Αναγνωρίζω - φυσικά! - και τις τεράστιες ελλείψεις της ομάδας και τους συνεχείς τραυματισμούς (από την super προετοιμασία Καραφλίδη) και την - δύσκολη - θέση στην οποία βρίσκεται ο Ζίκο προσπαθώντας και την ομάδα να μάθει και πρόκριση στους 16 του Champions League να πάρει και για το πρωτάθλημα να παλέψει, αλλά...
Υπάρχει ένα - μεγάλο - αλλά...
Με την Σταντάρ Λιέγης παίζαμε.. όχι με την Άρσεναλ!!
Δεν θα μπω σε τεχνικές κρίσεις και απορίες, γιατί δεν έχει και πολύ νόημα.. Είναι τόσο εύκολο να το παίζεις μετά Χριστόν προφήτης!
Εγώ απλά θα σχολιάσω (σκηνο-θετικά) το... attitude! Και το attitude της ομάδας χθες ήταν πάμε για την ισοπαλία... και φυσικά το πλήρωσε!!
Με αντιπάλους της δυναμικότητας της Σταντάρ, πρέπει και οφείλεις να έχεις πιο φιλόδοξες βλέψεις.. Στο πρώτο ημίχρονο ήταν πραγματικά θέμα χρόνου να φάμε το γκολ.. Ήμασταν κλεισμένοι πίσω λες και παίζαμε εναντίον της Barcelona!!
Όταν ξυπνήσαμε στο δεύτερο ημίχρονο, το τρένο είχε ήδη χαθεί.. Προσοχή! Όχι το τρένο της πρόκρισης στους 16, αλλά αυτό στο οποίο τσεκάρουν εισητήριο οι μεγάλες ομάδες.. από την 4η αγωνιστική, χωρίς άγχος, υπολογισμούς και συνδυασμούς αποτελεσμάτων..
Γιατί ναι, χθές ήταν απλά η πρώτη ευκαιρία.. μήπως όμως ήταν και η μεγαλύτερη;;;
No comments:
Post a Comment