Μα δεν ήξερες...

...δεν κράταγες τουλάχιστον και μια πισινή;;;

Το post αυτό είναι αφιερωμένο σε έναν - ανώνυμο - αναγνώστη του blog με τον οποίο είχαμε μια αρκετά μακρά διαφωνία το καλοκαίρι που μας πέρασε σχετικά με την μεταγραφή του Von Wafer, το πλάνο Γιαννάκη και την ανοχή των Αγγελοπουλαίων.

Τις δικές μου θέσεις τις ξέρετε, ε, ο φίλος αναγνώστης ήταν στο τελείως άλλο άκρο.

Με αφορμή την - φημολογούμενη - αποχώρηση του Von Wafer (και μάλιστα πληρώνοντάς του κάποιο μέρος του συμβολαίου του) νομίζω ότι δικαιώνομαι..

Ο δράκος εισηγήθηκε την απόκτηση ενός παίκτη τον οποίο ο ίδιος ο Αγγελόπουλος αποκάλυψε στον Παπαδογιάννη ότι δεν τον ήξερε, αλλά του έκανε συμβόλαιο 1.6-1.7 εκατομμύρια, μόνο και μόνο για να ικανοποίησει τον προπονητή. Μόλις 3-4 μήνες μετά, ο δράκος αντιλαμβάνεται ότι ο παίκτης δεν του κάνει και ήδη έχουν ξεκινήσει διαπραγματεύσεις για να αποδεσμευτεί όσο γίνεται με λιγότερη χασούρα.

Φταίει ο παίκτης;; ΣΙΓΟΥΡΑ ΟΧΙ! Καλά καλά δεν τον έχουμε δει να παίζει. Αλλά αλήθεια, αυτό το super πλάνο του Γιαννάκη για τον φετινό basketικό Ολυμπιακό θα το μάθουμε ποτέ; Έχει μήπως καταλάβει κανείς τι φιλοσοφία προσπαθεί να εμφυσήσει στην ομάδα; Ποια είναι εκείνα τα στοιχεία που προσπαθεί συνειδητά ο Ολυμπιακός να εφαρμόσει στο παιχνίδι του;

Και στην τελική, ας μας πουν οι Αγγελόπουλοι, πότε επιτέλους θα κριθεί ο Γιαννάκης;;

Έχει μεγάλο ματς σήμερα!

Ολυμπιακός με Άρσεναλ λοιπόν σε λίγες ώρες και.. μας αρκεί μια ισοπαλία για να πανηγυρίσουμε την πρόκριση μας στους 16 του Champions League..

Δεν είναι ο πρώτος που το λέω, αλλά θέλει τρελή προσοχή το παιχνίδι, μιας και τα πιτσιρίκια του Wenger και κίνητρο έχουν (να αποδείξουν ότι το χουν!) και τρομακτική φυσική κατάσταση (μη σας πω για την αντίστοιχη του Ολυμπιακού...)

Θέλει τρελή ψυχραιμία και υπομονή το ματσάκι σήμερα..

Ας ελπίσουμε να πάνε όλα καλά..

ΥΓ. Το τραγικό της υπόθεσης είναι πως μάλλον δεν θα καταφέρω να το δω.. :((

Θα μας λείψεις..

Γειά σου ρε Von Wafer παιχτούρα!!!

Η photo από το sport24...

Τι μεταγραφάρα αυτός ο Von Wafer!!!

UPDATE: Αξίζει να επισημάνω νομίζω, πως χθες δεν είχαμε τον Chilli (αλλά ο Von Wafer πάλι δεν έπαιξε), πως πλέον έχει δικαίωμα μόνο στην Euroleague (αλλά ο Von Wafer πάλι δεν έπαιξε) και φυσικά πως παίζαμε χάλια μέχρι το 36-37 (αλλά ο Von Wafer πάλι δεν έπαιξε..)

Αυτός λοιπόν είναι ο παιχταράς που πήραμε από το ΝΒΑ για να μας δώσει το σουτ από την περιφέρεια, αυτός που πληρώνεται 1.7-1.8 εκατομμύρια το χρόνο, αυτός που στην τελική είναι επιλογή Γιαννάκη (που δεν ήθελε - άγνωστο γιατί! - τον Ρακόσεβιτς!!)

I rest my case..

Δεν καταλαβαίνω..

Είσαι τώρα εσύ εργοδότης.. ΟΚ, πρόεδρος ομάδας μπάσκετ, δηλαδή εργοδότης.. Υπάλληλοί σου οι παίχτες και το προπονητικό team..

Ψάχνεις λοιπόν να βρεις προπονητή για τον πάγκο. Τι κάνεις; Η λογική λέει πως βάζεις αγγελία (δλδ μιλάς με μάνατζερ, αγορά), μαζεύεις βιογραφικά (δλδ κοιτάς την εμπειρία και την πορεία του κάθε υποψηφίου), κάνεις τα interview και καταλήγεις στον ιδανικό υποψήφιο (στον οποίο κάνεις και το σχετικό job offer). Σωστά;; ΛΑΘΟΣ!!

Το χω ξαναγράψει, αλλά απάντηση δεν έχω πάρει ακόμα - και πολύ φοβάμαι πως δεν πρόκειται και να πάρω ούτε τώρα: Με ποιά ακριβώς κριτήρια επιλέχτηκε ο Γιαννάκης για τον ερυθρόλευκο πάγκο;;

Ναι, ο άνθρωπος είχε μια φοβερή καριέρα ως παίκτης (αλλά εμείς ψάχναμε προπονητή) και είχε και μια επιτυχημένη πορεία ως ομοσπονδιακός προπονητής (αλλά εμείς ψάχναμε προπονητή με παραστάσεις σε συλλογικό επίπεδο!!) - οι μόνες παραστάσεις που ο Γιαννάκης είχε σε συλλογικό επίπεδο ήταν με το Μαρούσι, που - μεταξύ μας - δεν τις λες και πρωταγωνιστικές.

Είναι δηλαδή σαν να είμαι εγώ σκηνοθέτης, να μου έχει σπρώξει χοντρό χρήμα ο παραγωγός, να έχω το cast που θέλω και να ψάχνω για έναν διευθυντή φωτογραφίας που θα απογειώσει την ταινία μου και θα την φτάσει όχι απλά μέχρι την 5αδα των Oscar, αλλά στην κορυφή! Κι εκεί που κοιτάω βιογραφικά κι έχω στο νου μου έναν Janusz Kaminski, έρχεται ένας τυπάκος που ξεκίνησε ως ηθοποιός (σχολικές παραστάσεις κτλ), μετά πέρασε πίσω από τις κάμερες σπουδάζοντας διεύθυνση φωτογραφίας, μόνο που τα τελευταία 7-8 χρόνια είναι boomman - πως είναι δυνατόν να τον προσλάβω;;;

Και φυσικά μετά θα μου ζητάει διαρκώς υπομονή! Υπομονή μέχρι να μάθει πως γίνεται η δουλειά.. Πως μπορώ να περιμένω να αποδώσει από την πρώτη μέρα; Αποκλείεται.. Υπομονή και ξανά υπομονή, μέχρι να δοκιμάσει 1000 πράγματα, για να δει ποιο ταιρίαζει..

Γι' αυτό και ο Ολυμπιακός τα τελευταία 3 χρόνια δεν έχει ΚΑΜΙΑ αγωνιστική ταυτότητα! Μια είναι η άμυνα του Γιαννάκη, μια η τριγωνική επίθεση, μια το ολοκληρωτικό μπασκετ, μια το control μπάσκετ και φέτος το γρήγορο μπάσκετ - αλήθεια, αν σας ρώταγα ποιο είναι εκείνο το στοιχείο στο οποίο έχει βάλει την σφραγίδα του ο Γιαννάκης στον μπασκετικό Ολυμπιακό, ποιο θα λέγατε ότι είναι;; Δυσκολεύεστε κι εσείς να βρείτε έστω και ένα, ε;;

Μα, προπονητής που ακόμα πειραματίζεται και δοκιμάζει πράγματα, πως είναι δυνατό να αφήσει το στίγμα του σε μια ομάδα;;

Από.. Λιθουανίας Θεός!!

Τι έκανες χθες ρε παλικάρι;;

19 πόντους στο τελευταίο 10λεπτο, με 5 τρίποντα;;

Άγαλμα πρέπει να σου στήσει ο δράκος...

Ναι βέβαια...

....πολύ καλή η νίκη επί του Ζέλικο το σαβ/κο που μας πέρασε (κάθε νίκη επί Ζέλικο και Θανάση είναι καλή!), αλλά...

Sorry κιόλας ρε μάγκες, αλλά και πέρυσι με πλεονέκτημα έδρας δεν παίζαμε;; Καλά δεν θυμάμαι;; Κούπα όμως δεν θυμάμαι..

Άρα μην μου ζητάτε να χαρώ για την νίκη αυτή ούτε - φυσικά - να αφήσω την κριτική προς τον Γιαννάκη.. Για μένα ο κύριος αυτός απλά ΔΕΝ κάνει.. Και ήδη έχει πάρει μπόλικο χρόνο για να μας το (απο)δείξει..

ΥΓ. Ο Αγγελόπουλος επισήμανε στον Παπαδογιάννη ότι όλες μα όλες οι μεταγραφικές κινήσεις γίνονται κατ' εντολή Γιαννάκη.. Αυτός, μας τόνισε, είναι ο καθ' ύλην αρμόδιος για το μεταγραφικό σχεδιασμό.. Και ο αποκλειστικά υπεύθυνος, να προσθέσω εγώ, έτσι δεν είναι πρόεδρε;; Ευθύνες πότε θα του αναλογιστούν, μπορώ να ρωτήσω;;;

50 πόντοι στο ημίχρονο!!

Από την - ΠΑΝΤΕΛΩΣ άγνωστη - Γαλλική Ορλεάν!

Άντε να δούμε ρε συ δράκο τι άλλα μας περιμένουν στο β' ημίχρονο..

Υπομονή, ξέρω, ξέρω...

Άντε μπας και τους πείσεις να σοβαρευτούνε και γλυτώσουμε αυτήν την ξεφτίλα..

Ε όχι κι έτσι...

Κι εμείς Ολυμπιακοί είμαστε κ. Νικολακόπουλε, αλλά τέτοια σχόλια δεν γίνονται ούτε μέσα από την 7.. ΗΜΑΡΤΟΝ!!

http://www.sport-fm.gr/article/207085

Να ρίξουμε μία ματιά στα γκολ που έχει βάλει ο Παναθηναϊκός στον Ολυμπιακό εδώ και μία ολόκληρη εξαετία; Δεν έχει ενδιαφέρον ρε παιδί μου; Διότι, είναι ο έκτος χρόνος που ο Παναθηναϊκός βλέπει την πλάτη του Ολυμπιακού. Πέντε πρωταθλήματα τα πήρε ο Ολυμπιακός και φέτος μέχρι στιγμής φυσικά είναι πρώτος. Έστω με βραχεία κεφαλή. Πάμε λοιπόν.

Φέτος, ο ΠΑΟ δεν έβαλε γκολ στον Ολυμπιακό, στο ένα παιχνίδι που έπαιξαν στο Καραϊσκάκη και στο οποίο έχασε 2-0.

Πέρσι, ο ΠΑΟ επίσης δεν έβαλε γκολ στον Ολυμπιακό, αφού και τα δύο παιχνίδια τέλειωσαν 0-0.

Πρόπερσι, οι δύο ομάδες έπαιξαν μεταξύ τους τρεις φορές κι ο Παναθηναϊκός σκόραρε στη μία. Στο κύπελλο ο Ολυμπιακός κέρδισε 4-0 στο Καραϊσκάκη και στη Λεωφόρο το ματς έληξε 0-0. Στο ντέρμπι πρωταθλήματος στο Καραϊσκάκη, που έληξε 1-1, έβαλε γκολ ο Εντόϊ. Αν θυμάστε, η μπάλα στη σέντρα του Σαλπιγγίδη είχε περάσει ξεκάθαρα και είχε βγει άουτ. Δηλαδή, μιλάμε για ένα άκυρο γκολ. Χωρίς καμία αμφισβήτηση.

Πάμε ένα χρόνο πίσω, την χρονιά του…θριάμβου του ΠΑΟ, που κέρδισε και τα δύο ντέρμπι με 1-0. Στο ΟΑΚΑ με κεφαλιά του…Κωστούλα και στο Φάληρο με πάσα του…Ανατολάκη στον Σαλπιγγίδη!

Πάμε ακόμη πιο πίσω. 2-0 στο ΟΑΚΑ ο Ολυμπιακός και 3-2 στο Καραϊσκάκη. Το ένα γκολ του ΠΑΟ με ψεύτικο πέναλτι. Χωρίς καμία αμφισβήτηση. Και το άλλο ο Γκέκας, όταν το σκορ ήταν 3-1 και οι παίκτες του Ολυμπιακού ήθελαν να βάλουν άλλα δύο γκολ για να πάρουν το πριμ του μισού εκατομμυρίου Ευρώ του Κόκκαλη.

Άντε να πάμε κι έξι χρόνια πίσω. 1-0 στο Καραϊσκάκη ο Ολυμπιακός και 1-0 στη Λεωφόρο ο Παναθηναϊκός! Το γκολ ο Κωνσταντίνου. Το μοναδικό…κανονικό του ΠΑΟ επί του Ολυμπιακού σε μία ολόκληρη εξαετία! Άλλα δύο ήταν ουσιαστικά αυτογκόλ και άλλα δύο προσφορά της διαιτησίας (Καλόπουλος και στις δύο περιπτώσεις). Και του Γκέκα απλά μείωση του σκορ και της ξεφτίλας που διαγράφονταν από ένα πιθανότατο 4-1…

Ε, συγνώμη ρε παιδιά, θέλει ο ΠΑΟ να ρίξει τον Ολυμπιακό από την κορυφή με ένα…κανονικό γκολ στα έξι χρόνια, δηλαδή σε 12 συνολικά μεταξύ τους παιχνίδια; Κι επειδή έβαλε ο…Μήτρογλου τα γκολάκια, εύκολα μπορεί κάποιος να πει, «που πας ρε Καραμήτρο»;

Review: The Girlfriend Experience (2009)

Ξεκινάω με μια δήλωση που όσοι με διαβάζουν τακτικά θα πρέπει ήδη να γνωρίζουν: Δηλώνω μεγάλος θαυμαστής του ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ Stephen Soderbergh!

Το The Girlfriend Experience ανήκει στην.. "δεύτερη" κατηγορία ταινιών του Soderbergh (η πρώτη είναι η καθαρά εμπορική, hollywood-ιανή), αυτές τις.. πιο καλλιτεχνικές, πιο προσωπικές, πιο μικρές και.. συνήθως πιο ενδιαφέρουσες (τουλάχιστον ως.. σκηνοθετική πρόταση!)

Δεν είναι πάντα απαραίτητο να τρελλαθείς με το σενάριο, την πλοκή ή την ερμηνεία των ηθοποιών στις ταινίες αυτές. Συνήθως, πρωταγνωιστής είναι ο ίδιος ο σκηνοθέτης, που τολμάει να πειραματιστεί, να δοκιμάσει και να προσπαθήσει κάτι διαφορετικό.. Άλλες φορές η.. φόρμουλα πετυχαίνει απόλυτα (βλέπε The Limey), άλλες λιγότερο (Full Frontal). Οφείλεις όμως να δώσεις τρελό respect σ' έναν δημιουργό που δεν μένει στα απλά και στα εύκολα (τα... hollywood-ιανά), αλλά... ψάχνεται και το ψάχνει!

Αλλά ας αφήσω την εισαγωγή και να περάσω στο The Girlfriend Experience.. Μετά το critically acclaimed (αλλά εμπορικά αδιάφορο) Che, ο Soderbergh στράφηκε σε κάτι πιο μικρό, αλλά ουχί (sic) λιγότερο ενδιαφέρον.. Μια σύγχρονη ιστορία (κατά τη διάρκεια της μεγάλης financial crisis στα τέλη του 2008 και τις αρχές του 2009), με πρωταγωνίστρια μια πασίγνωστη performer ερωτικών ταινιών (ταινίες - σκληρού - πορνό κάνει η Sasha Grey, για όσους δεν το ξέρουνε), που έχει στήσει την δική της επιχείρηση (πουλώντας φυσικά το σώμα της, προσφέροντας όμως.. girlfriend experience, και όχι απλό sex) - τι πιο διαφορετικό από τον κόσμο του Che, ε;;

Ο Soderbergh και εδώ παίζει - πάρα πολύ, αλλά πάντα με μεγάλη μαεστρία - με τον χρόνο, πηγαίνοντας μας συνεχώς μπρός και πίσω, δημιουργώντας μια αίσθηση παζλ, στο οποίο ο θεατής καλείται να βάλει τα κομμάτια στην σωστή σειρά! ΟΚ, δεν είναι δύσκολο, αλλά σίγουρα είναι πολύ ενδιαφέρον μιας και βάζει τον θεατή σε μια συνεχή εγρήγορση, σε μια προσπάθεια να καταλάβεις πως θα "κυλούσε" γραμμικά η ιστορία, κι αν αυτό που βλέπεις "ανήκει" στην αρχή, στην μέση ή προς το τέλος της ταινίας.

Από πλευράς πλοκής, η ιστορία δεν είναι μια απλή καταγραφή ή ανάλυση εκείνων των call-girl που αποφασίζουν να δουλέψουν στον - niche - χώρο του GFE (που απαιτεί ικανότητα δεσίματος με το.. "έτερο ήμισυ"), αλλά κυρίως μια ματιά πάνω στην ανάγκη επικοινωνίας των ανθρώπων, όχι μόνο σε σεξουαλικό, αλλά και σε προσωπικό επίπεδο.. Εκεί ρίχνει την βαρύτητα ο σκηνοθετής και αυτός είναι και ο λόγος που εμπλουτίζει την ταινία με μια σειρά από ενδιαφέροντες δεύτερους ρόλους (το boyfriend, μερικοί πελάτες, ένας δημοσιογράφος, ο κάτοχος του site που θέλει να προωθήσει την Sasha με το αζημίωτο φυσικά κτλ κτλ) - όλοι αυτοί δίνουν ουσία στο επάγγελμα της πρωταγωνίστριας και κάνουν πιο ενδιαφέρουσα την αναζήτησή της (οκ, οκ, δεν λέω άλλα!)

Από πλευράς ερμηνείας, πολλά έχουν γραφτεί για την επιλογή της Sasha Grey για τον ρόλο αυτό. Η ίδια είναι απλά εξαιρετική, παίζοντας έναν τελείως κόντρα ρόλο (στον οποίο είναι ντυμένη στο 99.9% της ταινίας!) με απόλυτη φυσικότητα και μοναδική εκφραστικότητα (αλήθεια!). Kudos φυσικά και στον σκηνοθέτη, που κατάφερε και είδε την καταλλήλότητα της Grey για τον ρόλο και που δεν έδειξε καμία απολύτως διάθεση να εκμεταλλευτεί το όνομα και.. day job της, προσθέτοντας - ανούσιες - σκηνές sex στην ταινία! Είναι μεγάλος μάγκας ο τύπος, σας τα λεγα και στην αρχή.

All in all, μια ενδιαφέρουσα ταινία και συνάμα μια καλλιτεχνική πρόταση από τον μοναδικό ίσως σκηνοθέτη που έχει καταφέρει να ισορροπεί με τέτοια μαεστρία μεταξύ εμπορικού και.. πιο καλλιτεχνικού. Σε κάποιους μπορεί η ιστορία αυτή καθεαυτή να μην πει τίποτα, αλλά αξίζει να την δείτε μόνο και μόνο για την σκηνοθετική προσέγγιση του Soderbergh και την επιμονή του να προσπαθεί και να δοκιμάζει πιο προσωπικά project.

Σωστός ο Alex..

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_15_02/12/2009_381651

Οι δύο κόσμοι του ΠΑΣΟΚ

Του Αλεξη Παπαχελα

Ολοι περιμένουμε να δούμε τις επόμενες εβδομάδες πώς θα πάει το ματς ανάμεσα στο παλιό βαθύ και το νέο ΠΑΣΟΚ. Γιατί, όπως εύστοχα επισημαίνει έμπειρο και βαρύ στέλεχος του κυβερνώντος κομματος, «έχουμε απέναντί μας τρία κόμματα αντιπολίτευσης, το ΚΚΕ, τον ΣΥΡΙΖΑ και το βαθύ ΠΑΣΟΚ».

Οι γραμμές έχουν χαραχθεί εκατέρωθεν και δεν είναι πάντοτε ιδεολογικές. Βεβαίως και ζει και βασιλεύει ένα λαϊκό ή λαϊκίστικο ΠΑΣΟΚ, το οποίο αρνείται να καταλάβει ότι υπάρχει δημοσιονομική κρίση στη χώρα ή ότι χρειάζονται πράγματι μεταρρυθμίσεις. Πιστεύει αντιθέτως, πως και το ασφαλιστικό και το δημοσιονομικό λύνονται χωρίς πόνο και αυξάνοντας απεριόριστα τη φορολογία. Αυτό είναι το ΠΑΣΟΚ που στάθηκε απέναντι στις προθέσεις του κ. Γιώργου Παπανδρέου για την αλλαγή του άρθρου 16 του Συντάγματος και το οποίο βρήκε απέναντί του ο κ. Κώστας Σημίτης όταν πήγε να ανοίξει το ασφαλιστικό.

Αυτό, τέλος, είναι το ΠΑΣΟΚ όπως το εκφράζουν τα στελέχη του Πολιτικού Συμβουλίου και που θα μπορούσε άνετα να παίζει παλιές μαγνητοταινίες από αντίστοιχα όργανα του 1980 και κάτι. Πέραν, όμως, των ιδεολογικών διαφορών υπάρχουν και τα προσωπικά. Αυτό το ΠΑΣΟΚ αντιπαθεί σφόδρα δύο ειδών κυβερνητικά στελέχη: τους ανθρώπους της «προεδρικής φρουράς» στους οποίους εμπιστεύθηκε ο κ. Παπανδρέου κρίσιμα πόστα και τα λίγα επιτυχημένα στελέχη που ανέδειξε η διακυβέρνηση Σημίτη. Το ζήτημα είναι απλό και έχει να κάνει με θέματα επαγγελματικής αποκατάστασης, καθώς οι κομματικές «καραβάνες» δεν μπορούν να καταλάβουν γιατί δεν βρίσκονται οι ίδιοι στα υπουργικά έδρανα.

Το μεγάλο ζήτημα είναι πως ούτε ο κ. Παπανδρέου ούτε και τα κυβερνητικά στελέχη που θέλουν πράγματι να παράγουν έργο μπορούν να το κάνουν αγνοώντας εντελώς το βαθύ ΠΑΣΟΚ. Ηδη το σκορ είναι 2-0 υπέρ του τελευταίου, αν σκεφθεί κανείς τη νίκη Παπουτσή και το άδειασμα Μπιρμπίλη στην υπόθεση του Αχελώου. Και στις δύο περιπτώσεις επικράτησαν οι παλιοί καλοί πελατειακοί κομματικοί υπολογισμοί.

Από εδώ και πέρα το μεγάλο ερώτημα είναι τι θα κάνει ο κ. Παπανδρέου. Υπάρχει βεβαίως και η παλιά ανδρεϊκή μέθοδος σύμφωνα με την οποία «μιλάμε αριστερά, ενεργούμε όμως ρεαλιστικά», που απεδείχθη σωτήρια σε κρίσιμες περιστάσεις. Σίγουρα, πάντως, δεν αρκεί αυτό το «στηρίζουμε όλοι Παπακωνσταντίνου» αν δεν συνοδευθεί με έμπρακτη στήριξή του όταν προτείνει κάτι που δεν αρέσει στον Β ή στον Γ μέσα στο κόμμα ή στην κοινοβουλευτική ομάδα. Ηδη οι υπουργοί που δεν ήθελαν ουσιαστικά να σπάσουν αυγά γιατί φοβούνται το πολιτικό κόστος, τρίβουν τα χέρια τους γιατί θεωρούν ότι έχουν μαζί τους τον πρωθυπουργό. Και αντιστοίχως οι υπουργοί που θέλουν να πάρουν ρίσκα και να αφήσουν έργο, φοβούνται μήπως δεχτούν γκολ, γιατί δεν θα έχουν κανέναν πίσω τους. Γι’ αυτό και είναι εξαιρετικά κρίσιμο για τον ίδιο τον πρωθυπουργό να δώσει το προσωπικό, δικό του, αυστηρό μήνυμα την επόμενη φορά που θα συγκρουσθούν οι δυνάμεις του στάτους κβο με τις δυνάμεις της μεταρρύθμισης.

Όλα βαίνουν καλώς!!

Ξέρετε ποιά είναι η μεγαλύτερη νίκη του Ολυμπιακού από το σαββατοκύριακο που μας πέρασε; Διαβάστε τον κ. Νικόλα Βασιλαρά και θα καταλάβετε:

http://www.gazzetta.gr/bloggers/vasilaras/item/58385-τάσεις-μαζοχισμού

Ρε με το ζόρι να τον αναστήσουν τον Ολυμπιακό;

Ποτέ ξανά στο σύγχρονο παρελθόν ο Παναθηναϊκός δεν κατέβαινε με τόσο ευνοϊκές συγκυρίες στον Πειραιά. Και αγωνιστικά αλλά και σε διοικητικό επίπεδο αφού ο Πατέρας έκανε τα πάντα για να πας όπως πρέπει σε μια «ιδιαίτερη» έδρα. Ε και τι κατάφερες;

Να χάσεις με τα χέρια κάτω δείχνοντας νοοτροπία loser ομάδας. Σε δυο εβδομάδες μέσα γκρέμισαν όσα είχαν χτίσει στο 1/3 του πρωταθλήματος και φτου κι απ’ την αρχή. Εστω και από το -1 που δεν λέει και πολλά και δεν χρειάζεται να φέρει πανικό.

Δεν επιτρέπεται να είσαι τόσο καλύτερος στο πρώτο μέρος και στο τέλος να χάνεις και από πάνω. Μιλάμε για τον ορισμό της φλύαρης υπεροχής και της χαλαρότητας στο τελείωμα των φάσεων. Σε αυτά τα ματς πρέπει να «σκοτώνεις» όταν βρίσκεται απέναντι από τον αντίπαλο γκολκίπερ και όχι να είσαι τόσο soft.

Με εξαίρεση τον Ζιλμπέρτο που για μένα ήταν συγκλονιστικός και τον Σισέ που από γκίνια και μόνο δεν βρήκε δίχτυα οι υπόλοιποι (άλλος λιγότερο και άλλος περισσότερο) δεν είχανε καταλάβει ούτε με ποιον έπαιζαν ούτε ότι το ματς ήταν επίσημο και όχι φιλικό.

Μιλούσα στο ημίχρονο με αρκετούς ερυθρόλευκους φίλους μου στο γήπεδο και δεν μπορούσαν να πιστέψουν πως αυτή η ομάδα που είχε σκάσει από το 15’ ήταν μπροστά στο σκορ. Ούτε και εγώ φυσικά.

Κι αν πούμε τέλος πάντων ότι το γκολ οφείλεται στη γνωστή ρέντα του Ολυμπιακού που κάνει γκολ από το πουθενά, το ακόμη χειρότερο δεν το ‘χαμε δει έως τότε. Και αναφέρομαι στη μη αντίδραση των πράσινων. Περίμεναν να φάνε και δεύτερο και ούτε και τότε... συγκινήθηκαν. Στάση 100% παθητική και απόλυτος συμβιβασμός με την ήττα. Κρίμα.

Ο Κατσουράνης ήταν σαν να μην κατέβηκε ποτέ, ο Σπυρόπουλος έκανε μάγκα τον Ζαίρί, ενώ και οι υπόλοιποι στην άμυνα ήταν αλλού γι΄αλλού. Καμία ουσιαστική βοήθεια και από τον Σάλπι που δεν έκανε τίποτα περισσότερο από το να... τρέχει. Αυτό όμως δεν φτάνει σε ματς τέτοιου επιπέδου.

Ο Παναθηναϊκός λοιπόν έδειξε τάσεις μαζοχισμού και άφησε με το έτσι θέλω τον Ολυμπιακό στην κορυφή. Σαφώς και τίποτα δεν έχει τελειώσει, καθώς το πρωτάθλημα θα τελείωνε ΜΟΝΟ σε ενδεχόμενη πράσινη νίκη.

Σκοπός πλέον είναι να μείνεις ενωμένος και να μην διαλύσεις. Είσαι καλύτερος και πρέπει να το βγάλεις και μέσα στο γήπεδο. Δεν γίνεται αλλιώς. Αυτός ο αντίπαλος αποκλείεται να μην σε ξαναφέρει σε θέση βολής.

Σχόλιο: Όλα λοιπόν βαίνουν ΚΑΛΩΣ στο βασίλειο της Παιανίας. Ο ΠΑΟ έκανε μάγκα τον ανύπαρκτο - και τυχερό! - Ολυμπιακό και, παρά τις τάσεις μαζοχισμού, είναι απολύτως βέβαιο πως το πρωτάθλημα θα γίνει ΠΡΑΣΙΝΟ.. Απλά είπαν να παρατείνουν λιγάκι την αγωνία, μην χάσει κι ο κόσμος το ενδιαφέρον του από τόσο νωρίς! Χα χα..
Καμία αυτοκριτική, κανένας προβληματισμός.. ΟΚ μάγκες, συνεχίστε έτσι και θα τα πούμε τον Μάιο...

Κανονικά θα έπρεπε, αλλά..

..δεν είμαι τέτοιος άνθρωπος!!

Για τα email μιλάω "φίλων" βάζελων (ή απλών αντι-Ολυμπιακών) που με ιδιαίτερα καυστικό τρόπο σχολίαζαν την - προμελετημένη - απόφασή μου να απέχω της blogόσφαιρας το σαββατοκύριακο των δύο derby! Βλέπετε, ήταν τόσο σίγουροι ότι το κάνω απλά και μόνο για να γλυτώσω το δούλεμα..

Θα έφταιγα εγώ τώρα λοιπόν να δημοσίευα αυτά τα email;;

Αλλά, ας όψεται που είμαι... καλό παιδί!! χα χα χα...

Ταινιούλες..

Break (όσο μικρό κι αν είναι..) χωρίς ταινιούλες, δεν νοείται!!

Άφησα λοιπόν για λίγο στην άκρη το The Wire, και είδα δύο ταινιούλες.. Μικρές, αλλά πολύ καλές (και οι δύο!)

9 και (500) days of Summer.. Κινούμενα σχέδια και indie (κάτι σαν) rom-com.. Θα ακολουθήσουν προσεχώς τα δύο reviews!

ΥΓ. Yep, ξέρω ότι χρωστάω ακόμα το review για το The Girlfriend Experience.. Όλα θα γίνουν, όλα θα γίνουν...

Καλό μήνα!!

Μπήκε λοιπόν ο Δεκέμβρης, επέστρεψα κι εγώ στη βάση μου.. Ερμ, στη βάση μου; Όχι ακριβώς, μιας και εξακολουθώ να είμαι σε project που απαιτεί παρουσία εκτός βάσης, αλλά... μην σας κουράζω με λεπτομέρειες..

Ο Δεκέμβρης είναι - σχεδόν - πάντα ένας καλός μήνας, γιατί και αργίες έχει και πληρωνόμαστε και καλύτερα (και γρηγορότερα - άσχετο που τα επιπλέον χρήματα φεύγουν και πιο γρήγορα!)

Τώρα, αν τυχαίνει να είστε και Ολυμπιακοί, τότε ο Δεκέμβρης μπήκε ιδανικά!! Αλλά αυτά έχουμε μπροστά μας χρόνο να τα πούμε...