Review: Looking for Eric (2009)

Aaaaah, YES!!!

Πόσο τέλειο συναίσθημα είναι πραγματικά να έχεις μεγάλες προσδοκίες από μια - μικρή - ταινία κι αυτή να σε δικαιώνει 100%..

Φίλες και φίλοι αυτού εδώ του blog, το Looking for Eric είναι ένα πραγματικό διαμαντάκι! Ανακαλύψτε το!!

Αλλά ας πάρω τα πράγματα από την αρχή..

Πολλοί από εσάς ήδη θα γνωρίζετε τον σκηνοθέτη της ταινίας, Ken Loach, και το κλίμα στο οποίο κινούνται - λιγότερο ή περισσότερο - οι ταινίες του. Ε, καλό θα είναι να ξεχάσετε ότι ξέρατε μέχρι τώρα και να τρέξετε να δείτε μια πολύ καλή και φρέσκια ταινία, που σίγουρα θα σας κάνει να νιώσετε καλά, χωρίς να προσπαθήσει να "παίξει" με τα (συν)αισθήματά σας..

Το σενάριο είναι απλό: Ένας πατέρας, φανατικός οπαδός της Manchester United και του (King) Eric Cantona, προσπαθεί να τα βγάλει πέρα με δουλειά, παιδιά, εγγόνια, πρώην γυναίκα και.. χιλιάδες αναμνήσεις μιας ζωής που.. δεν έζησε, ώσπου μια μέρα δεν αντέχει, το μυαλό θολώνει και προκαλεί ατύχημα με το αυτοκίνητο του. Λίγο αργότερα, δέχεται μια "επίσκεψη" από το ίνδαλμα του (King Eric), που - άλλοτε με συμβουλές στα αγγλικά και άλλοτε στα γαλλικά - προσπαθεί να τον βοηθήσει να βάλει την ζωή του σε μια - σωστή - σειρά..

Τίποτα το εξαιρετικά πρωτότυπο ή ιδιαίτερο σ' αυτό το story - έχουμε δει χιλιάδες φορές ταινίες με.. "από μηχανής Θεούς" και... unlikely heros/saviours.. Τι το διαφορετικό έχει αυτή εδώ η ταινία;;

Έναν πανέξυπνο σκηνοθέτη! Ο Ken Loach, παλιά καραβάνα, ξέρει πολύ καλά τι σενάριο έχει στα χέρια του και δεν προσπαθεί να το πλασάρει ως κάτι πιο έξυπνο από αυτό που είναι.. Παίζει μπάλα με αυτά που έχει και όχι με αυτά που νομίζει (ή θα ήθελε) να έχει.. Έτσι, δημιουργεί χαρακτήρες καθ' όλα πιστευτούς και τους βάζει να αντιμετωπίζουν καταστάσεις καθ' ολα πιστευτές (αυτό λέγεται και ρεαλισμός). Κι εκεί που λες πως βαδίζει στην γνωστή του (σκηνοθετική) φιλοσοφία, σκάει στην οθόνη (από το πουθενά) ο King Eric..

O Cantona, που ακόμα και ως παίκτης είχε μυθικές διαστάσεις (όχι μόνο για τους οπαδούς της Man United, αλλά για όλους τους υγιείς φιλάθλους), εδώ είναι σε έναν ρόλο που του ταιριάζει γάντι.. Πείθει άμεσα ως το - imaginery - alter ego του πρωταγωνιστή Eric και με μια απίστευτη φυσικότητα εμφανίζεται (και εξαφανίζεται) στα κατάλληλα σημεία για να δώσει ώθηση (αλλά ποτέ για να κλέψει την παράσταση)

Ο Ken Loach ισορροπεί με μεγάλη μαεστρία μεταξύ πραγματικού και φανταστικού, δίνοντας ισόποση βαρύτητα και στην (σκληρή) καθημερινότητα μιας αστικής οικογένειας στο (βιομηχανικό) Manchester, αλλά και στην "μαγεία" που έχει ο Cantona ως personna. Το αποτέλεσμα τον δικαιώνει απόλυτα, μιας και η ταινία βλέπετε το ίδιο - πολύ - ευχάριστα και στα δύο επίπεδα..

'Ολες οι ερμηνείες είναι πραγματικά εξαιρετικές. Πιο αβανταδόρικος - φυσικά - ο ρόλος του Cantona, αλλά την παράσταση κλέβει πραγματικά ο Steve Evets, με μια ε-ξαι-ρε-τι-κή ερμηνεία σε όλα τα επίπεδα και από όλες τις απόψεις.. Αφήστε στην άκρη τις υστερίες και τις υπερβολές, εδώ έχουμε έναν ηθοποιό που μπαίνοντας πραγματικά στο πετσί του ρόλου, γίνεται απόλυτα πιστευτός και ως βασανισμένος ταχυδρόμος που (μάταια;;) παλεύει για το καλύτερο, αλλά και ως χαρακτήρας που αρνείται να παραδοθεί και δέχεται (πρόθυμα) το κλείσιμο του ματιού της μοίρας..

Φυσικά, το έχω ξαναγράψει, καλή ταινία μόνο με πρώτους χαρακτήρες δεν γίνεται, και ο Ken Loach (και ο σεναριογράφος Paul Laverty) το ξέρουν καλά αυτό κι έτσι έχουν δώσει μεγάλη προσοχή στους δεύτερους χαρακτήρες, είτε αυτοί είναι η πρώην γυναίκα του Eric, τα step-sons, ή οι συνάδελφοί του στην δουλεία..

All in all, μια πραγματικά ευχάριστη και καθόλα διασκεδαστική και χορταστική κινηματογραφική εμπειρία.. Δεν είναι η ταινία που θα σαρώσει τα βραβεία ή θα σκίσει στο box-office, αλλά, όπως έγραψα και στην αρχή, είναι μια ταινία αληθινή, με πραγματικούς χαρακτήρες, ενδιαφέρουσα πλοκή, δυνατές ερμηνείες και αξιόλογη σκηνοθεσία. Τι άλλο να ζητήσει κανείς;;

Mini-spoiler: Η σκηνή προς το τέλος της ταινίας με τον - αληθινό - Eric Cantona, να φορά την φανέλα της Man United και να σηκώνει τον γιακά (όπως έκανε τόσες και τόσες φορές σαν παίκτης) είναι πραγματικά μεγαλειώδης.. Thanks Eric! Thanks Ken!!