - και με ιδιαίτερο ύφος - σκηνοθέτη, ένα τόσο δυνατό story και εξαιρετικές ερμηνείες, να "συζητιέται" μόνο για την ερμηνεία του βασικού της πρωταγωνιστή;

Ρητορικά τα ερωτήματα..

Γιατί φυσικά μια ερμηνεία δεν είναι ποτέ αρκετή από μόνη της για να αλλάξει το status quo μιας ταινίας.. Είναι, όμως, δυνατό μια ερμηνεία να ξεχωρίσει μέσα από μια ταινία που έχει έξυπνη σκηνοθεσία (χωρίς να έχει αυτοσκοπό να εντυπωσιάσει, καταφέρνει να θέσει ερωτήματα), ένα ενδιαφέρον και ολοκληρωμένο story (φτιαγμένο μόνο με τα απολύτως απαραίτητα, αλλά γερά υλικά) και δύο δυνατούς συμπρωταγωνιστές (με τις δικές τους ιστορίες και τους δικούς τους δαίμονες) - αυτό είναι το πλαίσιο μέσα στο οποίο ο Mickey Rourke καταφέρνει να... "rise again", όπως χαρακτηριστικά είπε ο Sean Penn παραλαμβάνοντας το Oscar του...

Όσοι από εσάς έχετε δει ταινίες του Aronovsky (Pi, Requiem for a dream, The Fountain) καλό θα είναι να ετοιμαστείτε για κάτι τελείως διαφορετικό. Το The Wrestler δεν έχει το κοφτό μοντάζ και τα συνεχή cuts του Requiem for a dream, αλλά ούτε την τρέλα (και το σκοτάδι) του Pi. Πολλοί βιάστηκαν να χαρακτηρίσουν το The Wrestler την πιο "εύκολη" ταινία του Aronovsky, αλλά θα διαφωνήσω.. Ο Aronovsky και σ' αυτήν του την ταινία όπως και στις προηγούμενες (με αποκορύφωμα το The Fountain) δίνει πολλά ερεθίσματα στον θεατή και τον καλεί να "δημιουργήσει" την δική του οπτική γωνία γι' αυτά που βλέπει..

Αξίζει ο Randy "The Ram" Robinson μιας δεύτερης ευκαιρίας; Έχει το δικαίωμα έστω και να ζητήσει κάτι τέτοιο από την κόρη του; Τι είναι αυτό που τον τραβάει στην Cassidy; Ότι κι αυτή - όπως άλλωστε κι ο ίδιος - είναι broken; Είναι το χρέος κάθε wrestler να βάζει τους fans πάνω από τον ίδιο; Είναι μερικά μόνο από τα ερωτήματα που θέτει ο σκηνοθέτης και αφήνει τον καθένα από εμάς να δώσει τις δικές του απαντήσεις...

Άλλα όλα αυτά αποκτούν σημασία και ενδιαφέρον για έναν κύριο λόγο: όχι, όχι τον Mickey Rourke, αλλά επειδή ο Aronovsky σκιαγραφεί με τέτοιον τρόπο την ιστορία και τους ήρωες του που μας κάνει να ενδιαφερόμαστε και να πονάμε γι' αυτούς. Χαρακτήρες ολοκληρωμένοι, χαρακτήρες δοκιμασμένοι, χαρακτήρες "σπασμένοι", αλλά σίγουρα όχι κατεστραμμένοι.. Χαρακτήρες που αξίζουν να νοιαστείς γι' αυτούς, χαρακτήρες με τους οποίους είναι εύκολο να ταυτιστείς.. Ο Aronovsky δίνει το γενικό πρόσταγμα, λοιπόν, και οι πρωταγωνιστές του τον βγάζουν ασπροπρόσωπο! Όλες ανεξαιρέτως οι ερμηνείες είναι εξαιρετικές, με αυτές των Marisa Tomei και Evan Rachel Wood να δίνουν ουσία, δύναμη και χρώμα σε αυτήν του Mickey Rourke...

All in all, μια ταινία (και όχι απλά μια ερμηνεία) που αξίζει να δείτε. Δεν είναι η ερμηνεία του Mickey Rourke που κάνει την ταινία ξεχωριστή, αλλά η ταινία που επιτρέπει στον Mickey Rourke να λάμψει..

And now that he's back?

Δεν ξέρουμε αν ο Randy "The Ram" πήρε μια δεύτερη ευκαιρία μετά το τελευταίο του ματς με τον Ayatolah, αλλά ο Mickey Rourke έχει σίγουρα τώρα στα χέρια του μια δεύτερη ευκαιρία.. Μια δεύτερη ευκαιρία που πολλοί δενέχουν πάντοτε, μια δεύτερη ευκαιρία που ίσως μερικοί να πουν πως δεν την δικαιούται.. Θα την αξιοποιήσει; Ή άραγε ισχύει η άποψη που λέει πως αν δεν είσαι έτοιμος για την δεύτερη ευκαιρία καλύτερα να μην την πάρεις ποτέ;

Stay tuned!

5 comments:

  1. Το ξερω οτι θ ακουστω αντιδραστικη, αλλα μ εχει προβληματισει πολυ η ευκολια που θεωρουμε καποιον καλο ηθοποιο. Σε οποια αμερικανικη ταινια καποιος (κατα προτιμηση διασημος η ταλαιπωρημενος διασημος) κλαψει, βογγηξει η κοιταξει πλαγια την καμερα αμεσως σπευδουν ολοι να πουν για την ερμηνεια του. Ο Μικυ Ρουρκ μου προκαλεσε τοσο πολυ τον οικτο για το πως εχει γινει που δε μπορεσα να το διαχωρισω απ την ερμηνεια του. Μια απαιτητικη σκηνη ειχε σ ολη την ταινια, τη σκηνη με την κορη του, κι εβλεπα την προσπαθεια του να ειναι συγκινητικος. Σιγουρα ο κοσμος γοητευεται απ την αληθινη ιστορια του Μικυ Ρουρκ γιατι ο κοσμος διψαει για δραμα. Οταν ομως εχεις δει ρωσους η σκανδιναβους ηθοποιους, ανεβαινει τοσο ο πηχης και γινεσαι πολυ απαιτητικος για να μπορεις να παρασυρθεις απ τα βογγητα του Μικυ η απ το λαγνο βλεμμα του Μπρατ Πιττ και της Τζολι. Καλως η κακως οταν ενας παραμορφωμενος ανθρωπος παιζει τον παραμορφωμενο ειναι πολυ δυσκολο να διακρινεις αν ειναι καλος και πολυ ευκολο να πεις οτι ειναι. Οταν ομως δεις πραγματικα καλες ερμηνειες εχεις καποιο μπουσουλα ωστε να μην επηρεαζεσαι απ το εκαστοτε reality του καθε αμερικανου star.

    ReplyDelete
  2. Ενδιαφέρουσα άποψη, marilena.. και με πολύ καλά επιχειρήματα.. αλλά..
    Να ξεκαθαρίσω αρχικά πως εγώ δεν έγραψα ποτέ πως ο Mickey Rourke είναι μεγάλος ηθοποιός.. Αυτό που έγραψα είναι πως η ταινία είναι αυτή που του δίνει την ευκαιρία να δείξει τι μπορεί να προσφέρει υποκριτικά.. κι αυτός, όμως, την πιάνει από τα μαλλιά.. κι εδώ είναι (νομίζω) που διαφωνώ μαζί σου..
    Η ευκαιρία που του δίνει ο Aronovsky δεν είναι να υποδυθεί τον εαυτό του, αλλά να περάσει προς τα έξω αυτόν τον πόνο (τον οίκτο που λες εσύ) που νιώθει κάποος όταν χάνει αυτό που τον ορίζει.. Τον οίκτο για κάποιον που δεν έχει την δύναμη να αντιληφθεί πως έχει έρθει το τέλος.. Αυτόν που αρνείται να δεχτεί πως ξόφλησε.. Ακόμα κι αν μέσα του το ξέρει πως έτσι είναι.. Ειρωνία.. Υπό αυτό το πρίσμα, η "απαιτητική σκηνή" που λες οτι είχε δεν ήταν αυτή με την κόρη του, αλλά προς στο τέλος, στο τετ-α-τετ με την Marisa Tomei, εκεί που αποφασίζει τι μετράει πιο πολύ γι' αυτόν στην ζωή του.. σε τι μπορεί να είναι πιστός και σε τι όχι..
    Προσπαθώ να αποφεύγω τις συγκρίσεις και τους "μπούσουλες" (αν και δεν τα καταφέρνω πάντα) γιατί πολύ απλά αν μπεις σ' αυτό το τριπάκι δεν σε βγάζει πουθενά (ποιος αλήθεια μπορεί και με ποια κριτήρια να κρίνει αντικειμενικά μια ερμηνεία;). Μεγάλους ηθοποιούς και μεγάλες ταινίες μας έχουν δώσει όλες οι κινηματογραφικές σχολές.. το ίδιο όμως και σκουπίδια..

    ReplyDelete
  3. Συμφωνω σχεδον σε ολα οσα λες, αλλα παρ' ολ' αυτα,οσο κι αν λεμε οτι τιποτα δεν ειναι αντικειμενικο, αρχιζω με τον καιρο να διαπιστωνω οτι στην πραξη τα πραγματα ειναι λιγο διαφορετικα. Οταν πχ βαλεις σ εναν μεγαλο μουσικο ν ακουσει τη μουσικη απ τα στρουμφακια δε θα εντυπωσιαστει και ειναι λογικο, αντιθετα ενα παιδι θα εντυπωσιαστει απο το ρυθμο της, γιατι αυτο και μονο του αρκει. Λεω ενα πολυ ακραιο παραδειγμα για να εξηγησω οτι σε μερικες περιπτωσεις μπορουμε να τολμησουμε δειλα να πλησιασουμε πιο πολυ προς μια αληθεια-χωρις να το παρακανουμε φυσικα. Σαφως κι εγω που ειμαι φαν της Σκανδιανβιας εχω δει και μεγαλες μπουρδες απο κει και γενικα σε ολους τους τομεις υπαρχουν μπουρδες, αλλα σιγουρα οταν εξοικειωνεσαι με κατι καλο, ειναι δυσκολο μετα να σε συγκινησει κατι ευκολα. Ειμαι σιγουρη οτι οι ταινιες που εβρισκες καλες μικρος, τωρα που εχεις δει χιλιαδες δε σου φαινονται τοσο καλες οσο νομιζες τοτε. Αν πχ δε μ ενδιεφερε τοσο πολυ ο κινηματογραφος και δεν το εψαχνα τοσο πολυ, θα θεωρουσα ακομα καλο ηθοποιο τον tom cruise! Αλλα ειναι λογικο οσο μπαινεις βαθυτερα σε κατι ν αλλαζουν και τα standarts σου. Ο Ρουρκ μπορει να εκανε την προσπαθεια του, ομως δε μπορω να διακαιολογησω τον ενθουσιασμο που προκαλεσε, σα ν ανακαλυψαμε ξαφνικα την υποκριτικη τεχνη! Οταν βαλεις ενα τερας να κανει το τερας δε μπορεις να κρινεις καθαρα αν το εκανε καλα,αντιθετα μπορει να παρασυρθεις πολυ ευκολα στο να νομιζεις οτι ειδες αριστουργημα! Εξαλλου την περιοδο του wrestler ειχα δει και το 12 του μιχαλκοφ και επι δυομιση ωρες ημουν καθηλωμενη απ το παιξιμο και μονο. Δεν ειναι λογικο λοιπον μετα το βλεμμα και η σιλικονη του Μικυ Ρουρκ να με αφησουν αδιαφορη..?

    ReplyDelete
  4. Ναι, λογικό είναι marilena, δίκαιο προς τον Mickey δεν είναι.. Τι φταίει κι αυτός ο κακομοίρης που εσύ την ίδια περίοδο είδες και το 12 του Μιχάλκοφ; Αστειεύομαι..
    Αυτό όμως που θέλω να πω είναι πως είναι σημαντικό να θέτεις σωστά τα expectations σου πριν ξεκινήσεις να δεις μια ταινία (expectations management, το λένε νομίζω..) Να είσαι καλά προετοιμασμένος δλδ για το τι πας να δεις..
    Διαβάζω, για να σου δώσω ένα παράδειγμα, αρνητικές κριτικές για τα απλοικά και κοινότυπα story των διαφόρων (καλοκαιρινών) blockbuster και ποτε δεν τις κατάλαβα.. Για ποια υπόθεση και ποιες ερμηνείες να μιλήσουμε βρε παιδιά; Transformers είναι, ταινιάκι δράσης για να περάσεις δυο ευχάριστες ωρίτσες με ποπ-κορν, καλή παρέα και τα συναφή.. Δεν πας να δεις τον Καθρέφτη του Tarkovsky.. Ποιο το νόημα να το θάψεις επειδή έχει σεναριακά κενά και μέτριους ηθοποιούς; Αφού η ταινία δεν γυρίστηκε ποτέ μ' αυτόν τον σκοπό.. σε άλλο target group στοχεύει.. και άλλες ανάγκες επιδιώκει να καλύψει.. και γι' αυτό που θέλει να κάνει τα καταφέρνει μια χαρά..
    Χωρίς να μακρυγορήσω παραπάνω, νομίζω πως είναι καλό να βλέπουμε τα πράγματα (και τις ταινίες) στην σωστή τους διάσταση..

    ReplyDelete
  5. Συμφωνω απολυτα και γι αυτο εξεπλαγην οταν διαβαζα για τον Ρουρκ σχολια του τυπου "υποκριτικο φαινομενο" "ιερο τερας" (!) και αλλα παρομοια! Εκει και μονο εκει ειναι η ενσταση μου. Γιατι οταν χρησιμοποιεις τετοιους χαρακτηρισμους δειχνει οτι- οπως λες κι εσυ- η οτι δεν εχεις επιγνωση του τι ειδες η οτι δεν εχεις δει καλο ηθοποιο ποτε!

    ReplyDelete