House M.D. – Όχι τόσο καλό όσο παλιά, αλλά… still special

Ακόμα θυμάμαι το σοκ του πρώτου επεισοδίου House... Ποτέ μου δεν είχα σε μεγάλη υπόληψη των Hugh Laurie σαν κινηματογραφική persona, αλλά εδώ, με αμερικανικό accent, αλλά απίστευτο βρεταννικό φλέγμα, βουτηγμένο σε κυνισμό και ειρωνία, δεν μπορούσα να κάνω κάτι άλλο από το να κολλήσω...
Για καιρό, φίλοι και φίλες (μια συγκεκριμένη με ιδιαίτερο ζήλο μάλιστα) επέμεναν πως έπρεπε να ξεκινήσω να παρακολουθώ. Κι εγώ φυσικά αρνιόμουνα πεισματικά – με λόγο (δεν σας έχει τύχει κι εσάς να έχετε – ή να σας έχουν φτιάξει – πολύ υψηλές προσδοκίες για μια ταινία/σειρά και όταν τελικά την βλέπετε να... απογοητεύεστε;) Τελικά όμως πείστηκα.. πάλι καλά...
Το πρώτο ιδιαίτερο χαρακτηριστικό αυτής της σειράς είναι πως απευθύνεται σε συγκεκριμένο κοινό: αυτούς που έχουν την δυνατότητα να καταλάβουν, να σεβαστούν και – σε κάποιες περιπτώσεις – ακόμα και να συγχωρήσουν το διαβρωτικό χιούμορ του Dr. Gregory House. Όσοι θεωρούν πως το House έχει να κάνει με ένα γιατρό που αρέσκεται στο να κοροΐδευει ασθενείς και συναδέλφους, τότε καλύτερα να αλλάξετε κανάλι (και post!)
Στην 5η του season αισίως φέτος (ποιός να το περίμενε;), έχει σίγουρα χάσει από την παλιά του λάμψη... κάποιοι θα πουν πως ο House έχει μαλακώσει αρκετά, άλλοι πως έχει γίνει επικίνδυνα mainstream, με κανα-δυο εκλάμψεις παλιού καλού House.. Δεν θα διαφωνήσω με τα παραπάνω, αλλά με ενδιαφέρει πιο πολύ το γιατί.. και νομίζω πως η απάντηση είναι σχετικά απλή: είμαστε πλέον όλοι υποψιασμένοι... το familiarity με τον κεντρικό χαρακτήρα που για άλλες σειρές είναι must, εδώ λειτουργεί – νομίζω – αρνητικά.. Θυμάμαι όταν χάζευα τα πρώτα επεισόδια της πρώτης season που δεν μπορούσα να πιστέψω αυτά που άκουγα... ατάκες με τις οποίες όλοι έχουμε γελάσει, ατκάκες που όλοι έχουμε ζηλέψει, πόσοι όμως από εμας έχουν τα κότσια ή την τρέλα ή το gravitas να τις ξεστομίσουμε (και να την γλυτώσουμε);
Σίγουρα έπαιξε ρόλο και το ρίσκο με την «αλλαγή» της ομάδας του. Το αλλαγή σε εισαγωγικά, γιατί πολύ απλά οι παραγωγοί και σεναριογράφοι δεν μπόρεσαν να κάνουν μια τόσο bold κίνηση, όπως αυτή που πιθανότατα θα έκανε ο κεντρικός τους ήρωας... να δίωξουν τελείως δηλαδή τους παλιούς και να... «επιβάλλουν» τους καινούριους. Δυστυχώς αυτή η κατάσταση και με τους 6 παρόντες, άλλους λιγότερο, άλλους περισσότερο, δεν προσφέρει κάτι και δεν βοηθάει στο να «δεθεί» το κοινό με τους νέους. Το χειρότερο; στερεί σημαντικό air-time από την – αγαπημένη – Cuddy, που την βλέπουμε όλο και λιγότερο να διαδραματίζει κάποιον σημαντικό ρόλο και άρα να μοιράζεται και σκηνές με τον House.
Όπως και να χει, όμως, το House παραμένει μια εξαιρετική σειρά, με πολύ ιδιαίτερο concept και ακόμη πιο μοναδική προσέγγιση. Γιατι για σκεφτείτε, πόσο εύκολο είναι σε εβδομαδιαία βάση να πατάς σε ιατρικά μονοπάτια, με μπόλικη δόση μυστηρίου και προσέγγιση ταυτόχρονα κυνική και ανθρώπινη;
Συνοψίζοντας, ο House είναι μια σειρά που φτιάχτηκε για συγκεκριμένο κοινό και προσωπικά για μένα αποτελεί σταθερή αξία και θα παραμείνει έτσι για όσο ανυπομονώ κάθε βδομάδα να έρθει η Πέμπτη να κατεβάσω και να δω το τελευταίο επεισόδιο...