Review: In search of a midnight kiss (2007)

Είναι περίεργο πράγμα ο ανεξάρτητος (αμερικάνικος ή μη) κινηματογράφος.. Χωρίς να μακρυγορήσω (δεν είναι της παρούσης), συνήθως οι ταινίες που κατατάσσονται σ’ αυτήν την "ταμπέλα" είναι δύο ειδών: ταινίες που δεν έπρεπε ποτέ να γυριστούν (και δικαίως απορρίφθηκαν από τα μεγάλα studios) και μικρά διαμαντάκια που μόνο μέσα από ανεξάρτητες παραγωγές μπορούν να βρουν τον δρόμο τους προς τις αίθουσες.

Η πρώτη κατηγορία δεν μας απασχολεί (και γιατί να το κάνει άλλωστε;), αλλά η δεύτερη μας έχει δώσει κατά καιρούς εξαιρετικές ταινίες, με φρέσκια σκηνοθετική άποψη και τολμήρες (με την καλή έννοια) ιδεές και προτάσεις.

Το In search of a midnight kiss αποτελεί λαμπρό παράδειγμα της δεύτερης κατηγορίας. Μια ταινία που καταλαβαίνεις από το πρώτο της λεπτό (κυριολεκτικά!) γιατί δεν θα μπορούσε ποτέ να γυριστεί από μεγάλο studio (και ευτυχώς!). Ο σκηνοθέτης βασίζεται σε ένα απλό, αλλά έξυπνο σενάριο (που ο ίδιος έγραψε) και δεν διστάζει να πειραματιστεί τόσο σκηνοθετικά όσο και σεναριακά.

Τα πάντα όμως ξεκινάνε από το έξυπνο story.. Ένα story που νομίζω πως οι περισσότεροι θα βρείτε οικείο και γνώριμο, μια ιστορία που – λιγότερο ή περισσότερο – όλοι την έχουμε περάσει... Ένα (σχεδόν) blind date, την τελευταία μέρα του χρόνου, μεταξύ δύο ανθρώπων, που νιώθουν μόνοι και απογοητευμένοι και αναζητούν... ένα midnight kiss (τι άλλο;). Όλα καλά για τον συγγραφέα Alex Holdridge λοιπόν, την πρώτη ύλη την έχει...

Ο σκηνοθέτης Alex Holdridge, όμως, δεν αρκείται σε αυτό. Η ιστορία μπορεί να ειπωθεί με πολλούς τρόπους (με γνωστούς ηθοποιούς και με την στήριξη των μεγάλων studio), αλλά πατώντας σε κλασσικές σκηνοθετικές πλατφόρμες που δεν συμφωνούν με το όραμα του. Και όχι δεν μιλάω για την επιλογή της ασπρόμαυρης φωτογραφίας – είναι σίγουρα ενδεικτικό του ότι ο Holdridge δεν θέλει να γυρίσει άλλο ένα rom-com, άλλα αν μείνετε μόνο σε αυτό θα χάσετε όλα τα υπόλοιπα (που δεν θα αποκαλύψω για όσους δεν την έχετε δει ακόμα...)

Πολλά έχουν γραφτεί για το φινάλε της ταινίας. Κι εδώ δεν θέλω να αποκαλύψω πολλά, αλλά θα σας παραπέμψω στην αρχή αυτού εδώ του review και στο γενικότερο κλίμα (σκηνοθετικό και σεναριακό) της ταινίας. Προσωπικά, πιστεύω πως το τέλος ταίριαζε απόλυτα σε όλο αυτό που είχε προηγηθεί και κλείνει με τον καλύτερο τρόπο αυτήν την ιστορία...

All in all, μια ιστορία όχι τόσο αγάπης, αλλά μοναχικότητας, συντροφικότητας εμπιστοσύνης και σχέσεων μεταξύ φύλων (και φίλων!). Μια ιστορία, ένα ραντεβού που είμαι σίγουρος οτι θα σας θυμίσει δικές σας ιστορίες και δικά σας ραντεβού. Ο Holdridge όμως είναι αρκετά ικανός ώστε να μην προσπαθεί να περάσει μηνύματα ή δικές του απόψεις, αλλά απλά να διηγηθεί μια ιστορία όπως αυτός την έχει φανταστεί (ή μήπως ζήσει;) Δεν ξέρω πόσο εύκολο θα είναι να την βρείτε στο DVD-άδικο της γειτονιάς σας, αλλά – trust me – αξίζει να ρωτήσετε!