Review Slumdog Millionaire

Just a humble slumdog, sitting in the chair, of the Millionaire
but what will I be holding, in the end?

Ήρθε η ώρα λοιπόν για την ταινία που σάρωσε τα φετινα Oscars... Δεν θα χρονοτριβίσω καθόλου και θα ρωτήσω κατευθείαν το αυτονόητο: Άξια; Και απαντώ: Άξια, ναι, είναι η σύντομη απάντηση.

Πάμε τώρα στην ανάλυση. Τι είναι αυτό που “μετέτρεψε” την αδιάφορη ταινία του Danny – Trainspotting – Boyle στην ταινία που όλοι είδαμε και απολαύσαμε; Πώς είναι δυνατόν μια ταινία που δεν ξεκίνησε ποτέ με Oscar-ικές προδιαγραφές να φτάσει σε έναν – για τα δεδομένα της – πρωτοφανή θρίαμβο; Είναι το story, είναι η σκηνοθεσία, ή μήπως είναι η Ινδία; Είναι όλα αυτά μαζί, συν ένα ακόμα: το μοντάζ!

Ναι, δεν τρελάθηκα, το μοντάζ. Δεν ξέρω πόσοι από εσάς νομίζουν πως το μοντάζ είναι μια καθαρά τυπική / τεχνική διαδικασία, αλλά... think again! Το μοντάζ είναι τέχνη, τόσο όσο και η σκηνοθεσία και όταν γίνεται έξυπνα μπορεί να αλλάξει το status quo μιας ολόκληρης ταινίας... Απλό παράδειγμα; Σκεφτείτε Memento!!

What's my final answer, is written there? Do I really care?
I'm only here so I can call a friend...

Το story του Slumdog Millionaire είναι απλό, αλλά δοσμένο με έναν πολύ πρωτότυπο τρόπο (γύρω απ’ το παιχνίδι Who wants to be a Millionaire?) και τοποθετημένο σε μια χώρα τόσο μακρινή όσο και... οικεία (Ινδία). Ο Danny Boyle είναι αρκετά έξυπνος (και έμπειρος) ώστε να ακολουθήσει έναν γρήγορο ρυθμό (με κάμερα στο χέρι!), που ταιριάζει στο ύφος της ταινίας, με αλλεπάληλα cut (απ’ το studio του “Εκατομμυριούχου” στα slums της Ινδίας και από το ανακριτικό γραφείο σε flashbacks), που σε βάζουν μέσα στο κλίμα της ταινίας και ανεβάζουν την αδρεναλίνη προς το – αναμενόμενο, αλλά και τόσο καθαρτικό – φινάλε!

Είναι μια feel-good movie, σχεδόν ένα παραμύθι του στυλ “the underdog is on top”, αλλά ταυτόχρονα και μια ιστορία γύρω από την οικογένεια, σχέσεις μεταξύ αδερφιών, τον έρωτα (φυσικά!), το χρήμα, τον κοινωνικό ρατσισμό (το slumdog πρέπει να έκλεψε!) και φυσικά... την Ινδία (το παρελθόν, το παρόν, αλλά και το μέλλον της)! Αλλά το μεγάλο ατού της ταινίας είναι πως με όσα θέματα κι αν καταπιάνεται, ποτέ δεν ξεχνά τον πρωταρχικό της στόχο – που φυσικά δεν είναι άλλος από το love story, αυτό που κάνει τους θεατές να ταυτιστούν με τους πρωταγωνιστές και να νοιαστούν πραγματικά για την τύχη τους!

All in all, μια ταινία που παρά τις – όποιες – απιθανότητες (και σεναριακές τρύπες) της, σε “κερδίζει” πολύ εύκολα και, στηριζόμενη στην έξυπνη σκηνοθεσία και στο κατάλληλο – κοφτό, γρήγορο – μοντάζ, σε βάζει γρήγορα στο τριπάκι της, μιλώντας για πράγματα που μοιάζουν εξίσου οικεία και ρεαλιστικά όσο και... μακρινά και παραμυθένια. Ξέρετε πολλές ταινίες που να έχουν πετύχει μια τέτοια ισορροπία;