Review: Funny people (2009)

Πως να σχολιάσεις μια ταινία που ήταν προδιαγεγραμένο να αποτελέσει εμπορική αποτυχία και να διχάσει κοινό και κριτικούς;;

Πως να σχολιάσεις μια ταινία με τίτλο Funny People, που πλασαρίστηκε ως η τελευταία comedy της frat pack κλίκας του Judd Apatow, αλλά δεν έχει καμία - μα καμία! - σχέση με τις κωμωδίες στις οποίες μας είχε συνηθίσει ο Judd Apatow;;

Η αλήθεια είναι πως σπάνια μια ταινία μου προκαλεί τόσα mixed feelings! Και το σίγουρο είναι πως αν δεν είχα διαβάσει το (απρόσμενα θετικό) review του Empire ούτε που θα την πλησίαζα την ταινία αυτή, απορρίπτοντας την ασυζητητί εξαιτίας του ανθρώπου που αποδείχθηκε πιο σκηνο-θέτης απ' όσο νόμιζα: του Judd Apatow!

Μην σας παραξενεύουν οι συνεχείς αναφορές μου στον σκηνοθέτη του Funny People. Η ταινία αυτή είναι αποκλειστικά δικό του δημιούργημα. Όχι απλά επειδή την έγραψε και την σκηνοθέτησε, αλλά επειδή είχε τα... guts (ή cojones, αν θέλετε) να οραματιστεί μια ταινία τελείως κόντρα σε ότι είχε παρουσιάσει ως τώρα, κόντρα σε αυτό που όλοι πίστευαν οτι πρέσβευε.. Και όχι μόνο αυτό, αλλά ο Judd Apatow τολμάει να ονομάσει την πιο σοβαρή, την πιο εσωτερική και την πιο προσωπική του ταινία με την ταμπέλα που όλοι (μας) είχανε δώσει στην κλίκα του: Funny People!

Ένας τίτλος φυσικά καθ' όλα αλληγορικός στην συγκεκριμένη περίπτωση! Γιατί εδώ ο σκηνοθέτης δεν μας προσφέρει μια ακόμη κωμωδία με πολλά ή λίγα gags (ανάλογα με τα γούστα σας), αλλά μας παρουσιάζει μια ταινία γύρω από την ζωή όλων αυτών που απλά θεωρούνται (και χαρακτηρίζονται ως) Funny People...

Καμιά φορά βλέπετε το πραγματικά εντυπωσιακό δεν είναι να χτίσεις κάτι από το μηδέν, αλλά να έχεις το θάρρος να διαλύσεις αυτό που έχτισες με κόπο ξεκινώντας πάλι από την αρχή για κάτι άλλο: όχι απαραίτητα καλύτερο ή μεγαλύτερο, αλλά σίγουρα διαφορετικό..

Η ταινία φυσικά δεν είναι αριστούργημα.. Έχει τα (σεναριακά και μη) κενά της και ορισμένες φορές το συναίσθημα δεν βγαίνει τόσο εύκολα, όσο θεωρεί ο σκηνοθέτης της. Αλλά ένας από τους βασικούς λόγους που συμβαίνει αυτό είναι επειδή τόσο ο σκηνοθέτης όσο και το κοινό του βαδίζουν (πολλές φορές χεράκι-χεράκι) σε άγνωστα μονοπάτια.. Ο Judd Apatow τολμάει να παρουσιάσει κάτι διαφορετικό, μια άλλη πλευρά του σκηνοθετικού εαυτού του, την ίδια ώρα που οι περισσότεροι θεατές μπαίνουν στην αίθουσα νομίζοντας πως θα δουν κάτι στα χνάρια του 40-year old virgin και του Knocked Up. Ο σκηνοθέτης όμως αλλάζει ρότα και ο θεατής μένει αιωρούμενος και - μπορώ εύκολα να καταλάβω γιατί - συχνά νιώθει εξαπατημένος!

Το trailer και το όλο marketing βέβαια δεν βοήθησαν (ηθελημένα ή άθελα) και είναι πραγματικά να αναρωτιέσαι γιατί η εταιρία διανομής επέλεξε να πλασάρει την ταινία αυτή ως κάτι που προφανώς δεν ήταν! Ήταν ο φόβος πως δεν θα πουλούσε όσο περίμεναν οι παραγωγοί, ο φόβος ότι το καλό χαρτί Judd Apatow θα καιγόταν ή μήπως (μπορεί;;;) να ήταν επιλογή του Judd Apatow να καταφέρει να προσελκύσει το κοινό του 40-year old virgin και του Knocked Up στην αίθουσα και μετά να τους... "χτυπήσει" με κάτι που δεν περίμεναν;;

Όπως και να χει είναι πραγματικά μια bold move από τον Judd Apatow να ηγηθεί ξανά της ομάδας που ο ίδιος καθιέρωσε σε frat pack καταστάσεις, σχεδόν παρόμοια (σαν σύλληψη) με την - ιδιοφυή - κίνηση του Peter Weir να δώσει τον ρόλο του Truman Burbank στον Jim Carrey (and the rest is history που λέμε...)

Συνοψίζοντας, έχω γράψει πολλές φορές για το παιχνίδι των προσδοκιών όταν πάμε να δούμε μια ταινία. Το παρελθόν των δημιουργών και των ηθοποιών πολλές φορές καθορίζει την διάθεση με την οποία μπαίνουμε στην αίθουσα για να δούμε μια ταινία. Είναι προφανές πως στο Funny People ο Judd Apatow επέλεξε να παίξει με τις προσδοκίες των φανατικών οπαδών του, ξέροντας εκ των προτέρων πως δίνει μια μάχη που πιθανότατα θα χάσει.

Είχε όμως το σκηνοθετικό θάρρος να το πράξει και το ενδιαφέρον πλέον επικεντρώνεται στο επόμενό του βήμα: θα συνεχίσει να εκπλήσσει επιλέγοντας να ακολουθήσει το σκηνοθετικό όραμα και την.. καρδιά του ή το Funny People ήταν ένα one-off και θα τον ξαναδούμε σύντομα να κρατάει την μπαγκέτα σε μια ακόμη frat pack comedy;;