Ένα σχόλιο για την Eurovision

Να ξεκινήσω καταρχάς λέγοντας πως δεν είμαι ειδικός Eurovision-ολόγος.. Απλά κάθε χρόνο μ' αρέσει να χαζεύω το show.. Τίποτα παραπάνω και τίποτα λιγότερο..

Τα τελευταία χρόνια είχε παγιωθεί μια άποψη για την Eurovision: ότι η είσοδος όλων αυτών των χωρών της Ανατολικής Ευρώπης είχε δώσει στον διαγωνισμό ένα - έντονο - πολιτικό χρώμα εις βάρος του τραγουδιστικού κομματιού (προς τιμήν του, ο - απόλυτος σχολιαστής της Eurovision - sir Terry Wogan το είχε αναφέρει ως έναν από τους βασικούς λόγους της αποχώρησης του)

Φέτος λοιπόν όταν πληροφορήθηκα (αρκετά αργά πρέπει να παραδεχτώ, δηλαδή εχθές το βράδυ!) οτι η EBU αποφάσισε να αλλάξει τον τρόπο ψηφοφορίας και να δώσει 50% μόνο στο televoting και το άλλο 50% σε - απαρτιζόμενες από ειδικούς - μουσικές επιτροπές, κατάλαβα οτι τα πράγματα ήταν σκούρα για μας... αλλά καλά για τον θεσμό!

Η Eurovision έπρεπε να βρει την χαμένη της αίγλη, και η αλλαγή στον τρόπο ψηφοφορίας είναι ένα πολύ καλό πρώτο βήμα (το σημαντικότερο θα είναι μια αλλαγή στην κουλτούρα κάποιων λαών που ακόμα και σήμερα θεωρούν την Eurovision εθνικό θέμα... αλλά μην τα θέλουμε όλα δικά μας!). Το μόνο που έπρεπε να γίνει χθες ήταν να κερδίσει ο πραγματικά καλύτερος - όχι ο πιο εντυπωσιακός ή ο πιο extreme, αλλά αυτός που - κατά γενική ομολογία - είχε το καλύτερο τραγούδι! (γιατί αλλιώς η προσπάθεια της EBU θα έπεφτε στο κενό εν τη γεννέση της)

Μέσα σ' αυτό το - καινούριο διαγωνιστικό - πλαίσιο, λοιπόν, μια θέση στην 10αδα ήταν ότι καλύτερο μπορούσαμε να περιμένουμε, με το τραγούδι που στείλαμε.. Φάνηκε πως για ακόμα μια φορά ως λαός, μείναμε πίσω στις εξελίξεις. Την ώρα που ήταν ξεκάθαρο πως η EBU επιχειρούσε να κάνει μια στροφή (ή ένα reboot, αν θέλετε) εμείς σφυρίζαμε αδιάφορα και πατήσαμε πάνω σε νόρμες παλιότερων ετών (δηλαδή, με focus στο οπτικό κομμάτι και λίγη σημασία στο τραγούδι)

Σε πρώτη φάση το πείραμα φαίνεται να πέτυχε.. για την EBU τουλάχιστον! Ο Νορβηγός είχε το καλύτερο κομμάτι και το τραγούδι της Ισλανδίας θύμισε παλιά καλή Ιρλανδική μπαλάντα των 90ς, τότε που οι άτιμοι είχαν κερδίσει 2-3 φορές στην σειρά! Το τραγούδι του Αζερμπαιτζάν ήταν πολύ catchy (και σίγουρα καλύτερο από αυτό του Sakis), ενώ η Αγγλία (που πρωτοστάτησε στην αλλαγή των κανόνων) έστειλε μια φωνάρα (και τον Andrew Lloyd Webber) για να "σφραγίσει" την επιστροφή της Eurovision ως song contest!

Όσο για εμάς; Τα σημάδια ήταν εκεί, ας προσέχαμε!