Η Καγιά στον Πρωινό Καφέ...

Ήταν άσχημα σκηνοθετημένο το σκηνικό από τον Σεπτέμβρη.. Το έβλεπες, το ένιωθες, το ήξερες. Αλλά δεν ήθελες να το παραδεχτείς...
Γιατι; Πολύ απλά γιατί – και το χω ξαναγράψει – ο σωστός ο σκηνοθέτης δεν είναι – και δεν πρέπει να συμπεριφέρεται ως – μικρός θεός. Πρέπει να έχει την οξυδέρκεια να στελεχώσει έξυπνα το team του, συμπεριλαμβανομένου φυσικά και του σωστού casting. Πρωταγωνιστές και αυτούς που θα τους πλαισιώσουν ιδανικά...
Δεν μπορείς δηλαδή να πάρεις δευτεράντζες και να προσπαθήσεις να τους «περάσεις» ως πρώτους (δεν χρειάζεται να πω ονόματα, ε;) Δεν είναι ηλίθιος ο θεατής... τουλάχιστον όχι τόσο όσο θα ήθελες εσύ να νομίζεις...
Αν μιλάγαμε για ταινία, θα μιλάγαμε σίγουρα για flop.. Γιατί, ναι, είναι σημαντικό να έχουν χημεία οι πρωταγωνιστές σου (ή έστω αυτοί που προσπαθείς να μας επιβάλλεις ως πρωταγωνιστές), αλλά είναι ακόμη πιο σημαντικό να έχουν γκελ με το κοινό, τον κόσμο, αυτούς που θέλεις να φέρεις στην αίθουσα για να σε δουν.. Καλοί οι ρολίστες, καλά τα sub-plots και τα έξυπνα σκηνοθετικά τρικ, αλλά μόνο με δεύτερους μπροστά δεν πας! Και το ακόμη χειρότερο; Δυστυχώς η εμπειρία δείχνει πως δύο δεύτεροι δεν κάνουν έναν πρώτο. Ούτε καν...
Και η Καγιά; Καταρχάς σηματοδοτεί – άτακτη – επιστροφή στο μοντέλο του λαμπερού, φωτεινού, όμορφου και ταλαντούχου πρωταγωνιστή (στην περίπτωση του πρωινάδικου, απαραίτητο συστατικό είναι και το ξανθό χρώμα στο μαλλί..). Είναι αυτό αρκετό; Άναλογα με το τι θέτεις ως στόχο. Σαφώς πρέπει να περιμένεις καλύτερα νούμερα (και θα τα έχεις), αλλά καλύτερα να μην περιμένουμε και θαύματα. Βλέπεις, ο θεατής που μπήκε στην αίθουσα δεν ενθουσιάστηκε με αυτό που είδε, πως θα τον πείσεις τώρα να αγοράσει το DVD με τις extra σκηνές και το εναλλακτικό finale;
Χμ, μήπως θα ήταν καλύτερα να κράταγες το καλό το όνομα για το sequel;