Review: Duplicity (2009)

Ξέρω πως το είχα υποσχεθεί για μέσα στο Σαββατοκύριακο, αλλά - χωρίς δικαιολογίες - αν μια ταινία δεν σε εμπνέει όταν την βλέπεις, πως να σε εμπνεύσει να γράψεις γι' αυτήν;

Θα αρχίσω αυτό το review λιγάκι.. ανορθόδοξα.. Ας υποθέσουμς πως αυτή η ταινία δεν είχε την τύχη(;;) να έχει για πρωταγωνιστές την Julia Roberts και τον Clive Owen.. Κι ας υποθέσουμε επίσης πως δεν ήταν η δεύτερη σκηνοθετική απόπειρα του σκηνοθέτη του - υπερεκτιμημένου - Michael Clayton.. Πόσοι από εμάς θα (μπαίναμε καν στον κόπο να) την βλέπαμε;;;;

My point, exactly!!

Γιατί παρόλα τα σκηνοθετικά τρικ και παρά τους - πολύ -γνωστούς πρωταγωνιστές, η ταινία είναι.. επιεικώς μέτρια.. Ο Tony Gilroy προδίδεται και πάλι από το σενάριο του! Που δεν είναι κακό, αλλά δεν είναι και τόσο έξυπνο ή πρωτότυπο όσο ο σκηνοθέτης προσπαθεί να μας πείσει οτι είναι.. Witty; Ούτε καν να το συζητάμε..

Δεν είναι οτι δεν γράφει καλά (πολλές από τις ατάκες χτυπάνε στόχο), αλλά η συνολική ιδέα είναι απλή έως απλοική και η πλοκή είναι εκεί περισσότερο για να σε δυσκολέψει να ταυτιστείς με τους χαρακτήρες παρά για να τους συμπαθήσεις.. Μερικές over the top περσόνες, όπως του Paul Giamatti, προσθέτουν λίγο χρώμα στο σενάριο, αλλά στο τέλος η ταινία παραμένει γύρω από το "ζεύγος" Roberts-Owen, που δυστυχώς - για την ταινία - παρά τις όποιες "ανατροπές" (μας) παραμένει παγερά αδιάφορο..

Λυπάμαι, αλλά σε κανένα σημείο της ταινίας δεν ενδιαφέρθηκα πραγματικά για το αν η Roberts κοροιδεύει τον Owen ή το αντίθετο ή αν την 15η ανατροπή θα την ακολουθήσει κάποια άλλη.. Ειλικρινά, όταν έλαβε χώρα και η τελευταία από αυτές, είχα - προ πολλού -χάσει κάθε ενδιαφέρον...

Σκηνοθετικά, ο Tony Gilroy το ψάχνει πολύ και τις περισσότερες φορές του βγαίνει σε καλό. Εδώ έχει την τύχη να μπορεί να παίξει με τον χρόνο και τις σεναριακές ανατροπές, κι έτσι το αποτέλεσμα είναι αρκετά φρέσκο και ενδιαφέρον.. Σκηνοθετικά μιλώντας πάντα.. Γιατί οι ερμηνείες των βασικών πρωταγωνιστών του δεν έχουν κάτι το ιδιαίτερο, οι δεύτεροι ρόλοι είναι σχεδόν ανύπαρκτοι και η "μάχη" των δύο CEOs waaaaaaay over the top για να γίνει πιστευτή!

Overall, μια ταινία που, στο όνομα συνεχών ανατροπών και εκπλήξεων, μοιάζει πιο πολύ να προσπαθεί να "κλείσει" τον θεατή απ' έξω παρά να προσπαθεί να τον κάνει να ταυτιστεί με την ιστορία των κεντρικών ηρώων (ή ακόμα-ακόμα και να τους βάλει στο τριπάκι να.. διαλέξουν στρατόπεδο και να.. ποντάρουν στο ποιος κοροιδεύει ποιον). Δίχως αυτό η ταινία καταντάει αρκετά ψυχρή και η όποια προσπάθεια για να βγει λίγο - έστω κάποιο -συναίσθημα στο τέλος είναι καταδικασμένη να αποτύχει.. Σαφώς κατώτερο του Michael Clayton, που δεν ήταν και τίποτα φοβερό..