Πολιτικό κόστος σε μια κακοσκηνο-θετημένη κοινωνία..

'Εχει πολύ ενδιαφέρον το (ρητορικό;) ερώτημα του κατά πόσο η προσφυγή στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο επιφέρει πολιτικό κόστος στον Πρωθυπουργό και την κυβέρνησή του..

Λέω ρητορικό, γιατί πολλοί θα σκεφτείτε, μα καλά, τι μας λέει αυτός, εννοείται πως έχει τεράστιο πολιτικό κόστος.. Είναι όμως έτσι;

Δεν προσπαθώ να κάνω το άσπρο, μαύρο.. Φυσικά και μια τέτοια απόφαση εμπεριέχει πολιτικό κόστος (όπως και κάθε πολιτική απόφαση, εξάλλού). Κοιτώντας το όμως το όλο θέμα από μια σκηνο-θετική ματιά, δεν μπορώ να μην προβλέψω πως πολλές από τις σκληρές αποφάσεις που θα παρθούν στο μέλλον, θα χρεωθούν στο (κακό μπαμπούλα) Δ.Ν.Τ (για τον οποίο τα κόμματα θα τσακώνονται ώρες και μέρες ολόκληρες για το ποιος μας οδήγησε στις "δαγκάνες" του), αποφεύγοντας το πραγματικά ΤΕΡΑΣΤΙΟ πολιτικό κόστος του να χρειαστεί ένας πολιτικός να μιλήσει - ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ - για αλλαγή νοοτροπίας και αλλαγή κουλτούρας..

Η αλλαγή ως πολιτικό σύνθημα είχε πάντα ενδιαφέρον.. Ενώ όλοι - ή σχεδόν όλοι - την βαυκαλίζονται, στην ουσία δεν έχουμε δει και πολλές αλλαγές τα τελευταία χρόνια.. Ή για να είμαι πιο ακριβείς, όσες έχουμε δει είναι προς το χειρότερο.. Αλλαγή - φυσικά - δεν σημαίνει παίρνω αποφάσεις ή κάνω έργα, αλλά δίνω μια νέα πνοή, βάζω την χώρα σε μια νέα κατεύθυνση, έρχομαι να εκπροσωπήσω (με πράξεις και όχι με λόγια) μια νέα ΚΟΥΛΤΟΥΡΑ προσέγγισης της ζωής και των πραγμάτων..

Διαφωνεί κανείς πως αυτό το τελευταίο είναι αυτό που χρειαζόμαστε τώρα;; Στη θεωρία είμαι σίγουρος κανείς, αλλά στην πράξη; Πόσοι από εμάς είμαστε έτοιμοι να... ξεβολευτούμε και να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε και να πράττουμε για το γενικό καλό και όχι για το δικό μας βόλεμα;;

Βλέπετε, τα λόγια είναι εύκολα.. Αλλά όταν περνάμε στην πράξη, είναι πιο εύκολο να βάλουμε το (όποιο) ΔΝΤ να βγάλει το φίδι από την τρύπα (που δεν είναι αυτός ο σκοπός του φυσικά!) απ' το να αποξενώσουμε πιθανούς ψηφοφόρους και εκλογικό σώμα, υιοθετώντας μια κουλτούρα αντίθετη από αυτή που 30 χρόνια τώρα παλεύαμε να εγκαταστήσουμε στις δομές και στις νόρμες τις κοινωνίας..

Γιατί μια ολόκληρη κοινωνία που γαλουχήθηκε στο βύσμα, στην κομπίνα, στο αλισβερίσι, στην φοροδιαφυγή, στην ρεμούλα, στην απάτη, στον ωχαδερφισμό, είναι πιο εύκολο να αποδεχτεί οτι φταίνε οι λίγοι (αυτοί οι... 300) παρά να κοιτάξει κατάματα τον ίδιο της τον εαυτό στον καθρέφτη...