OK, ΟΚ, το ξέρω...

...έχω μείνει λίγο πίσω σε updates, αλλά έχει πέσει πολύ δουλειά..

Ελπίζω το σαβ/κο να (καταφέρω να) επανέλθω πιο δυναμικά...

Johansson Wins Best Breast Battle - Αυτά είναι...

Scarlett Johansson's killer cleavage has topped a new TV celebration of Hollywood's best breasts.
The actress beat newlywed Salma Hayek for the booby prize as part of a new poll compiled by U.S. TV show Access Hollywood.
The top five actresses on the new list are:
1. Scarlett Johansson
2. Salma Hayek
3. Halle Berry
4. Jessica Simpson
5. Jennifer Love Hewitt

Χμμ, δεν ξέρω γιατί, αλλά αυτά τα - κλασσικά - Αμερικάνικα Top-5 είναι τόσο ανούσια, τόσο αυθαίρετα που... τα γουστάρω τρελά!!

Γιατρέ, είμαι καλά;

ΥΓ. Πηγή - κλασσικά - imdb.com

Στα προσεχώς...

La vie en rose..

The Wrestler..

The curious case of Benjamin Button..

Lars and the real girl..

Obsessed...

Αντιγράφω από το imdb.com

The reviews for Obsessed turned out to be about as negative as Sony thought they would be when the studio decided not to screen it for critics, who had to stand in line for tickets and watch it with regular crowds. "Ah, the joys of watching a movie like "Obsessed" at a public showing on a Friday afternoon at the Regal Gallery Place multiplex," wrote Dan Zak in the Washington Post. "If ever a movie deserves to be talked back to, it's this one." Nearly all of the critics compared the movie -- unfavorably -- to Fatal Attraction. "A clanking, low-rent imitation," is how Stephen Holden described it in the New York Times. Noting that Beyonce Knowles's one big scene doesn't come until halfway into the movie, Joe Neumaier wrote in the New York Daily News, "The result is more like Delayed Frustration than Fatal Attraction." And Steven Cole in the Toronto Globe and Mail wrote: "At least the earlier film had the courage of its perversions. The new film is a safe, dull morality play."

Η' με άλλα λόγια, το απόλυτο θάψιμο.. ΟΚ μέχρι εδώ;

Ποιά ταινία είναι όμως πρώτη στο US box office αυτήν τη στιγμή; Yep, καλά το μαντέψατε, το - θαμμένο - Obsessed!!

Και πριν σκεφτείτε το κλασσικό "ε, τι άλλο να περιμένεις από το αμερικάνικο κοινό", καλό θα είναι να λάβετε υπόψην σας πως πάνω από την κινηματογραφική παιδεία μπαίνει πολλές φορές η ανθρώπινη περιέργεια και - ακόμα, ακόμα - και η συμπάθεια σε κάτι που μπορεί να θεωρείται ως υπερβολική κριτική.

Και καλό θα είναι οι κ.κ. κριτικοί κινηματογράφου όταν γράφουν reviews να μην τα γράφουν για την πάρτη τους, αλλά σκεπτόμενοι - πάντα - το κοινό στο οποίο απευθύνονται και να "κρίνουν" με μέτρο!!

Ανακάτεμα στα πρωινάδικα...

Το διάβασα στο enimerosi24.gr και το βρήκα εξαιρετικά ενδιαφέρον

Από έρευνα που έχουν στα συρτάρια τους οι υπεύθυνοι του Mega, προκύπτει ότι ο παρουσιαστής του «Όμορφου κόσμου» έχει πάψει προ πολλού να είναι το «καλό παιδί» της ελληνικής τηλεόρασης. Η φήμη του διολισθαίνει διαρκώς ενώ το προφίλ του έχει δεχθεί σοβαρό πλήγμα, αφού το κοινό τον θεωρεί δύστροπο.

Κι αυτός είναι πολύ απλά ο λόγος που η Ελένη κυριαρχεί τόσα χρόνια...

Όχι, όχι γιατί αυτή είναι “αληθινή” και οι άλλοι “ψεύτικοι” (για τηλεόραση, μιλάμε), αλλά επειδή η persona που περνάει προς τα έξω είναι πιο κοντά στον πραγματικό της χαρακτήρα – το λεγόμενο, κορίτσι της διπλανής πόρτας.

Ποτέ δεν “έφαγα” το παραμύθι του “καλού παιδιού” για τον Γρηγόρη. Όχι γιατί δεν είναι (δεν τον έχω γνωρίσει τον άνθρωπο!), αλλά γιατί όπως πλασαρίστηκε, αυτή η persona ήταν από την αρχή too much! Κανείς άνθρωπος δεν μπορεί να είναι τόσο καλός όσο προσπάθησαν να μας πασάρουν τον Γρηγόρη – πόσο μάλιστα απ’ αυτούς που δουλεύουν στην τηλεόραση – μην τρελαθούμε κιόλας! Και ποιός ο λόγος στο κάτω-κάτω; Αν κάτι μας έχει διδάξει η τηλεοπτική ιστορία είναι πως οι θεατές πιο εύκολα ταυτίζονται με “καθημερινούς”, φυσιολογικούς ανθρώπους, με τα όποια καλά και κακά τους.

Είναι φανερό πλέον πως ο Γρηγόρης έπεσε στην παγίδα που ο ίδιος έστεισε – σε μεγάλο βαθμό – στον εαυτό του. Βλέπετε, οι νοικοκυρές δεν ψάχνουν να ταυτιστούν με τον εκάστοτε παρουσιαστή του πρωινού, αλλά αυτόν / αυτήν που θα τους κρατάει την καλύτερη συντροφιά.

Αυτό κατάλαβε εξαρχής η Ελένη και με επιτυχία δημιούργησε μια persona ξανθιάς που είναι αρκετά έξυπνη για να στήνει ένα πρωινό πρόγραμμα και να πλαισιώνεται με ταλαντούχους (και πιστούς, ως επί το πλείστον) συνεργάτες, αλλά και αρκετά χαζή για να κάνει τους καλεσμένους της να αισθάνονται άνετα (σε θέση υπεροχής) και να ρωτάει όλες εκείνες τις ηλίθιες ερωτήσεις που κάθε νοικοκυρά θα έκανε. Respect!

Και κλείνω με το καινούριο πρόσωπο στο πρωινό. Είναι φανερό πως στον ANT1 κατάλαβαν το – τεράστιο – λάθος που έκαναν το καλοκαίρι, προσφέροντας ένα πρωινό με όχι μία, αλλά δύο larger than life personas, που φυσικά συγκίνησε ελάχιστους. Άτακτη υποχώρηση στο μοντέλο Μενεγάκη λοιπόν, με την Βίκυ Καγιά. Έχει πιθανότητες να πετύχει; Αναμφίβολα! Με τα προβλήματα του Γρηγόρη, η 2η θέση είναι δική της, εκτός κι αν αυτοκτονήσει (που δεν θα το κάνει!). Αλλά είναι αυτό αρκετό για τον ΑΝΤ1 (νούμερο 1;). Δεν νομίζω...

Αν θέλουν κάτι παραπάνω καλό θα είναι να καταλάβουν πως δεν αρκεί να διαλαλούν δεξιά κι αριστερά πως η Βίκυ είναι το κορίτσι της διπλανής πόρτας – αυτό είναι για την ίδια να το αποδείξει.. Και ας σταματήσουν επιτέλους να βάζουν τον πήχη κάτω απ’ την Ελένη – ποιός αλήθεια ξεκινά σε μια τέτοια ζώνη για να βγει δεύτερος;

Πρόβλεψη; Η Ελένη είναι σταθερή αξία, γιατί ποτέ δεν προσπάθησε να περάσει κάτι που δεν είναι και πάταγε πάντοτε πάνω στο πετυχημένο μοντέλο που η Ρούλα Κορομηλά καθιέρωσε. Η Βίκυ πρέπει να πάρει την δεύτερη θέση απ’ τον Γρηγόρη και να παλέψει του χρόνου για την πρωτιά, οτιδήποτε άλλο θα είναι αποτυχία. Ο Γρηγόρης.. ποιός Γρηγόρης;

Χρόνια πολλά Empire! Σ ευχαριστούμε για όλα...

Το - με διαφορά - καλύτερο περιοδικό για το σινεμά κλείνει αισίως τα 20 του χρόνια!

Και για δώρο, ένα special επετειακό τεύχος, με guest editor τον Steven Spielberg...

Μυρίζει καλοκαίρι...

Kostas Blog - The New Favorite Movie Blog

Τώρα μόλις το ανακάλυψα και φαίνεται πολύ καλό!!

http://kostasblog1.blogspot.com/

Μια μέρα μόνο...

...κράτησε η πρωτιά της Καγιά, ε;

Ψυχραιμίαααα... Θα τα πούμε την Δευτέρα...

Αλχημστής - Η ταινία

Για όσους δεν το γνωρίζουν, ξεκινούν αυτές τις μέρες τα γυρίσματα για την ταινία "The Alchemist", βασισμένη φυσικά στο - πασίγνωστο - βιβλίο του Paolo Coelho.

Αδέρφια Weinstein στην παραγωγή και Laurence Fishburne στην σκηνοθετική καρέκλα (αλλά και στον ομώνυμο ρόλο) - τι να περιμένουμε άραγε;

Extreme makeover: Susan Boyle

Wow! Τα καταφέρανε!!

Την κάνανε να μοιάζει με γυναίκα!!!

Review – Redbelt (2008)

Είμαι σίγουρος πως στους περισσότερους από εσάς ο τίτλος αυτός δεν θα σας λέει τίποτα. Σίγουρα όμως θα ξέρετε τον David Mamet (κι αν όχι, ντροπή σας, τιμωρία, στην γωνία αμέσως! Και αύριο με τον κηδεμόνα σας...)

Αυτή λοιπόν είναι η τελευταία σκηνοθετική απόπειρα του David Mamet, ενός από τους πιο ταλαντούχους Αμερικάνους σεναριογράφους και μετρ των ανατροπών (όσοι έχετε δει το The Spanish Prisoner θα ξέρετε για τι μιλάω, οι υπόλοιποι κάντε μια χάρη στον εαυτό σας και νοικιάστε το σε DVD) – απλά για να σας δώσω να καταλάβετε, όσοι είχατε μείνει με το στόμα ανοιχτό “ανακαλύπτοντας” την ανατροπή στην Έκτη Αίσθηση, να ξέρετε πως για τον Mamet τέτοιες ανατροπές είναι παιχνιδάκι, έχει 2-3 σε κάθε ταινία του.

Σας έκανα αυήν την μικρή εισαγωγή για να καταλάβετε με ποιες προσδοκίες ξεκίνησα να βλέπω την ταινία αυτή – πάντα on the edge of my seat, έτοιμος να “ξεσκεπάσω” κάθε πιθανή – ή απίθανη – ανατροπή, πριν αυτή αποκαλυφθεί μπροστά στα μάτια μου.

Η ταινία περιστρέφεται γύρω από τον Mike Terry, ιδεαλιστή καθηγητή JuJitsu, που ζει και αναπνέει για τον κώδικα (όχι των samurai), αλλά μια σειρά από γεγονότα και συγκυρίες τον αναγκάζουν να συμφωνήσει να αγωνιστεί για πρώτη φορά σε αγώνες mixed martial arts, προδίδοντας (;) τον κώδικα. Η ταινία, λοιπόν, δεν ήταν καλή – τουλάχιστον όχι τόσο όσο θα περιμένα. Απρόσμενα αργή, με μονοδιάστατη πλοκή και – μόνο – μία ανατροπή (κι αυτή ούτε κάν!) δεν έμοιαζε καν με σενάριο David Mamet – χμμ, τώρα που το ξανασκέφτομαι, μήπως αυτή είναι τελικά η μεγαλύτερη ανατροπή;

Είναι προφανές πως εδώ έχουμε να κάνουμε με μια καινούρια πρόταση από τον Mamet – και όχι με έναν νέο Mamet (όχι ακόμα τουλάχιστον). Μια πλοκή πιο στιβαρή, πιο συμπαγής και σίγουρα πιο απλοϊκή, που δένεται με πολύ καλές ερμηνείες απ’ όλους ανεξαιρέτως τους ηθοποιούς, ένα παιχνίδι συγκυριών που είναι εύκολο να το ακολουθήσεις και – τελικά – ένα φινάλε που δεν σε κάνει να αναφωνήσεις “τον άτιμο πως το σκέφτηκε όλο αυτό το πολύπλοκο puzzle”, αλλά “χμ, τι προσπαθεί εδώ να μου πει ο ποιητής”. Ένας Mamet δηλαδή που δεν παρουσιάζει έναν ήρωα-θύμα μιας σειράς από – καλά οργανωμένες και δαιδαλώδεις – συνομωσίες, αλλά έναν ήρωα που παλεύει να παραμείνει πιστός στην ιδεολογία και τα πιστεύω του.

All in all, αν είστε die-hard Mamet fans, ετοιμαστείτε για να δείτε κάτι τελείως διαφορετικό, αν ενδιαφέρεστε να μάθετε τι εστί David Mamet καλύτερα να προτιμήσετε κάποια άλλη ταινία του (The Spanish Prisoner, Heist)

Τον Ernesto τον ρώτησε κανείς άραγε;

Why did "Slumdog Millionaire" triumph at the Oscars?

A. It was written
B. It was written
C. It was written
D. It was written

Έρχεται το review...

Χρόνια πολλά σε Γιώργους και Γεωργίες!!!

Είστε και πολλοί παναθεμά σας...

Να είστε πάντα καλά...

Παιδιά μην τρελλαίνεστε με την Καγιά...

Είναι ακόμα πάρα πολύ νωρίς..

Ας μπει η δεύτερη εβδομάδα με το καλό και εδώ είμαστε...

Ehm.. Ehm.. How to.. have twins like a pornstar??

Former porn superstar Jenna Jameson has taken her premature twin babies home from hospital, a month after she gave birth.
Jameson and her boyfriend Tito Ortiz welcomed their first children into the world weeks early, on 15 March.
The tots, Jesse and Journey, were kept under close observation at a Los Angeles clinic before finally being allowed home on 14 April.
Jameson, who spent two months in hospital prior to the birth, recently said of her delivery, "When it came to pushing them out, I truly believe the 500 sit-ups a day paid off."

Να σου ζήσουνε, Jennaki...

Στη φυλακή ο πατέρας της πρωταγωνίστριας του Slumdog Millionaire

Διαβάζω στο cosmo.gr

Στη φυλακή οδηγήθηκε τελικά ο Rafiq Qureshi, ο οποίος προσπάθησε να πουλήσει την κόρη του, τη μικρή πρωταγωνίστρια της ταινίας Slumdog Millionaire, έναντι 400.000 δολαρίων.

So, No Country for… Slumdog Millionaires, huh?

Google Street View

Διαβάζω στο insomnia.gr

Πριν από λίγες μέρες λέγαμε για τo Google Street View στο Λονδίνο και αναρωτιόμασταν πότε θα φτάσει και στην Ελλάδα. Τελικά οι φήμες λένε πως ήδη έφτασε, πολύ πιο γρήγορα από ότι φανταζόμασταν! Τα αμαξάκια της Google με τις κάμερες στα καπό τους έκαναν την εμφάνισή τους στην Αθήνα. Μάλιστα το γεγονός παρουσιάστηκε και στις ειδήσεις στην τηλεόραση! Η Google επικοινώνησε με την Αρχή Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων για να τη διαβεβαιώσει πως τα προσωπικά δεδομένα των πολιτών γίνονται σεβαστά. Ωστόσο δεν έλαβε κάποια απάντηση το οποίο και εξέλαβε ως Ναι.
Για όσους δεν το γνωρίζουν το Street View είναι μια υπηρεσία της Google μέσω της οποίας μπορείς να κινήσε στους δρόμους μιας πόλης. Ως τώρα είναι διαθέσιμες πόλεις των Ηνωμένων Πολιτειών (έκανα τη βολτίτσα μου στη Νέα Υόρκη), της Ιαπωνίας, της Αυστραλίας, της Ιταλίας ενώ πρόσφατα προστέθηκε το Λονδίνο και το Άμστερνταμ.

Γιατί εμένα – αν και σκηνο-θέτης – αυτή η φάση με το Google Street View μου φέρνει στο νου το ακόλουθο στιχάκι;

Κάμερες, μέσα στην πόλη που ζω από σπόντα
Φοβάμαι πως στο μπουρδέλο αυτό γυρίζουν τσόντα
(LeBron, Giants)

Προσεχώς - Review Slumdog Millionaire

Είναι άραγε δικαιολογημένος όλος αυτός ο χαμός που έγινε;

Πήρε δίκαια τόσα Oscars;

Έρχεται...

Σκηνο-θέτης και στο... καφενείο!

Επειδή δεν μας συνεπαίρνουν όλους εμάς τους σκηνο-θέτες τα λούσα του Hollywood, των Oscars ή του φεστιβάλ των Καννών, από σήμερα θα μπορείτε να διαβάζετε και posts μου στο kafeneio-gr.blogspot

Δείτε περισσότερα εδώ

Redbelt – Μια ταινία του David Mamet

Έρχεται το review…

Review: Che - Parts One & Two

Είναι απ' τις ταινίες που καλό είναι να αφήνεις κάποιο χρόνο να περάσει πριν κάτσεις να γράψεις γι' αυτές. Εξάλλου, αν λάβουμε υπόψη το θέμα, τον σκηνοθέτη, αλλά και το γεγονός οτι η ταινία "δίνεται" σε 2 μέρη, αλλά δεν είναι 2 ταινίες, νομίζω πως χρειαζόμουν να αφήσω κάποιο διάστημα προτού γράφω αυτο το review.

Κατ'αρχάς να πω πως πολύ έξυπνα η ταινία χωρίστηκε σε 2 μέρη, αφενός για να μην κουράσει τους θεατές (και να αποφευχθούν λούμπες στυλ Grindhouse) και αφετέρου γιατί, αν και στην ουσία πρόκειται για μία ταινία, απευθύνεται σε - εν δυνάμει - διαφορετικά target group. Μπερδευτήκατε; Κακώς, εδώ μιλάμε για Steven Soderbergh...

Όπως έχω ήδη γράψει (εδώ), είναι περίεργο... τραίνο αυτός ο σκηνοθέτης. Κάθε ταινία του και ένα διαφορετικό "σύμπαν", και το Che δεν - θα μπορούσε φυσικά να - αποτελεί εξαίρεση. Δεν είναι ο Soderbrgh άνθρωπος που θα σκηνοθετήσει βιογραφία-αγιογραφία, αλλά ούτε και κάποιος που δεν έχει επίγνωση του αντικειμένου με το οποίο καταπιάνεται (και τι αυτό συμβολίζει - ακόμη και σήμερα - σε πολλούς)

Ας περάσουμε, όμως, στα της ταινίας. Η ταινία βλέπετε πολύ ευχάριστα, με το Part One να έχει το μερίδιο της δράσης (η ανατροπή του καθεστώτος στην Κούβα από Fidel Castro και Che), δοσμένο με γρήγορους ρυθμούς, σκιαγραφώντας την προσωπικότητα του ηγέτη δίπλα στον ηγέτη και αφήνοντας στο Part Two να παρουσιάσει σε πιο αργούς ρυθμούς την - σε πολλούς, είμαι σίγουρος - άγνωστη συνέχεια της ζωής του Che (και της - ως έναν βαθμό - τραγικότητάς του ως ήρωα).

Κατά έναν περίεργο - αλλά κλασσικά Soderbergh-ικο - τρόπο λοιπόν, το Part One αναφέρεται σε αυτό που οι περισότεροι από εμάς έχουμε στο μυαλό μας όταν μιλάμε για Che Guevara, αλλά το Part Two είναι - νομίζω - η ιστορία που θέλει να μας πει ο σκηνοθέτης. Όπως μόνο αυτός ξέρει να το κάνει τόσο καλά, ισορροπεί με μαεστρία μεταξύ του "εμπορικού" (Part One) και... πιο ψαγμένου (Part Two). Μόνο που εδώ το κάνει μέσα στην ίδια κινηματογραφική πρόταση... ο άτιμος!

Όπως είχα ξαναγράψει, η ταινία επωφελείται πάρα πολύ από την επιλογή της ισπανικής ως βασικής γλώσσας και έχει την τύχη να έχει έναν καταπληκτικό πρωταγωνιστή, που όσο cliche και αν ακούγεται, δίνει το performance της ζωής του. Η ταινία κινείται και περιστρέφεται γύρω από την ερμηνεία του Benicio del Toro και αυτός αποδεικνύεται αντάξιος των περιστάσεων - ειδικά στο πιο "δύσκολο" και βαρύ Part Two.

Το Part One είναι αρκετό για όσους θέλουν απλά μια εικόνα του πως η προσωπικότητα του Che χαρακτήρισε και χαρακτηρίστηκε από την επανάσταση στην Κούβα. Το Part Two είναι μόνο για όσους θέλουν να έχουν μια συνολική εικόνα της ζωής (και του τέλους) του Che..

All in all, άλλη μια πολύ ενδιαφέρουσα κινηματογραφική πρόταση από τον Steven Soderbergh, που ακόμα και όταν καταπιάνεται με υλικό που άλλους θα τρόμαζε, αυτός καταφέρνει να το φέρει στα δικά του μέτρα και να μας παρουσιάσει το δικό του σκηνοθετικό όραμα. Μη χάσετε το Part One, αλλά σκεφτείτε το καλά πριν μπείτε για το Part Two - η πιο εμπορική πλευρά του Soderbergh είναι για όλους, όχι όμως και η πιο καλλιτεχνική...

Χρόνια πολλά.. πάμε για οβελία..

Χριστός Ανέστη!!!

Προσεχώς...

Όχι, δεν το ξέχασα.. Έρχεται...

Τρέμει άραγε ήδη ο Rupert Murdoch;

"Μπορούμε να αλλάξουμε τα ΜΜΕ… τον κόσμο για πάντα!!" διάβασα πως αναφώνησε ο – εκστασιασμένος, προφανώς – Ashton Kutcher, όταν πληροφορήθηκε πως έφτασε τους 1,000,000 followers στο Twitter πιο γρήγορα από το Twitter-blog του CNN...

Wow.. Αυτά είναι πραγματικά κατορθώματα για να καμαρώνει κανείς.. Ξέρετε, από αυτά που θα εξιστορείς στα παιδιά σου κάποια μέρα. Δεν έχει σημασία που είσαι μέτριος ηθοποιός, δεν έχει σημασία που δεν έχεις κάνει ούτε μια ταινία της προκοπής... Όχι, όχι, αυτό που μετράει είναι πως έχεις 1,000,000 followers στο Twitter... followers που θέλουν να μαθαίνουν πότε τρως με την γυναίκα σου, αν αυτή κατουριέται ή αν έκλαψε με την Susan Boyle στο Britain’s Got Talent (γιατί το μάθαμε και αυτό!) Και για να έχουν τέτοια... μανούρα 1,000,000 άνθρωποι, αυτό σημαίνει πως μετράς, ε; Μάλιστα...

Και για να μην είμαι άδικος, είναι προς τιμήν του που, τώρα που νίκησε, θα δώσει 10,000 δίχτυα κρεβατιών κουνουπιών για την Παγκόσμια Μέρα της Ελονοσίας εαν (θα έδινε 1,000 εαν έχανε), αλλά... απ’ αυτό μέχρι του να δηλώνεις πως τα media (και ο κόσμος όλος) θα άλλαξουνε ελέω Twitter, ε, υπάρχει μεγάλη απόσταση, δεν νομίζετε;

Όχι τίποτα άλλο δηλαδή, αλλά δεν θέλω να κλαίει και ο κακόμοιρος ο Rupert σε καμιά γωνία...

Χα χα χα, δεν είναι με τα καλά τους αυτοί οι ΠΑΟΚτσήδες...

Το άρθρο αυτούσιο από το contra.gr

Εντονο διάλογο με οπαδούς του ΠΑΟΚ είχε το βράδυ της Μεγάλης Πέμπτης ο Δημήτρης Σαλπιγγίδης στην Πολίχνη, όπου βρίσκεται για να περάσει τις άγιες μέρες του Πάσχα.
Συγκεκριμένα, ο διεθνής επιθετικός του Παναθηναϊκού είχε βγει για καφέ με φίλους όταν έγινε αντιληπτός από μερίδα οπαδών του δικεφάλου, οι οποίοι του ζήτησαν σε έντονο ύφος να αποχωρήσει από την περιοχή, αφού θεωρούν ότι τους πρόδωσε μετά τη φυγή του από την ομάδα.
Οσο περνούσε η ώρα, ο κόσμος ολοένα μεγάλωνε, ενώ οι κάτοικοι της περιοχής κάλεσαν την Αστυνομία αφού η κατάσταση έδειχνε να ξεφεύγει. Ωστόσο, ο Σαλπιγγίδης, με δική του ευθύνη, έδιωξε το περιπολικό το οποίο έσπευσε στην περιοχή, θεωρώντας πως το περιστατικό θα λάβει τέλος. Οντως έτσι έγινε, μιας και ο 27χρονος επιθετικός άνοιξε διάλογο σε ήρεμο ύφος με τους οπαδούς, οι οποίοι πήραν τις απαραίτητες εξηγήσεις για το τι έγινε εκείνο το καλοκαίρι, του 2006.
"Είμαι ΠΑΟΚ και το ξέρετε όλοι. Το έχω δηλώσει και στο περιοδικό του Παναθηναϊκού. Αν ήξερα ότι θα αναλάμβανε ο Ζαγοράκης, δεν θα έφευγα ποτέ", φέρεται να δήλωσε, μεταξύ άλλων, ο στράικερ του Παναθηναϊκού, με τον κόσμο να του ζητά να βγει επίσημα να τοποθετηθεί και να δημοσιοποιήσει την επιθυμία του να επιστρέψει στον ΠΑΟΚ.
Κουβέντα στην κουβέντα και αφού δόθηκαν εξηγήσεις, η κατάσταση αποκλιμάκωθηκε και το συμβάν έληξε δίχως παρατράγουδα με τους οπαδούς να αποθεώνουν τον Σαλπιγγίδη(!), τονίζοντας την αγάπη προς το πρόσωπό του.

Τελικά δεν είναι τρελοί μόνο αυτοί οι Ρωμαίοι...

Φεστιβάλ Μηδέν – Στηρίζουμε οτιδήποτε χτίζεται από το μηδέν

Το διάβασα στο – πάντα καλά ενημερωμένο – enimerosi24.gr και δεν μπορώ παρά να το προβάλω και να το στηρίξω (με όσες – λιγοστές – δυνάμεις έχω...)

Το Video Art Festival Μηδέν καλεί όλους τους βιντεοκαλλιτέχνες και δημιουργούς βίντεο να στείλουν εγκαίρως τις συμμετοχές τους για το φετινό πρόγραμμα προβολών, το οποίο θα φιλοξενηθεί, όπως και τις προηγούμενες χρονιές, σε δημόσιους χώρους και πλατείες στο Ιστορικό Κέντρο Καλαμάτας το πρώτο δεκαπενθήμερο του Ιουλίου 2009.

Α. Πρόσκληση για υποβολή έργων βίντεο (καταληκτική ημερομηνία: 31 Μαρτίου 2009) Στην 5η διοργάνωση του, το Festival Μηδέν θα έχει επετειακό χαρακτήρα, γιορτάζοντας 5 χρόνια παρουσίας στον εικαστικό χώρο. Για το 2009, εκτός από το βασικό πρόγραμμα, σχεδιάζονται οι παρακάτω θεματικές ενότητες: 1. μια θεματική ενότητα υπό τον γενικό τίτλο “Transforming the ordinary” (μεταμορφώσεις του συνηθισμένου) 2. μια θεματική ενότητα υπό τον γενικό τίτλο “Strange thoughts” (περίεργες σκέψεις) 3. ένα αφιέρωμα στο videodance 4. μια θεματική ενότητα υπό τον γενικό τίτλο “Urban (R)evolutions”

Β. Πρόσκληση για την υποβολή στατικών εικόνων (καταληκτική ημερομηνία: 15 Μαΐου 2009) Ειδικά για την ενότητα “Urban (R)evolutions”, το Festival Μηδέν καλεί όλους τους ενδιαφερόμενους καλλιτέχνες να στείλουν, εκτός από βίντεο, και αυτόνομες στατικές εικόνες (μέχρι 10 για κάθε συμμετέχοντα) μέσω e-mail, με στόχο τη δημιουργία ενός συλλογικού έργου που θα προβληθεί σε μορφή slide-show σε ανοιχτούς χώρους του Ιστορικού Κέντρου Καλαμάτας κατά τη διάρκεια του φεστιβάλ. Οι στατικές εικόνες μπορεί να είναι φωτογραφίες, ψηφιακά επεξεργασμένες εικόνες, φωτομοντάζ, κολάζ, σχέδια, τρισδιάστατα γραφικά, αρχιτεκτονικές προτάσεις κλπ, με επεμβάσεις στο αστικό τοπίο, προτάσεις εικαστικής παρέμβασης στην πόλη κ.α. Οι υποβαλλόμενες εικόνες θα πρέπει να είναι πρωτότυπα έργα, σε ανάλυση όχι μικρότερη από 800x600pixels, 72dpi, tiff, jpg ή bmp.

Οι ενδιαφερόμενοι καλλιτέχνες θα πρέπει να στείλουν μαζί με τις υποβαλλόμενες εικόνες τα πλήρη στοιχεία τους και ένα σύντομο βιογραφικό μέσω e-mail με τίτλο μηνύματος Urban-stills στο festivalmiden@gmail.com.

Direct link για το festival miden εδώ: http://www.festivalmiden.gr/

Review: Fermat’s Room

Damn... Κρίμα... Χαμένη ευκαιρία.. Και το χω πει χίλιες φορές, δεν αρκεί μια καλή ιδέα για να “στήσεις” μια ενδιαφέρουσα στορία, χρειάζεσαι πλοκή, δραματουργία και ένα – γαμ.... – κατάλληλο φινάλε...

Ειδικά σε ταινίες που πρέπει να υπάρχει ένας τελικός “νικητής”, ανάμεσα στον καλό και τον κακό, πρέπει να μας έχει πείσει ο σκηνοθέτης γιατί πρέπει να είμαστε με το μέρος του ενός ή του άλλου.. Το αυτονόητο (να κερδίσει ο καλός δηλαδή) δεν είναι πάντα και αρκετό (ούτε πάντα σκηνο-θετικά ενδιαφέρον)

Αλλά ας πάρω τα πράγματα από την αρχή. Η ταινία ξεκινά με πολλές υποσχέσεις.. Ενδιαφέρουσα ιστορία, που σου κεντρίζει το ενδιαφέρον, γρήγορος ρυθμός, που σε βάζει κατευθείαν στο κλίμα, τέσσερα “θύματα”-επιστήμονες, μία πρόσκληση για ένα – το απόλυτο – μαθηματικό αίνιγμα... Τι καλύτερο για όσους αρέσκονται σε θρίλερ και – μαθηματική – λογική; Το πρώτο μέρος – και μην με θεωρήσετε υπερβολικό – θα μπορούσε να διδάσκεται σε σεμινάρια.

Από εκεί και μετά, όμως; Δυστυχώς, εκεί νομίζω πως φαίνεται η απειρία των συγγραφέων-σκηνοθετών. Από την στιγμή που τα τέσσερα μυαλά βρίσκονται παγιδευμένα στο “Δωμάτιο του Fermat” τα πράγματα αρχίζουν και χαλάνε (με την ίδια ταχύτητα με την οποία “μικραίνει” και το δωμάτιο)

Τα mini-αινίγματα είναι – απογοητευτικά – απλοικά (και σίγουρα όχι αρκετά… challenging για τέτοια μυαλά όπως οι τέσσερις πρωταγωνιστές μας), οι σεναριακές τρύπες αρκετές (και μερικές από αυτές, πολύ χτυπητές) και το όλο κλίμα αρχίζει να θυμίζει επικύνδινα αντιγραφή Agatha Christie (ποιο από τα τέσσερα γουρουνάκια έχει – πιο – λερωμένη την φωλιά του;)

Άρα; Ποιό είναι το συμπέρασμα; Κακό; Όχι, όχι, σε καμία περίπτωση... Είναι μια ταινία που βλέπεται πολύ ευχάριστα, είναι τόσο μικρή σε διάρκεια ώστε να σε κρατάει διαρκώς σε εγρήγορση (και να υπερκαλύπτει τα κενά), απλά στο τέλος σου αφήνει μια αίσθηση ανεκπλήρωτων υποσχέσεων...

All in all, μια ταινία που αξίζει να την νοικιάσει κάποιος σε DVD, αλλά λογικό το να μην κάνει το μεγάλο μπαμ στο box office…

Υ.Γ. Πολλοί είναι εκείνοι που έσπευσαν να συγκρίνουν το Fermat’s Room με το Saw. Παιδιά, καμία σχέση, το Fermat’s Room είναι (ή τουλάχιστον προσπαθεί να είναι) μια πολύ πιο ολοκληρωμένη ταινία, σε αντίθεση με το Saw που ανέκαθεν είχε μια πιο gore αισθητική και στόχευε στον – εύκολο – εντυπωσιασμό των 15-χρονων splatter-άδων (ειδικά τα sequels...)

Το... φιογκάκι της Jessica Alba

Το είδα στο troktiko και... τι να σχολιάσω τώρα;

Απλά κάντε click στο link και... απολαύστε!!

Τι συζητάνε στην Αγγλία σήμερα...

Μα τι άλλο, από την - never been kissed - Susie...

Susan Boyle - Singer - Britains Got Talent 2009
Uploaded by moovieblog

Απίστευτη, έτσι;

Βαρέθηκα να ακούω για την “ακαταλληλότητα” της Καγιά…

Όπως είχα γράψει και σε προηγούμενο post, δεν ξέρω αν η απόφαση του ΑΝΤ1 να ρίξει το βαρύ χαρτί στο τέλος της σεζόν είναι σωστή (αν και είμαι σίγουρος πως τόσο χάλια όσο οι ΖαριφοΜουτσινάδες αποκλείεται να τα πάει), αλλά έχω πραγματικά βαρεθεί ν’ ακούω και να διαβάζω για την ακαταλληλότητα της Καγιά ως παρουσιάστρια του Καφέ..

Συγγνώμη, αλλά μόνο εγώ ήμουν στην εφηβεία όταν η Ελένη πρωτοβγήκε στον Καφέ; Ήταν τότε η Ελένη το “πρότυπο” για τις Ελληνίδες νοικοκυρές; Πλάκα κάνουμε; Με το αβυσαλλέο μπούστο και τα αποκαλυπτικά φορέματα (και σταυροπόδια, εννίοτε); Μην τρελαθούμε κιόλας.. Η Ελένη δεν μπήκε ως μάνα στα πρωινά, αλλά μάλλον ως “τι σου κάνω μάνα μου...”

Με λίγα λόγια, δεν χρειάζεται να είσαι και σκηνο-θέτης για να καταλάβεις πως η μέση Ελληνίδα νοικοκυρά δεν ψάχνει να ταυτιστεί με τον/την παρουσιάστρια.. Να περνάει καλά θέλει το πρωί που κάνει δουλειές στο σπίτι.. Μια καλή παρεούλα ψάχνει για όταν καθαρίζει (το σπίτι ή τα φασολάκια, μικρή σημασία έχει..) Αυτό προσφέρει τόσα χρόνια η Ελένη κι έτσι έχει φτιάξει το σταθερό κοινό – οι έφηβοι βλέπετε είναι απλά added bonus, αλλά μέχρι εκεί...

Αυτό στον ΑΝΤ1 της – ξαφνικής – λατρείας (ή μήπως καλύτερα να πω, εμμονής) του περίφημου 15-44 το ξέχασαν πέρυσι το καλοκαίρι (και την πάτησαν!) και τώρα βγάζουν διαφημιστικά σποτάκια που προσπαθούν να (μας) πείσουν για το πόσο κορίτσι της διπλανής πόρτας είναι η Καγιά.. Μα, πότε θα μάθουν;

Ναι, ναι, την διάβασα την συνέντευξη του Μουτσινά στο DownTown

Αλλά την βρήκα κατώτερη των προσδοκιών... και, δυστυχώς, άνευ σκηνο-θετικού ενδιαφέροντος..

Το ότι χειρίζεται το θέμα media καλύτερα και πιο έξυπνα από την Ζαρίφη το ξέραμε και δεν χρειαζόμασταν (περαιτέρω) αποδείξεις..

Το μόνο ενδιαφέρον της συνέντευξης (λέμε τώρα...) είναι το ερώτημα που πρέπει ο ίδιος να απαντήσει (αλλά ούτε σε αυτή την συνέντευξη δεν το είδα να το κάνει): Τι κάνεις όταν αυτό που πουλάς δεν το θέλει κανείς στην ποσότητα που εσύ το διαθέτεις; Η’, για να το πάω και λίγο παρακάτω, τι να το κάνεις το μοναδικό ταλέντο που έχεις όταν 1. είναι αμφισβητούμενο, 2. δεν είναι παντός καιρού και 3. καταλήγει να γίνεται τόσο μονοδιάστατο;

Η συνέχεια (είμαι σίγουρος) επί της οθόνης...

Προσεχώς...

Fermat’s Room... Αν και είμαι σίγουρος πως για πολλούς από εσάς θα είναι παντελώς άγνωστο, εγώ – απ’ αυτά που έχω ακούσει – το θεωρώ πολλά υποσχόμενο...

Για να δούμε...

Review: Gomorrah - The Movie

Χμμμ.. Δύσκολο να πω.. Με προβλημάτισε.. Και με τις (αρκετά) καλές του στιγμές και με τις (πολύ) ατυχείς του.. Άνισο, όπως και το βιβλίο.. Τώρα που το σκέφτομαι, ίσως και να ναι και το μόνο κοινό ανάμεσα στα δύο..

Σε προηγούμενο post είχα αναρωτηθεί πόσο εύκολο είναι να σκηνοθετηθεί ένα τόσο άναρχο βιβλίο, χωρίς ξεκάθαρους πρωταγωνιστές και με ένα δεύτερο μέρος που είναι πιο πρόσφορο σε ντοκιμαντέρ (ή εκπομπές τύπου Φάκελοι) παρά σε ταινία. Τελικά η απάντηση ήταν εύκολη, απλά δεν ασχολείσαι με το βιβλίο στην ολότητά του, αλλά καταπιάνεσαι μόνο με μερικές ιστρορίες, και μάλιστα αυτές που θα επιτρέψουν στον θεατή να «ταυτιστεί» με κάποιον από τους πρωταγωνιστές. Έξυπνο.. στην θεωρία.. Έλα όμως που η πράξη είναι αυτή που μετράει στο τέλος..

Τι βλέπουμε στην οθόνη λοιπόν; Οτι το όλο ύφος του βιβλίου, το αποκαλυπτικό, το καταγγελτικό, αυτό της μακροχρόνιας έρευνας – και στην τελική αυτό που προκάλεσε τόσα σχόλια και, σίγουρα, και το ενδιαφέρον να μεταφερθεί στην μεγάλη οθόνη – απουσιάζει παντελώς!!! Και δεν μιλάω απλά για την πλήρη απουσία της οποιαδήποτε αναφοράς σε ονόματα φατριών και μαφιόζων.. Σκεφτείτε οτι σε ολόκληρη την ταινία δεν γίνεται καμία αναφορά στην Comorra.. ΚΑΜΙΑ!

Και το ακόμη χειρότερο; Όλες οι ιστορίες που επέλεξε ο σκηνοθέτης να παρουσιάσει καταπιάνονται με τα κατώτερα (αν όχι τα κατώτατα) στελέχη των φατριών. Όχι με αυτούς που παίρνουν τις – σημαντικές – αποφάσεις, όχι με αυτούς που κινούν τα νήματα, αλλά με αυτούς που είτε νομίζουν ότι έχουν δύναμη να πάρουν αποφάσεις είτε αυτούς που θέλουν κάποια μέρα να φτάσουν στο σημείο να παίρνουν αποφάσεις. Πιόνια και wanna-be’s δηλαδή.. Και εδώ είναι η ειρωνία του πράγματος: εκεί που ο Saviano πάσχισε να (μας) πείσει πόσο σημαντική και δικτυωμένη είναι η Comorra, η ταινία αναλώνεται σε... αναλώσιμους και σε μικροδουλειές.

Με άλλα λόγια, χωρίς έναν Saviano να χρειάζεται να δικαιολογηθεί για το βιβλίο που έγραψε (και να κυκλοφορεί με αστυνομική προστασία για τις αποκαλύψεις που έκανε), χωρίς καμία αναφορά σε ονόματα φατριών ή μεγαλοστελεχών και με μικρή (σχεδόν ξώφαλτση) αναφορά στις επιχειρηματικές δραστηριότητες και την οργάνωση της Comorra, έχουμε μια ταινία που λέγεται Gomorrah, αλλά δεν έχει και μεγάλη σχέση με το βιβλίο..

Η’ μάλλον, όπως είπα και στην αρχή, η μόνη σχέση είναι το πόσο άνισα είναι κατ τα δύο... Oh well...

Blog: http://tileorasi-hellas.blogspot.com/

Όσοι με διαβάζετε, ξέρετε πως δεν έχω πρόβλημα να αναφερθώ σε άλλα blogs - το αντίθετο!

Πόσο μάλιστα όταν το συγκεκριμένο ήταν το πρώτο blog που με ανακάλυψε πριν το ανακαλύψω εγώ και μπήκε και στον κόπο να αφιερώσει κι ένα ολόκληρο post για το blog μου.

Τους ευχαριστώ πολύ, λοιπόν, και – στο βαθμό που μπορώ – ανταποδίδω... Αν και δεν το χουν ανάγκη. Πραγματικά δεν θα χάσετε αν του ρίξετε μια ματιά.. Πολύ προσεγμένο και – κυρίως – πολύ καλά πληροφορημένο...

Review: Ghost Town

Ο κύριος της φωτογραφίας είναι ο David Koepp. Ταλαντούχος σεναριογράφος, αλλά – δυστυχώς – μετριότατος σκηνοθέτης... Κι επειδή εδώ μιλάμε πάντα για σκηνο-θέτες, έχοντας δει το τελευταίο... πόνημά του, δεν θεωρώ οτι είχε αξία να κάνω upload την αφίσα της ταινίας, αλλά... τον ίδιο! Βλέπετε, άσχημο πράγμα να μην έχεις αυτογνωσία... ή, για να το θέσω αλλιώς, να μην ξέρεις που είσαι καλός και που όχι...

Φαντάζομαι πως όλοι θυμόμαστε την Έκτη Αίσθηση. Λίγο καιρό μετά, ο David Koepp είχε σκηνοθετήσει τον Kevin Bacon σε ένα θριλερ-άκι με φαντάσματα (Stir of Echoes, 1999), που – ναι, καλά το καταλάβατε – πολύ θα ήθελε να είναι ανάλογο του The Sixth Sense, αλλά... δεν!

Για ποιο λόγο λοιπόν αποφάσισε τώρα να σκηνοθετήσει άλλη μια ταινία με φαντάσματα, rom-com αυτήν την φορά(!!), δεν το καταλαβαίνω... και – δυστυχώς – η ταινία δεν ήταν ούτε καν αρκετά κακή για να με κάνει να θέλω να προσπαθήσω να καταλάβω το πως και το γιατί..

Αυτό το τελευταίο νομίζω πως συνοψίζει και την άποψη μου για την ταινία.. Αδιάφορη.. Ούτε αρκετά καλή για να σε ενθουσιάσει, ούτε και αρκετά κακή για να την... κράξεις.. Αδιάφορη.. Απλά αδιάφορη..

Κρίμα και για τον Ricky Gervais, που παρ’ οτι είναι ένας εξαιρετικός κωμικός, εδώ αναλώνεται σε μερικά – αρκετά πετυχημένα – gags, αλλά δεν πρόκειται ποτέ να γίνει απόλυτα πιστευτός σε rom-com.. Sorry Ricky...

Και πάλι sorry που δεν μπαίνω και πολύ στα τυπικά της ταινίας (story, ερμηνείες κτλ), αλλά – πραγματικά – δεν νομίζω οτι έχει αξία...

Τα περάσαμε... θε-ΣΠΑ-σια!!!

Καλά χαλαρώσαμε...

Τα κεφάλια ξανά μέσα τώρα...

Διακοπούλες!!!!

Τα λέμε ξανά την Τρίτη, παιδιά...

Πρωινός καφές με... σούσι;

Τι άλλο θα ζήσουμε, Χριστέ μου (ε, να μην είμαι κι εγώ ο σκηνοθέτης στο πνεύμα των ημερών);

Σούσι, γράφει η Ντέπυ Γκολεμά, θα μαγειρεύουν στον νέο Πρωινό Καφέ της Βίκυς Καγιά..

"Η Βίκυ Καγιά έριξε την ιδέα να φτιάχνονται συνταγές σούσι, σαν καινοτομία. Ετοιμαστείτε να φτιάξετε σούσι! Ηρθε η ώρα που οι νοικοκυρές της Ελλάδας θα ανοίξουν γιαπωνέζικο φύλλο. Υπέρμαχος όλων των μοντέρνων ιδεών, αλλά και του λεγόμενου φενγκ σούι, η ωραιότατη -να μη ξεχνιόμαστε- Βίκυ προτείνει και λύσεις για την καλή ενέργεια της εκπομπής".

Μάλιστα.. ΟΚ.. Κοιμήσου ήσυχη, Ελένη.. Για μια ακόμα 10ετία πρώτη θα 'σαι..

Υ.Γ. Να.. υποθέσω πως αντί για τα γνωστά ζώδια, θα το ρίξουμε στο κινέζικο ωροσκόπιο;

Επειδή οι καλοί λογαριασμοί...

...κάνουν και τους καλούς φίλους, νόμιζω πως τώρα που είναι ακόμα αρχή καλό είναι να ξεκαθαρίσω ένα-δύο πραγματάκια...

Δεν είμαι (και ούτε και) δηλώνω επαγγελματίας blogger. Αυτό το blog το έφτιαξα με καθαρά hobby-ίστικη διάθεση, εν γνώσει του ότι λόγω φόρτου εργασίας, θα μου είναι δύσκολο να το ανανεώνω συχνά.

Μοναδικός διαχειριστής του blog είναι η αφεντιά μου (τρομάρα μου!) και η φύση του blog δεν είναι ενημερωτική, αλλά - όπως πολλές φορές έχω γράψει - σκηνοθετική! Τουτέστιν, απλά σχολιάζω πράγματα και σκηνικά που μου προκαλούν ενδιαφέρον, με τον δικό μου - εντελώς προσωπικό και κατ' εμέ σκηνο-θετικό -τρόπο...

Αυτά.. Σας ευχαριστώ όλους για την στήριξη σας αυτές τις πρώτες μέρες λειτουργίας του blog!!

Υ.Γ. Και ναι, υπάρχει διαφορά μεταξύ σκηνοθεσίας και σκηνο-θεσίας..

Που κάνω αίτηση, βρε παιδιά;

Αντιγράφω από το imdb.com:

Hollywood star Kevin Spacey is spearheading a contest to find the next Sir Ridley Scott.
Wannabe directors have been invited to create short films and compete for a $50,000 (£34,000) prize.
The winner will also get the chance to showcase their creation at independent film festivals across the globe, thanks to the collaboration between Spacey, TriggerStreet.com and Stella Artois.
Alien director Scott got his big break after starting out making short films and TV commercials.

Εργασιακά (5)

Πήξιμο...

...δεν είναι τυχαία ούτε η - σχετική - αποχή απ' το blog ούτε τα posts με τα εργασιακά...

Έχει πέσει τρελό πήξιμο στην δουλειά...

Ευτυχώς πλησιάζουν οι διακοπούλες!!

Υ.Γ. Ξέρω ότι έχω υποσχεθεί review για Che και Gomorrah - έρχονται σύντομα, όπως και αυτό του Ghost Town...

Εργασιακά (4)

Εργασιακά (3)

ESPN: Ο Iverson στον Ολυμπιακό!!

Οτι το γράφει, το γράφει..

Αντιγράφω: Apart from the free-spending Angelopoulos brothers from Greek League power Olympiacos -- known better stateside as the team that signed Josh Childress away from the Atlanta Hawks last summer -- pretty much no one has money to spend over there. Basketball simply isn't a revenue-generating sport in most foreign countries, where tiny, rundown arenas and a skeletal infrastructure are the norms.
One Eastern Conference general manager immediately tossed out the European option for A.I., since there would be no shortage of shots, minutes and adulation if he went to, say, Italy, Spain or Greece.
That GM, though, quickly caught himself, remembering how scarce money will be this summer for players seeking international work.
"It would have to be a Greek team," he said.

'Ολο το άρθρο εδώ!

Χμμμ, super δίδυμο με... LeBron, ε;

Υ.Γ. Ναι, ναι, μόνο Euroleague το γεράκι.. χα χα χα..

Review: Gomorrah The Movie - Coming soon...

Τώρα που έχουν περάσει μερικές μέρες από τότε που τελείωσα το βιβλίο, είμαι έτοιμος και για την ταινία...

Είμαι επιφυλακτικός.. Ένα half-λογοτεχνικό, half-δημοσιογραφικό βιβλίο, χωρίς κεντρική πλοκή, χωρίς κεντρικό ήρωα αλλά με - ακατάσχετη - ονοματολογία, τι είδους ταινία μπορεί να "εμπνεύσει";

Χμμ, θα δείξει....

Βαρέθηκα...

...να βλέπω τους (ίδιους και τους ίδιους) bloggers να τσακώνονται...

Είμαι ο μόνος;

Κυριακή σήμερα, ημέρα για relaxing...

...και καμιά ταινιούλα!

Steven Soderbergh: Μια κατηγορία μόνος του...

Ξέρετε πολλούς σκηνοθέτες που να ισορροπούν με τέτοια μαεστρία μεταξύ "εμπορικού" και "ποιοτικού" (σε πολλά, πολλά εισαγωγικά οι όροι);

Και πόσους ξέρετε να χρησιμοποιούν τόσο άνετα (και τόσο συστηματικά!) τον μηχανισμό του Hollywood ώστε να "αγοράζουν" την άνεση να ασχοληθούν με προσωπικά projects;

Εγώ όχι πολλόυς... Για την ακρίβεια, μόνον έναν!! Κυρίες και κύριοι, ο Steven Soderbergh...

Περίεργη ιστορία αυτός ο... geek με τα γυαλιά.. Δεν τον βρίσκεις πουθενά.. Ικανός για όλα, από την απόλυτη Hollywood-ιανιά σε μικρά, ανεξάρτητα ταινιάκια που πιο πολύ θυμίζουν - καλό - Ευρωπαϊκό κινηματογράφο.. Εκεί που νομίζεις οτι έχεις καταφέρει να "μπεις" στο σύμπαν του, αυτός την κάνει για αλλού και σε προ(σ)καλεί να τον ακολουθήσεις..

Μια απλή ματιά στην φιλμογραφία του αρκεί για να σας πείσει...

Μετά την επιτυχία και την διεθνή αναγνώριση με το Sex, Lies, and Videotape στα - μικρά, αλλά άκρως καλλιτεχνικά - Kafka και King of the Hill... Στροφή στο "εμπορικό" με Out of Sight και μετά στο ατμοσφαιρικό - αλλά και off-Hollywood-ιανό - The Limey (με έναν Terence Stamp να κάνει... παπάδες).

Επιστροφή στις - ανοιχτές - αγκάλες του Hollywood με Traffic, Erin Brockovich και Ocean's, αλλά είπαμε... δεν τον πιάνεις πουθενά, ακολουθούν τα - πιο ψαγμένα - Full Frontal και Solaris (αυτό το τελευταίο, βέβαια, δεν έπρεπε να το ακουμπήσει ποτέ! Ακού εκεί να το κάνει love story... ο άτιμος!!).

Γυρνάει 2 ακόμη Ocean's (μόνο και μόνο για να γεμίσει μπαταρίες και... τσέπες), αλλά ενδιάμεσα (δεν αντέχει και) γυρνάει και το Good German..

Και μετά; Ε, μετά έρχεται ο Che.. σε δύο μέρη.. αλλά γι' αυτά θα αφιερώσω ένα ολόκληρο post..

Καλοοοοοοοο...

Το σκίτσο το "έκλεψα" από το pressmme (δείτε το εδώ)

Γιατί ναι, blog ίσον επικοινωνία, αλλά να μην το... παρακάνουμε κιόλας, έτσι;

Η ζωή είναι εκεί έξω.. όχι μέσα στο PC..

Penelope Cruz

Επειδή τώρα τελευταία έχω ακούσει πολλά (καλά έως διθυραμβικά) για την ερμηνεία της Penelope Cruz στο Vicky Cristina Barcelona, έχω να πω μόνο τρεις λεξούλες: Non Ti Muovere..

Όσοι την έχουν δει, είμαι σίγουρος πως θα συμφωνούν..

Οι υπόλοιποι; Δεν έχετε παρά να το διαπιστώσετε και μόνοι σας...

Our Greek TV: Πουλάει πολύ ο Μουτσινάς....

Πριν από λίγες μέρες, είχα κάνει ένα post για την Κατερίνα Ζαρίφη, με αφορμή το κόψιμο από τον Πρωινό Καφέ, σχολιάζοντας - με σκηνο-θετική ματιά - την όλη της συμπεριφορά από το καλοκαίρι και μετά (link εδώ)

Με πολύ μεγάλο ενδιαφέρον, διάβασα χθες το σχόλιο του - πολύ καλού - Our Greek TV για τον Νίκο Μουτσινά...

Διαβάστε το κι εσείς εδώ

Εργασιακά (2)

Steven Soderbergh: Μια κατηγορία μόνος του...

Έρχεται...

Εργασιακά (1)

Λάτσιος – (αντί-)Ελένη – Πρωινό

Διαβάζω στα mediakanea:

Σύμφωνα με δημοσιεύματα, ο Γιάννης Λάτσιος αναμένεται να αποχωρήσει από τον Αντ1 και τη θέση του διευθυντή ψυχαγωγικού προγράμματος. Σύμφωνα και πάλι με τις ίδιες φήμες η Βίκυ Καγιά δεν ευθύνεται για αυτό το γεγονός αλλά φαίνεται να είναι ενοχλημένος με τη στάση του Γιώργου Λεβεντη που λαμβάνει πλέον μόνος του όλες τις αποφάσεις για το ψυχαγωγικό πρόγραμμα του σταθμού. Λέτε να επιστρέψει στον Αlpha;

Εμ, πατριώτη, μεσα στα χέρια σου το χες το – καλό το – CV, αλλά εσύ...

(Τι εννοείτε πως δεν καταλαβαίνετε τι θέλω να πω;)

Poll

Ποιό ξεκατίνιασμα έχει μεγαλύτερη πλάκα;

Απαντήστε δίπλα!!

Έχει γούστο...

Όχι, όχι, δεν τρελάθηκα ξαφνικά, για να αρχίσω να μιλάω για την Μπίλιω...

Απλά όλο αυτός ο κακός χαμός με την τριπλέτα Παπαγιάννη-Χατζηνικολάου-Τριανταφυλλόπουλο, πως να το κάνουμε... έχει γούστο...

Τόσο γούστο που δεν νομίζω πως αξίξει καν να μπεις στον κόπο να σχολιάσεις... απλά καθήστε αναπαυτικά και... απολαύστε!

Links…

Το χω γράψει αρκετές φορές παιδιά... blogging σημαίνει επικοινωνία, κι αυτός είναι ο βασικός λόγος για την δημιουργία αυτού εδώ του blog..

Η λίστα με τα links σε blogs θα ανανεώνεται και θα μεγαλώνει...

Ναι και όχι..

ΝΑΙ, η κόντρα Παπαγιάννη-Χατζηνικολάου έχει σκηνο-θετικό ενδιαφέρον...

ΟΧΙ, η επίσκεψη Μουτσινά στον Αρναούτογλου, κανένα...

Πάλι καλά...

Ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλα τα blogs που μας στηρίζουν!!!

Τι να τα κάνεις τα σωστά υλικά, αν σου λείπει ο κατάλληλος σκηνοθέτης;

Χαζεύοντας στα προσεχώς, το μάτι μου έπεσε εδώ:

http://www.cosmo.gr/Cinema/Hellas/235230.html

Να λοιπόν μια περίπτωση βιβλίου που ενώ είχε όλες τις προΰποθέσεις να γίνει μια εξαιρετική ταινία (και μάλιστα με σφραγίδα Holywood, δηλαδή εντυπωσιακή, χορταστική και άκρως... entertaining!!) η επιλογή σκηνοθέτη ήταν – δυστυχώς – καταδικαστική!

Γιατί όταν έχεις ένα τέτοιο υλικό (τα best-seller βιβλία του Dan Brown), δύο πολύ ικανούς σεναριογράφους (David Koepp, Akiwa Goldsman), έναν A-list πρωταγωνιστή (Tom Hanks), το μόνο που χρειάζεσαι είναι έναν σκηνοθέτη με όραμα – έναν σκηνοθέτη ικανό να δώσει το κάτι παραπάνω... και επιλέγεις τον Ron Howard; Πίκρα...

Γιατί μπορεί μια καλή ταινία να ξεκινάει πάντα από την ιδέα, την ιστορία, αλλά – καλώς ή κακώς – πάντα καταλήγει στο όραμα του σκηνοθέτη, στην ικανότητα του να «σηκώσει» την ιστορία από το χαρτί και να την μεταφέρει στην μεγάλη οθόνη..

Αν ο Ron Howard είναι ο κατάλληλος άνθρωπος γι’ αυτήν τη δουλειά; Ας γελάσω...