Review: Fermat’s Room

Damn... Κρίμα... Χαμένη ευκαιρία.. Και το χω πει χίλιες φορές, δεν αρκεί μια καλή ιδέα για να “στήσεις” μια ενδιαφέρουσα στορία, χρειάζεσαι πλοκή, δραματουργία και ένα – γαμ.... – κατάλληλο φινάλε...

Ειδικά σε ταινίες που πρέπει να υπάρχει ένας τελικός “νικητής”, ανάμεσα στον καλό και τον κακό, πρέπει να μας έχει πείσει ο σκηνοθέτης γιατί πρέπει να είμαστε με το μέρος του ενός ή του άλλου.. Το αυτονόητο (να κερδίσει ο καλός δηλαδή) δεν είναι πάντα και αρκετό (ούτε πάντα σκηνο-θετικά ενδιαφέρον)

Αλλά ας πάρω τα πράγματα από την αρχή. Η ταινία ξεκινά με πολλές υποσχέσεις.. Ενδιαφέρουσα ιστορία, που σου κεντρίζει το ενδιαφέρον, γρήγορος ρυθμός, που σε βάζει κατευθείαν στο κλίμα, τέσσερα “θύματα”-επιστήμονες, μία πρόσκληση για ένα – το απόλυτο – μαθηματικό αίνιγμα... Τι καλύτερο για όσους αρέσκονται σε θρίλερ και – μαθηματική – λογική; Το πρώτο μέρος – και μην με θεωρήσετε υπερβολικό – θα μπορούσε να διδάσκεται σε σεμινάρια.

Από εκεί και μετά, όμως; Δυστυχώς, εκεί νομίζω πως φαίνεται η απειρία των συγγραφέων-σκηνοθετών. Από την στιγμή που τα τέσσερα μυαλά βρίσκονται παγιδευμένα στο “Δωμάτιο του Fermat” τα πράγματα αρχίζουν και χαλάνε (με την ίδια ταχύτητα με την οποία “μικραίνει” και το δωμάτιο)

Τα mini-αινίγματα είναι – απογοητευτικά – απλοικά (και σίγουρα όχι αρκετά… challenging για τέτοια μυαλά όπως οι τέσσερις πρωταγωνιστές μας), οι σεναριακές τρύπες αρκετές (και μερικές από αυτές, πολύ χτυπητές) και το όλο κλίμα αρχίζει να θυμίζει επικύνδινα αντιγραφή Agatha Christie (ποιο από τα τέσσερα γουρουνάκια έχει – πιο – λερωμένη την φωλιά του;)

Άρα; Ποιό είναι το συμπέρασμα; Κακό; Όχι, όχι, σε καμία περίπτωση... Είναι μια ταινία που βλέπεται πολύ ευχάριστα, είναι τόσο μικρή σε διάρκεια ώστε να σε κρατάει διαρκώς σε εγρήγορση (και να υπερκαλύπτει τα κενά), απλά στο τέλος σου αφήνει μια αίσθηση ανεκπλήρωτων υποσχέσεων...

All in all, μια ταινία που αξίζει να την νοικιάσει κάποιος σε DVD, αλλά λογικό το να μην κάνει το μεγάλο μπαμ στο box office…

Υ.Γ. Πολλοί είναι εκείνοι που έσπευσαν να συγκρίνουν το Fermat’s Room με το Saw. Παιδιά, καμία σχέση, το Fermat’s Room είναι (ή τουλάχιστον προσπαθεί να είναι) μια πολύ πιο ολοκληρωμένη ταινία, σε αντίθεση με το Saw που ανέκαθεν είχε μια πιο gore αισθητική και στόχευε στον – εύκολο – εντυπωσιασμό των 15-χρονων splatter-άδων (ειδικά τα sequels...)