Προτεστάντες και «κιμπάρηδες»

Το σημερινό άρθρο του Πάσχου Μανδραβέλη στην "Καθημερινή"

Σα δεν ντρέπονται και οι Βρετανοί να σκανδαλολογούν ασυστόλως σχετικά με τις δαπάνες για σκυλοτροφές, που έκαναν οι βουλευτές τους και πλήρωναν οι φορολογούμενοι; Δεν καταλαβαίνουν ότι η οικονομική κρίση είναι ένα σοβαρό θέμα, με το οποίο θα πρέπει να ασχολούνται νυχθημερόν, αντί να ψάχνουν πού πήγαν τα λεφτά τους; Δεν κατανοούν ότι έτσι αποπροσανατολίζεται η συζήτηση στη σκανδαλολογία, ενώ μπροστά τους έχουν ευρωεκλογές; Δεν υπάρχει κάποιος να προστατεύσει το κύρος της πολιτικής για να μην χαθεί στους λογαριασμούς για τη συντήρηση κάποιας πισίνας στα προάστια του Λονδίνου; Τέλος, με δεδομένο ότι οι νόμιμες, αλλά εξοργιστικές δαπάνες των Βρετανών βουλευτών ήταν της τάξης των 5.000-40.000 ευρώ, τίθεται ένα ζήτημα σύγκρουσης πολιτισμών. Αυτοί οι προτεστάντες, δεν διδάσκονται τίποτε από το δικό μας «κιμπαρλίκι» (σ.σ.: τούρκικη λέξη που σημαίνει απλοχεριά, υπερηφάνεια) που δεν θεωρεί σκάνδαλο οποιαδήποτε κακοδιαχείριση κάτω του 1.000.000 ευρώ;

Βέβαια, Βρετανοί είναι, με τρελά πράγματα θα ασχολούνται. Ανησυχούν, επί παραδείγματι, για τη ζημιά που κάνει το σκάνδαλο στη Δημοκρατία. Ενας καθηγητής πανεπιστημίου διέγνωσε «το βαθύ συναίσθημα αποστροφής των πρακτικών της τάξης των πολιτικών, η οποία έχει εξευτελιστεί.» Ο βουλευτής Ντάγκλας Κάρσγουελ αναρωτήθηκε «αν οι εκπρόσωποι του λαού δεν είναι ικανοί να διαχειριστούν τα προσωπικά τους έξοδα, τότε πόσο αποτελεσματικά μπορούν να χειριστούν τα οικονομικά του κράτους;» Ο πρωθυπουργός και ο πρόεδρος της Βουλής προέβησαν σε ανήκουστες (για τα ελληνικά δεδομένα) πράξεις, όπως π.χ. να ζητήσουν συγγνώμη, ενώ ο υφυπουργός Δικαιοσύνης Σαΐντ Μαλίκ έκανε κάτι πιο εξωφρενικό: παραιτήθηκε!

Το αμάρτημα του υπουργού ήταν ότι ενώ είχε ως κύρια κατοικία στην εκλογική του περιφέρεια Γιορκσάιρ ένα μικρό διαμέρισμα με ενοίκιο 112 ευρώ (το οποίο πλήρωνε ο ίδιος), για δεύτερη κατοικία του στο Λονδίνο επέλεξε μια πολυτελή μονοκατοικία με ενοίκιο 2.100 ευρώ (που πλήρωναν οι φορολογούμενοι).

Βέβαια –για να πούμε και των βουλευτών το δίκιο– η οργή του βρετανικού λαού είναι τόσο μεγάλη που η στάση τους αγγίζει τον πουριτανισμό. Το αμάρτημα του υπουργού ήταν μόνο η διαφορά στη διαχείριση των δικών του χρημάτων με τα χρήματα των φορολογουμένων· ήταν σφιχτός με το δικό του πορτοφόλι και απλόχερος με τα λεφτά των άλλων.

Μεταξύ όμως του πουριτανισμού και της παράνομης διαχείρισης του δημόσιου χρήματος, υπάρχει η μέση οδός της χρηστής διαχείρισης. Φυσικά οι πολιτικοί δεν πρέπει να κυκλοφορούν σαν τον Αϊ-Γιάννη τον Πρόδρομο που τρεφόταν με ακρίδες (θα πρέπει να τους εξασφαλιστεί ένα υψηλό επίπεδο διαβίωσης), αλλά από την άλλη μεριά δεν μπορούμε να κλείνουμε τα μάτια στη διασπάθιση δημόσιου χρήματος, επειδή υπάρχει οικονομική κρίση...

Respect...