Donnie Darko (2001)

Ξέρω τι σκέφτεστε.. Πως μου ήρθε τώρα εμένα να γράψω για το Donnie Darko 9 ολόκληρα χρόνια μετά την πρώτη προβολή του στους κινηματογράφους.. Κι έχετε και τα δίκια σας..

Αλλά αυτό δεν είναι ένα κλασσικό review (όσο μπορεί να πει κανείς πως τα reviews που κάνω εγώ ακολουθούν κάποια κλασσική φόρμα). Πιο πολύ είναι ένα post πάνω σε μια ταινία που ακόμα και 9 χρόνια μετά την δημιουργία της σου προκαλεί έντονα συναισθήματα, όπως και την πρώτη φορά που την παρακολούθησες.. Αλήθεια, πόσες ταινίες μπορούν να περηφανεύονται για κάτι ανάλογο;

Μέρος της επιτυχίας του Donnie Darko είναι πως ενώ δεν μπαίνει εύκολα σε κάποιο καλούπι ταινίας, ταυτόχρονα δεν «πάσχει» από έλλειψη ταυτότητας.. Δεν είναι το τυπικό horror movie, έχει (πολλά) στοιχεία thriller, αλλά επίσης και αρκετά κοινωνικά elements καθώς και μπόλικο black humour.. Συνήθως, το να ανακατεύεις στοιχεία από διάφορα genres είναι η σίγουρη συνταγή της αποτυχίας, αλλά μια στο τόσο βρίσκεται κάποιος που πετυχαίνει το μίγμα σωστά και σου δίνει ένα μικρό διαμαντάκι..

Πολλά φυσικά έχουν γραφτεί και ειπωθεί για τα themes με τα οποία καταπιάνεται η ταινία.. Ταξίδι στο χρόνο, η λεπτή γραμμή μεταξύ τρέλας και ιδιοφυίας, παραισθήσεις και όνειρα, οικογενειακές σχέσεις, εφηβεία, φυσική και λογοτεχνία (και πόσο σχέση έχουν με το σχολείο, αλλά και.. μεταξύ τους) είναι μόνο μερικά από αυτά.. Ο καθένας μας φυσικά μπορεί (και ως κάποιον βαθμό επιβάλλεται) να έχει τις δικές του απόψεις για όλα αυτά (και ανάλογα να θεωρεί αυτά που βλέπει λιγότερο ή περισσότερο πιστευτά), αλλά νομίζω πως κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί πως η ταινία σε βάζει πολύ γρήγορα στο σύμπαν της και σε καθηλώνει με την εξέλιξη της..

Σκηνοθετικά και ερμηνευτικά δεν υπάρχουν και πολλά πράγματα που μπορείς να πεις.. Είναι και τα δύο σε top επίπεδο.. Ο Jake Gylenhaal φαινόταν από μικρός ότι το χει, ενώ όλο το cast δίνει στιβαρές ερμηνείες και τον πλαισιώνει ιδανικά.. Η σκηνοθεσία είναι εξαιρετική σε κάθε επίπεδο και σε κάθε πλάνο.. Έστω και με τα φτωχά γραφικά του 2001, ο – άγνωστος – Richard Kelly καταφέρνει να δημιουργήσει μια σκοτεινή και – σχεδόν – μυστικιστική ατμόσφαιρα, βάζοντας μας σε θέση συνοδηγού δίπλα στον πρωταγωνιστή, να αναρωτιόμαστε κι εμείς μαζί του ποιο είναι το επόμενο κομμάτι του πάζλ και πότε θα καταφέρουμε να δούμε την συνολική εικόνα που αυτή η – άγνωστη – ανώτερη δύναμη προσπαθεί να μας δείξει..

Χωρίς πολλά παραπάνω, το Donnie Darko για μένα είναι περισσότερο μια εμπειρία που πρέπει να την ζήσεις, παρά μια ταινία που απλά πρέπει να την δεις.. Τα ερωτήματα που θέτει πολλά, αλλά ωχρειούν μπροστά στην ατμόσφαιρα που ο σκηνοθέτης δημιουργεί και στην γενικότερη αίσθηση που σου αφήνει η ιστορία του Donnie Darko…