Η αλήθεια είναι πως τις ταινίες της Meg Ryan δεν τις έβλεπα ποτέ για το πρωτότυπο story ή την ενδιαφέρουσα σκηνοθετική τους ματιά - έπαιζε η Meg κι αυτό από μόνο του ήταν παραπάνω από αρκετό για να... δώσουμε ραντεβού στην αίθουσα...Το Serious Moonlight ανήκει σε αυτήν την κατηγορία ταινιών που ταιριάζουν γάντι στην Meg Ryan - είναι απ' αυτές τις ρομανττικές κομεντί (rom-com) στις οποίες η πρωταγωνίστρια "προδίδεται" (με τον ένα ή τον άλλο τρόπο) από τον άντρα της (ή τον soon-to-be άντρα της) και παλεύει να τον διεκδίκησει και να τον ξανακερδίσει - και φυσικά τα καταφέρνει!
Για κάοιον σαν και μένα, που δίνει τόσο μεγάλη σημασία στο story, τότε το παραπάνω ακούγεται τόσο κοινότυπο και βαρετό! Και βασικά... ΕΙΝΑΙ!!!
Και γι' αυτό ακριβώς χρειάζεται κάποια με την φυσική γλύκα, το αυθόρμητο (και όχι το επιτηδευμένο) σκέρτσο και νάζι και την ειλικρίνεια στο βλέμμα της Meg Ryan για να δώσει σε αυτές τις γυναίκες ανθρώπινη υπόσταση, να τις κάνει πιστευτές και να σου κρατήσει το ενδιαφέρον μέχρι το τέλος (αν και ξέρεις πολύ καλά τι πρόκειται να συμβεί!)
Υπό αυτό το πρίσμα που περιέγραψα πιο πάνω, το Serious Moonlight είχε τα φόντα - θεωρητικά πάντα - να πετύχει: ένα απλό story (με κάποιες πινελιές πρωτοτυπίας πάντως), μια πρωταγωνίστρια ειδική να φέρει σε πέρας την αποστολή (σε έναν ακόμα over the top ρόλο, η Meg προσθέτει γλύκα και σε κάνει να ξεχάσεις τις όποιες απιθανότητες!) και έναν πρωταγωνιστή, ο οποίος αν και καθηλωμένος (βλέπε poster) έχει μια φυσική χημεία με την Meg και προσθέτει μια στιβαρή ερμηνεία!
Τότε, τι πήγε λάθος και η ταινία αυτή πέρασε απαρατήρητη; Πολύ απλά: όλα τα υπόλοιπα!
Η παντελώς άγνωστη σκηνοθέτιδα, Cheryl Hines, αποδεικνύεται εντελώς ακατάλληλη να κρατήσει την μπαγκέτα του σκηνοθέτη και να εμφυσήσει ένα όραμα στο σενάριο της Adrienne Shelly - ένα σενάριο που είναι προφανές ότι γράφτηκε για θεατρική παράσταση και όχι για κινηματογράφο, στα χέρια μιας άπειρης σκηνοθέτιδας χάνει (πολλά) περισσότερα από αυτά που κερδίζει! Είναι απορίας άξιο πως μια ταινία με διάρκεια 1.30 ώρα καταφερνεί (εκεί κάπου προς την μέση) να πλατιάσει τόσο που να σε κάνει πραγματικά να απορείς!
Το χειρότερο όμως είναι πως σκηνοθέτης και λοιπή δημιουργική ομάδα είναι φανερό πως προσπαθούν επίμονα να κινηθούν (χωρίς φυσικά να το καταφέρνουν) στα χνάρια μιας από τις πιο ανατρεπτικές και πιο αστείες rom-com που εγώ προσωπικά έχω δει ποτέ: του Addicted to Love (1997), πάλι με πρωταγωνίστρια την Meg Ryan.
Δυστυχώς, πολλά έχουν αλλάξει από τότε, η φρεσκάδα της Meg έχει χαθεί (και λόγω των αποτυχημένων πλαστικών και επειδή πλησιάζει τα 50), το σενάριο της Adrienne Shelly δεν είναι τόσο αστείο (ούτε τόσο καλά δομημένο) όσο αυτό του Robert Gordon και φυσικά ο Timothy Hutton δεν έχει αυτό το natural (goofy) likeability του Matthew Broderick
Αυτό δεν σημαίνει ότι η ταινία είναι κακή ή οτι βλέπεται με δυσκολία! Οι fans της Meg Ryan (και κατά συνέπεια των rom-com) θα περάσετε αρκετά ευχάριστα, αν τουλάχιστον καταφέρετε να ξεπεράσετε το σοκ των πολλαπλών botox της Meg και του Timothy Hutton! Tο μεγαλύτερο σοκ για μένα ήταν στην πρώτη σκηνή που μοιράστηκαν μαζί η Meg με την - αντίζηλο στην ταινία - Kirsten Bell: η Meg με φανερά παραμορφωμένο το πρόσωπο (ειδικά όταν έπρεπε λόγω ρόλου να "χρησιμοποίσει" το πρόσωπό της) να μοιράζεται μια σκηνή με μια κοπελίτσα τόσο νέα και τόσο φρέσκια, όσο ήταν και η ίδια η Meg όταν είχε δικαίως ανακυρηχτεί "Queen of Rom-Coms" - και είναι πραγματικά απορίας άξιο πως η Meg δεν μπόρεσε να δεχτεί κάτι τόσο φυσιολογικό όσο το πέρασμα του χρόνου!
All in all, ως μεγάλος fan της Meg Ryan η ταινία μου άφησε ανάμεικτα συναισθήματα. Όχι επειδή περίμενα να δω ένα αριστούργημα και είδα κάτι μέτριο, αλλά επειδή περίμενα να δω και να ευχαριστηθώ μια rom-com με την Meg Ryan (και εξήγησα στην αρχή τι σημαίνει για μένα αυτό) και τελικά έπιανα τον εαυτό μου να κοιτάζει με δυσκολία και πραγματικά να απορεί με τις πλαστικές επεμβάσεις των πρωταγωνιστών! Εξυπακούεται φυσικά πως όσοι ξενερώνετε και μόνο στο άκουσμα των λέξεων romantic comedy, τότε καλύτερα να μείνετε μακριά...
No comments:
Post a Comment