(Όχι ακριβώς) Review: Pi (Darren Aronofsky)

Την ταινία την είχα δει στον κινηματογράφο όταν είχε πρωτοβγεί (1999).. και δεν είχα καταλάβει τίποτα.. δεν μπόρεσα ούτε για ένα δευτερόλεπτο να μπω στο σύμπαν του Aronofsky, να καταλάβω τους συμβολισμούς και τα νοήματα της κι έτσι βγήκα από την αίθουσα απογοητευμένος..

Τουλάχιστον είχα την (κινηματογραφική) ωριμότητα να αντιληφθώ πως μάλλον είδα κάτι για το οποίο δεν ήμουν ακόμη έτοιμος (αντί της εύκολης λύσης του να την.. απορρίψω ως σκουπίδι!)

Από τότε πέρασαν 10 χρόνια.. και πριν από λίγες μέρες, αποφάσισα να την ξαναδώ.. Στην απόφαση μου αυτή έπαιξαν ρόλο τρία πράγματα: 1. η παραπάνω ιστορία (που πάντα την είχα στο μυαλό μου), 2. το The Wrestler (που δεν θύμιζε στο παραμικρό αυτό που θυμόμουν εγώ από το π) και 3. η μαγεία του να βλέπεις μια ταινία για δεύτερη φορά!

Βρίσκω το π λοιπόν σαν αφορμή για να μιλήσω για τον 3ο λόγο..

Δεν ξέρω πόσοι από εσάς έχει τύχει (ή, ακόμα καλύτερα, έχουν επιλέξει) να δουν μια ταινία για 2η (και 3η και 4η) φορά.. Όσοι το χουν κάνει, θα με καταλάβουν αμέσως.. Το να βλέπεις μια ταινία ξανά είναι πάντα ιδιαίτερο.. και ελάχιστα θυμίζει την πρώτη φορά.. Η πρώτη φορά (δυστυχώς ή ευτυχώς) αναλώνεται στο story - το χω πει πολλές φορές, κινηματογράφος είναι η αφήγηση ιστοριών με εικόνα και ήχο.. άρα είναι λογικό (κι επόμενο) όταν ξεκινάμε να δούμε μια ταινία να θέλουμε να μάθουμε πως θα τελειώσει.. Φυσικά και δεν είμαστε "κλειστοί" ή αδιάφοροι σε όλα τ' άλλα, αλλά η.. ανθρώπινη περιέργεια για το τι θα γίνει στο τέλος μας κάνει πάντα να.. χάνουμε πραγματα..

Απαλλαγμένοι από αυτό το "άγχος", η δεύτερη φορά είναι πάντα μια ευκαιρία να δούμε την ταινία από άλλη οπτική γωνία.. να επικεντρώσουμε το ενδιαφέρον μας (και) σε άλλα πράγματα, όπως είναι η σκηνοθεσία, τα φώτα, το μοντάζ, αλλά ακόμα και το soundtrack.. πολύ περισσότερο όμως είναι μια ευκαιρία να σταματήσουμε να κοιτάμε την ταινία με τα μάτια του μυαλού (αφού ξέρουμε τι πρόκειται να δούμε) και να την κοιτάξουμε με το συναίσθημα που θέλει (προσπαθεί) να μας δημιουργήσει ο σκηνοθέτης..

Το π, για παράδειγμα, έχει ένα απλό story, αλλά ο Aronofsky το γεμίζει με τόσους συμβολισμούς (τόσο μαθηματικούς όσο και οπτικούς, θρησκευτικούς κ.ά.) που η ταινία αποκτά ένα άλλο χρώμα, μπαίνει σε μια άλλη διάσταση.. Σε συνδυασμό με την ασπρόμαυρη φωτογραφία και το κοφτό μοντάζ, ο Aronofsky δίνει μια άλλη νότα στην ταινία του, μια νότα σαφώς πιο ουσιώδη και λιγότερο πεζή από την απλή αφήγηση μιας ιστορίας..

Εκεί δεν βρίσκεται και στην τελική η ικανότητα του σκηνοθέτη;