Από τις ελάχιστες φορές που συμφωνώ με κάτι που γράφεται στο mediasoup...

http://www.mediasoup.gr/

O όρος ψύχωση χρησιμοποιείται για να περιγράψει την ιατρική κατάσταση που επηρεάζει τον εγκέφαλο, έτσι ώστε υπάρχει απώλεια επαφής με την πραγματικότητα. Αυτό τον όρο είχε χρησιμοποιήσει και ο πρώην Σλοβένος προπονητής του Ολυμπιακού Σρέσκο Κάτανετς για να περιγράψει το πάθος για την πάση θυσία κατάκτηση του πρωταθλήματος από τον Ολυμπιακό.

Αυτή την ψύχωση την μετέδωσε και την καλλιέργησε στους φιλάθλους και στους οπαδούς του Ολυμπιακού ο Σωκράτης Κόκκαλης. Όταν ένας προπονητής έμενε για λίγες αγωνιστικές πίσω στην βαθμολογία έβλεπε την πόρτα της εξόδου από το Ρέντη να ανοίγει για αυτόν. Τον Σωκράτη Κόκκαλη, και τους οπαδούς του Ολυμπιακού, οι φίλαθλοι εδώ πρέπει να διαφοροποιηθούν, δεν τους απασχόλησε αυτές τις σχεδόν δύο δεκαετίες αν θα δημιουργηθεί μία ομάδα με προοπτική. Αν θα υπάρξει ένα πλάνο πάνω στο οποίο θα κουμπώσουν οι επιλογές σε κάθε επίπεδο. Τους ενδιέφερε η νίκη, η κατάκτηση του πρωταθλήματος, και η έξοδος στο Champions League για τη δόξα και τα χρήματα και μόνο, γιατί καμία φορά δεν υπήρξε ένα πλάνο διάκρισης και σταθερής πορείας στην κορυφαία Ευρωπαϊκή διασυλλογική διοργάνωση.

Ο χειρισμός αυτής της ψύχωσης από τον Πρόεδρο του Ολυμπιακού του έδωσε μυθικές διαστάσεις και του απέδωσε μαγικές ικανότητες. Για τα καλά ήταν υπεύθυνος ο Πρόεδρος- οπαδός, για τα κακά οι κακοί παίκτες και οι λίγοι προπονητές. Έτσι βαυκαλίζονταν όλοι μαζί και παρακαλούσαν το Σωκράτη να κάνει την παρέμβαση όταν κάτι πήγαινε στραβά για «να μην τη φάμε», όπως είχε πει πρόσφατα και ο ίδιος.

Ο Κόκκαλης δεν ήταν απλώς ένας Πρόεδρος για τον Ολυμπιακό, λειτούργησε ως προπονητής, γυμναστής, διευθυντής, μάνατζερ, κατασκευαστής, εκπρόσωπος τύπου κτλ. Ο Κόκκαλης ήταν τα πάντα.

Επί 5 χρόνια στην πολιτική κάναμε λόγο για το σύνδρομο του οργισμένου Πρωθυπουργού που δεν φταίει σε τίποτα, αλλά που είχε κάνει τις επιλογές, κάτι αντίστοιχο έγινε και με τον Ολυμπιακό στο ποδόσφαιρο. Ο Κόκκαλης είχε και τις επιλογές και τις ευθύνες.

Η περίπτωση του ποδοσφαιρικού Ολυμπιακού είναι η πιο χαρακτηριστική μικρογραφία της κοινωνίας μας. Επενδύουμε στο βραχυπρόθεσμο και όχι στο μακροπρόθεσμο, μας νοιάζει να περάσουμε καλά σήμερα, και όχι αν θα υπάρχουμε την επόμενη δεκαετία. Αυτή η λογική του ότι φάμε, ότι πιούμε, αρκεί το πρωτάθλημα να παίρνουμε, είναι συνειδητή ατομική επιλογή, που έγινε συλλογική πολιτική κουλτούρα.

Τι γίνεται όμως όταν το μέλλον εκδικείται; Ο Κόκκαλης βρίσκεται στην ίδια θέση με το πολιτικό σύστημα της χώρας. Αδυνατεί να δώσει βραχυπρόθεσμες λύσεις και δεν μπορεί να εγγυηθεί και να εμπνεύσει την μακροπρόθεσμη πορεία.

Και τότε η ψύχωση του πρωταθλήματος, όπως το κεκτημένο του πελατειακού κράτους, σου γυρίζει μπούμερανγκ, σε ρίχνει από το θρόνο σου και σε φέρνει κοντά στον περίφημο κορνέ του βραχυπρόθεσμου.

Πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα σε αυτή την χώρα αν αντί για το πολιτικό ή το οπαδικό κόστος, υπολογίζαμε την βιωσιμότητα και το μακροπρόθεσμο;