Μετά από αυτήν την απαραίτητη εισαγωγή, περνάω γρήγορα στο Nick and Norah's Infinite Playlist. Τους πρωταγωνιστές δεν τους ήξερα (Michael Cera, Kat Dennings), ούτε και τον σκηνοθέτη (Peter Sollett), ήξερα μόνο λίγα πράγματα για το plot (να ναι καλά το Empire, που μπορεί να αποδώσει το πνεύμα μιας ταινίας τόσο καλά, που σπάνια βρίσκεσαι προ εκπλήξεως). Μπορούν δυο άγνωστοι μεταξύ τους να γνωριστούν, συγκρουστούν και ερωτευτούν μέσα σ'ενα βράδυ - αναζητώντς την - απόλυτη - μουσική μπάντα; Μα φυσικά, Hollywood είναι αυτό..
Χωρίς σεναριακά να διεκδικεί δάφνες πρωτοτυπίας (δεν είναι κι ανάγκη, άλλωστε) η ταινία είναι κάτι παραπάνω από ευχάριστη, γιατί μένει πιστή στα 2 πράγματα που πρέπει: 1. έχει τρελή χημεία μεταξύ των 2 πρωταγωνιστών (που σε κάνει πραγματικά να θες να τους δεις μαζί στο τέλος) και 2. δεν προσπαθεί να το παίξει υπερβολικά έξυπνη (είναι ένα απλό rom-com, που απλά σε "προσκαλεί" να περάσεις 90 ευχάριστα και ξένοιαστα λεπτά)
Που χάνει; Στα subplots, ειδικά αυτό με την φίλη της πρωταγωνίστριας, που είναι παντελώς αδιάφορο και προλαβαίνει να γίνει βαρετό και στην σκιαγράφηση του χαρακτήρα της πρώην του πρωταγωνιστή (είναι τόσο "σκύλα" που σε κάνει πραγματικά να αναρωτιέσαι πόσο μαλ... είναι ο βασικός πρωταγωνιστής και γιατί του είναι τόσο δύσκολο να διαλέξει) - δεν νομίζω πως χρειάζεται να τονίσω πόσο επικύνδινα - από σκηνοθετικής πλευράς - είναι και τα δύο αυτά.. Ευτυχώς, πάνω στο νήμα, δεν γέρνουν αρνητικά την πλάστιγγα...
Συνολικά όμως, είναι ένα ευχάριστο ταινιάκι, απ' αυτά που θα το δεις, θα περάσεις καλά, αλλά με δυσκολία θα θυμάσαι το πως και το γιατί μια εβδομάδα μετά.. Κακό; Καθόλου, δεν μπορεί όλα τα rom-com να είναι σαν το When Harry met Sally, έτσι δεν είναι;
Υ.Γ. Το link της ταινίας στο imdb.com: http://www.imdb.com/title/tt0981227/
No comments:
Post a Comment