Review: La Vie en Rose (2007)

Non, rien de rien, non je ne regrette de rien…

Χμμ, αλήθεια; Είστε σίγουροι; Δεν μετανιώνετε για τίποτα; Μα για τίποτα;;;

ΟΚ, να δεχτώ πως η πραγματική Edith Piaf δεν μετάνιωσε για τίποτα στην ζωή της.. Ισχύει όμως, άραγε, το ίδιο και για την κινηματογραφική Edith Piaf;

Και όχι, δεν μιλάω για την Marion Cotillard, που και μια χαρά ερμηνεία έδωσε (και λίγα λέω..) και το Oscar-ακι της το τσέπωσε.. Όχι, μιλάω για την ταινία συνολικά...

Είναι απ’ αυτές τις ταινίες που εγώ τις ονομάζω βιογραφίες-αγιογραφίες... και δεν μ’ αρέσουν. Ταινίες που είναι με τέτοιο τρόπο σκηνοθετημένες και δοσμένες ώστε να σε αναγκάσουν – με το ζόρι – τον θεατή να ταυτιστεί, να πονέσει και – στο τέλος – να λυτρωθεί μαζί με τον ήρωα.. Καμία παράκαμψη, καμία επιλογή στον θεατή να επιλέξει μόνος του αν αυτό που βλέπει τον πείθει ή όχι.. Το πρόβλημα; Η πολλή προσπάθεια βλάπτει.. Λέξη κλειδί (που εδώ απουσιάζει); subtle..

Το La Vie en Rose προσπαθεί πολύ να μας πείσει για το μεγαλείο της Edith Piaf. Υπερβολικά πολύ.. Τόσο πολύ που όλα στην ταινιά υπάρχουν μόνο και μόνο για να υποστηρίξουν και να αναδείξουν αυτό το μεγαλείο (και να αποτυγχάνουν για αυτόν ακριβώς το λόγο). Sub-plots στην ουσία δεν υπάρχουν και όλοι οι supporting characters είναι ακριβώς αυτό: μονοδιάστατα supporting, χωρίς χρώμα, χωρίς ουσία και – τελικά – χωρίς κανένα ενδιαφέρον.

Ήταν πραγματικά τόσο μοναδική και τεράστια η Edith Piaf; Τι να σας πω, μπορεί. Αλλά το γεγονός πως κάποιος μου το πετάει μέσα στην μούρη συνέχεια δεν πρόκειται να με πείσει. Πρέπει να με πάρει απ’ το χεράκι, να μου δείξει το ταξίδι της (με τα καλά και τα κακά του, με τα πάνω και τα κάτω του) και στο τέλος να με αφήσει μόνο μου να αποφασίσω αν όντως άξιζε τον κόπο.

Και είναι κρίμα, γιατί η ταινία σκηνοθετικά έχει αρκετά καλά στοιχεία, με τον σκηνοθέτη να παίζει άνετα με συνεχή cut σε παρελθόν, παρόν και μέλλον – αλλά (σχεδόν) πάντα για τον λάθος λόγο. Και ευτυχώς που υπάρχει μια μαγευτική Marion Cotillard να σώσει το παιχνίδι και να δώσει μια ρεαλιστική, μια ανθρώπινη διάσταση στον χαρακτήρα της, γιατί διαφορετικά θα ήταν δύσκολο να ταυτιστούμε και να ακολουθήσουμε το ταξίδι της Edith Piaf (και να καταλάβουμε γιατί το rien de rien την εκφράζει τόσο!)

All in all, μια ταινία για την οποία είχα μεγάλες προσδοκίες (και λόγω story και λόγω πρωταγωνίστριας), προσπαθούσα πολύ καιρό να την βάλω στο πρόγραμμα για να την δω, αλλά που τελικά δεν έχει να προσφέρει και πολλά πέρα από την ερμηνεία της Marion Cotillard. Ίσως τελικά ένα πιο ουδέτερο και αντικειμενικό σκηνοθετικό μάτι να ήταν πιο κατάλληλο να δώσει μια πιο ρεαλιστική νότα...