Καταρχάς, να ξεκινήσω σημειώνοντας πως σ' αυτό εδώ το blog πάντα προσπαθούσα να παρουσιάζω πράγματα και καταστάσεις σφαιρικά. Οι δογματισμοί και οι (άκρατοι) εθνικισμοί δεν έχουν καμία θέση στα posts μου (είναι βέβαια ευπρόσδεκτοι στα σχόλια, γιατί αυτή είναι και η ουσία του blogging)
Περνάω όμως στην ουσία του θέματος.
Η Ελληνική είναι μια κοινωνία πολύ κλειστή, σχεδόν απομωνομένη θα έλεγα. Συνειδητά απομωνομένη. Τριγύρω μας βλέπουμε μόνο εχθρούς. Ανθρώπους, έθνοι και χώρες που το μόνο που θέλουν είναι να μας βλάψουν. Είναι λιγάκι τρομακτικό αν το σκεφτεί κανείς. Τόση καχυποψία και τόση συνομωσιολογία δεν νομίζω οτι κάνουν καλό.
Δεν είμαι φυσικά αφελής. Δεν τα βλέπω όλα γύρω μου ρόδινα, ούτε πιστεύω πως υπάρχουν λαοί τόσο αλτρουιστές που να νοιάζονται για το δικό μας καλό περισσότερο απ' ότι για το δικό τους.
Αλλά...
Δεν πιστεύω παράλληλα πως και κάθετι "αρνητικό" ή "επικριτικό" που γράφεται ή λέγεται για την Ελλάδα είναι αυτόματα και υποκεινούμενο και καταδικαστέο. Πότε ακριβώς ενοχοποιήσαμε κάθε είδους κριτική σ' αυτή την χώρα; Πιστεύουμε πραγματικά πως ότι κάνουμε είναι καλό ή πως απλά είμαστε υπεράνω κριτικής;
Ελπίζω να καταλαβαίνετε πως τέτοιου είδους νοοτροπίες μας κρατάνε πίσω.. ΠΟΛΥ ΠΙΣΩ!!
Γιατί μας είναι τόσο δύσκολο να κρατάμε μάτια και αυτιά ανοιχτά σε όσα γίνονται τριγύρω μας, να τα φιλτράρουμε, να κρατήσουμε ότι μας κάνει και να απορρίψουμε ότι δεν μας αρμόζει;;
Νομίζω πως έχω μια απάντηση ή τουλάχιστον έναν λόγο για τον οποίο συμβαίνει αυτό. Δεν μαθαίνουμε από μικρά παιδιά πως έχουμε μόνο να κερδίσουμε επενδύοντας στην διαφορετικότητα, μπορούμε μόνο να οφεληθούμε έχοντας ανοιχτές κεραίες σε όσα συμβαίνουν γύρω μα. Αντίθετα, από μικρά παιδιά μας βομβαρδίζουνε με ιστορίες για το πως αντισταθήκαμε στον τάδε ή πως πολεμήσαμε εναντίον του δείνα. Που ναι, φυσικά και είναι σημαντικά και πρέπει να τα διδασκόμαστε, αλλά πότε ήταν η τελευταία φορά που μάθαμε / αναλύσαμε / επικροτήσαμε μια συνεργασία μας με άλλα κράτη;;; Πότε ήταν η τελευταία φορά που επιτρέψαμε στους εαυτούς μας να διδαχτούμε κάτι από τα καλά που συμβαίνουν σε άλλες χώρες;;
Αν όλη αυτή η ιστορία με την Ευρώπη και την Ευρωζώνη μας διδάσκει κάτι, νομίζω πως είναι το γεγονός πως ενώσεις με βασικό άξονα τα χρήματα δεν κρατάνε επί μακρόν. Σε περιόδους παχέων αγελάδων όλα βαίνουν καλώς, αλλά μόλις τα γάλατα σφίξουν, τότε ο κάθε εταίρος κοιτάει την πάρτη του. Το μοντέλο αυτό είναι καταδικασμένο να αποτύχει και... απέτυχε! Η Ευρώπη οφείλει να είναι παραπάνω από μια οικονομική ένωση.
Πρέπει να είναι και να αντιμετωπίζεται ως ευκαιρία.
Ευκαιρία να έρθουμε πιο κοντά με άλλους λαούς. Να τους γνωρίσουμε καλύτερα, να πάρουμε πράγματα από αυτούς κι αυτοί από εμάς. Να βγούμε έξω από την ζώνη ασφαλείας μας, να ταξιδέψουμε όχι για διακοπές, αλλά για να ζήσουμε, να σπουδάσουμε, να δουλέψουμε στο εξωτερικό. Να τριφτούμε με νέες απόψεις και κουλτούρες, να επικροτήσουμε σωστές πρακτικές, να δεχτούμε και να σεβαστούμε ξένες προς εμάς νόρμες, να αλλάξουμε, να εξελιχθούμε.
Τι κάνουμε εμείς;; Απλά κλεινόμαστε όλο και περισσότερο στο καβούρι μας. Και είναι ανάγκη να σας πω εγώ πόσο μας βγαίνει σε κακό αυτό;;;
No comments:
Post a Comment