Της Πόπης Διαμαντάκου
Με έναν υστερικό κανιβαλισμό που ξεπερνά κάθε προηγούμενο, η τηλεόραση των ψευδαισθήσεων αποχαιρετά το απόλυτο πρότυπό της. Το τέλος εποχής το είχαμε διακρίνει. Όταν προβλέπαμε πριν από μερικούς μήνες, ότι το «οικοδόμημα» της ξανθιάς πρωινατζούς τελειώνει, γιατί οι ανάγκες του κόσμου έχουν αλλάξει, δεν είχαμε φανταστεί ότι το φινάλε θα ήταν τόσο φαντασμαγορικά θλιβερό και ότι θα το έδινε η ίδια η ζωή εκείνων που έχτισαν το ροζ παραμύθι χάριν της τηλεθέασης και της προσωπικής δόξας.
Αυτό που έχει σημασία, ωστόσο, για τη στήλη δεν είναι η προσωπική υπόθεση του χωρισμού της Ελένης Μενεγάκη και οποιασδήποτε Ελένης, αλλά ότι το μιντιακό προσωπικό παραμύθι που «έχτισε» και πούλησε κατά κόρον ως το αποκορύφωμα του γυναικείου σουξέ, με βασιλικούς γάμους, εγκυμοσύνες, βαφτίσια, λαμπερές κουμπαριές, κατέρρευσε παταγωδώς.
Το κολλώδες υλικό του συντηρητικού ψευδοονείρου ενός τρισευτυχισμένου γάμου μιας προκλητικής ξανθιάς, που μπορεί να είναι ταυτοχρόνως σεξ σύμπολ και πιστή σύζυγος και μητέρα, το οποίο εκσφενδόνιζε προς τις θηλυκές συνειδήσεις επί σειρά ετών, διαλύθηκε εις τα εξ ων συνετέθη. Τίποτε δεν το σώζει πλέον. Κάτι ξέρει και ο Μικρούτσικος από τέλος εποχής.
Τις ημέρες αυτές γινόμαστε μάρτυρες του θορυβώδους σπαραγμού ακριβώς αυτού του συντηρητικού, ασφυκτικού κυκλώματος παραγωγής και εκμετάλλευσης ψευδαισθήσεων, που υπηρέτησε η Ελένη Μενεγάκη και του οποίου δικαίως χρίστηκε «βασίλισσα». Σφαδάζει, ουρλιάζει, επιδίδεται σε «δεκάρικους» υποστήριξης όχι του προσώπου, αλλά του μοντέλου «Ελένη» και με έκδηλη την αγωνία να συντηρήσει τους μύθους, στους οποίους οφείλει την ύπαρξή του.
Γιατί αν πούλησε καλά κάτι η Ελένη ως τηλεπερσόνα και έγινε το πρόσωπο της καμπάνιας της αλλοτινής «νέας εποχής» του τόπου, των γκλαμουροδιακοπών, των γκλαμουρογάμων, των γκλαμουροβαφτίσεων, των γκλαμουροκουμπαριών, ήταν ακριβώς η εικονική πραγματικότητα μιας ξανθιάς πρωινατζούς, που κάνει την άγνοια σημαία της και αμείβεται από το σύστημα με όλα τα καλούδια και κυρίως με μια σούπερ οικογενειακή ζωή. Γιατί ο επιθετικός συντηρητισμός προς τη γυναίκα, αυτός που ξεχύνεται από τα μιντιακά υποπροϊόντα, τα τάχα διασκεδαστικά με ορμητική βία, φιμώνοντας κάθε άλλη σκέψη, κάθε διαφορετική επιλογή ζωής, είναι ακριβώς αυτός που αρνείται στη γυναίκα τη γνώση ή για την ακρίβεια την περιχαρακώνει σε ασφυκτικά μοντέλα.
Διόλου τυχαία μνημόνευε με νοσταλγικό πάθος το μοντέλο της «χαριτωμένα αδαούς Ελένης» ο Γιώργος Αυτιάς, από τους βασικούς εκπροσώπους του τηλεσυντηρητισμού. Άφησε το Ασφαλιστικό, τα επιδόματα, το ΕΚΑΣ των φτωχομισθοσυντήρητων και αφιερώθηκε σε ένα ριάλιτι περί διαζυγίου της Ελένης, που θα το ζήλευε κάθε μεσημεριανό. Αποκορύφωμα η προβολή συνέντευξης, που είχε πάρει από το ζεύγος προ πολλών ετών- όλοι βρήκαν παλιές συνεντεύξεις, όπως συμβαίνει στα τηλεοπτικά σόου πένθους- όπου η Ελένη τον ρωτούσε «τι είναι επίδομα». «Ρώτησε αυτό που θα ρωτούσε κάθε γυναίκα, γιατί την Ελένη δεν την πείραζε που είχε άγνοια. Τόσο απλή είναι η Ελενίτσα». Όχι, αυτό θα το ρωτούσε μόνον εκείνη, που δεν έχει ανάγκη τα επιδόματα για να ζήσει. Γιατί η κάθε γυναίκα που έχει ένα σπιτικό να φέρει βόλτα, γνωρίζει άριστα και τα επιδόματα και οτιδήποτε της δίνει ψωμί. Αλλά εδώ δινόταν ο αγώνας να συντηρηθεί η άσπιλη η μνήμη, όχι ενός γάμου, αλλά ενός μοντέλου πρωινατζούς.
Αυτό και μόνο αρκούσε ως επιβεβαίωση του τέλους εποχής. Τέλος θλιβερό, γιατί εμπλέκονται παιδιά. Και όχι γιατί δεν τα σέβονται ή δεν θα τα σεβαστούν οι δημοσιογράφοι κανιβαλίζοντας με τον χωρισμό των γονιών τους, αλλά γιατί παρακολουθήσαμε επί σειρά ετών αυτά τα παιδιά να μπαίνουν μπροστά στο άρμα μιας μιντιακής ευτυχίας προς καθημερινή πώληση. Αυτό είναι το φαινόμενο και όχι ένα διαζύγιο, οποιοδήποτε διαζύγιο διασημοτήτων.
Τέλος των ψευδαισθήσεων;
Με τα παιδιά οι λαμπερές φωτογραφήσεις, με τα παιδιά στην αγκαλιά τα ενσταντανέ από τις διακοπές. Η εικόνα της ευτυχισμένης α λα αμερικέν οικογένειας είχε πάντα αναπόσπαστο αξεσουάρ τα παιδιά.Άλλωστε ο συντηρητικός μιντιακός λόγος είχε πάντα θύματα τις γυναίκες και τα παιδιά.
Οι πρώτες γιατί έπρεπε να υπηρετούν ασφυκτικά μοντέλα συμπεριφοράς και εμφάνισης, και τα δεύτερα να συμπληρώνουν τις ψευδαισθήσεις των ενηλίκων. Τα βλέπουμε και τα δύο να επιβεβαιώνονται στην υπόθεση της κατάρρευσης του πρωινάδικου μοντέλου της Ελένης.
Τέλος των ψευδαισθήσεων; Μάλλον όχι. Αυτό δεν το κάνει η τηλεόραση, το κάνει η ανεργία και η σκληρή πραγματικότητα.
NEA
Σχόλιο: Είναι πραγματικά ΤΟΣΟ εύκολο να χτυπάς (κι εσύ!) κάποιον που είναι ΗΔΗ κάτω! Και συνάμα ΤΟΣΟ υποκριτικό! Γιατί; Μα επειδή - πολυ απλά - η Ελένη δεν δημιούργησε το παιχνίδι, απλά το έπαιξε καλύτερα από τους υπόλοιπους! Προς τι λοιπόν η τόση χαρά; Προς τι λοιπόν όλοι αυτοί οι φιλιππικοί; Η Ελένη είναι η πηγή του κακού; Ή μήπως όλοι αυτοί που την έβαλαν μπροστάρισσα στα δικά τους όνειρα, φιλοδοξίες, εξώφυλλα;;
Ένα πράγμα να σου πουλάνε το παραμύθι, κι άλλο να το αγοράζεις...
No comments:
Post a Comment