Πόση (ακόμα) παραποίηση Ιστορίας αντέχετε;

Αντιγράφω ύστερα από την καθημερινή μου βόλτα στα news του imdb.com:

Xena: Warrior Princess star Lucy Lawless is heading back to ancient times to play a Roman slave owner. The actress has joined the cast of Spider-Man moviemaker Sam Raimi's new U.S. TV series Spartacus: Blood and Sand.
Lawless will play Lucretia opposite Aussie actor Andy Whitfield in the drama, which will premiere on U.S. cable channel Starz in January, according to EW.com.

ΟΚ, δύο ερωτησούλες έχω μόνο:

1. Ποιός θα παίξει τον Σπάρτακο; Αυτός ο – παντελώς άγνωστος – Αυστραλός; Ε ρε και σένα, Σπάρτακε, τι σου μέλλε να πάθεις...
2. Πώς είναι δυνατόν ένας αποδεδειγμένα ψαγμένος δημιουργός, όπως ο Sam Raimi, να ασχολείται με την παραγωγή – ανιστόρητων – σκουπιδιών όπως η Ζήνα (όχι η Πέγκυ, δυστυχώς) και τώρα ο Σπάρτακος;

Ήμαρτον ρε παιδιά, ήμαρτον!!

Σ’ ευχαριστoύμε για όσα μας χάρισες...

Upcoming Review: Che (Part One & Two)

Steven Soderbergh στην σκηνοθεσία, Benicio Del Toro στον πρωταγωνιστικό – ομώνυμο – ρόλο...

Δεν μπορεί (δεν θέλω) να με απογοητεύσει...

Είμαι ήδη στην μέση του πρώτου μέρους, σύντομα θα είναι έτοιμο και το review...

Υ.Γ. Δεν μπορώ, όμως, να μην σχολιάσω θετικά την απόφαση σκηνοθέτη και πρωταγωνιστή να γυριστεί η ταινία στα Ισπανικά, θυσιάζοντας – πολλά – εκατομμύρια στο box-office (μιας και ως γνωστόν το Αμερικάνικο κοινό δεν είναι fan των υπότιτλων!)

Review: Nick and Norah's Infinite Playlist (2008)

Ξεκινάω ξεκαθαρίζοντας πως έχω ένα soft spot για κάλα και έξυπνα rom-com (εεε, romantic comedies, για όσους δεν γνωρίζουν). Όσο κι αν κάποιοι τα θεωρούν "ελαφριάς" μορφής διασκέδαση, εγώ δεν συμφωνώ καθόλου. Αντιθέτως, θεωρώ πως ένα πετυχημένο rom-com είναι πολύ περισσότερο από μια "σαχλαμαρίτσα για ζευγαράκια"..

Μετά από αυτήν την απαραίτητη εισαγωγή, περνάω γρήγορα στο Nick and Norah's Infinite Playlist. Τους πρωταγωνιστές δεν τους ήξερα (Michael Cera, Kat Dennings), ούτε και τον σκηνοθέτη (Peter Sollett), ήξερα μόνο λίγα πράγματα για το plot (να ναι καλά το Empire, που μπορεί να αποδώσει το πνεύμα μιας ταινίας τόσο καλά, που σπάνια βρίσκεσαι προ εκπλήξεως). Μπορούν δυο άγνωστοι μεταξύ τους να γνωριστούν, συγκρουστούν και ερωτευτούν μέσα σ'ενα βράδυ - αναζητώντς την - απόλυτη - μουσική μπάντα; Μα φυσικά, Hollywood είναι αυτό..

Χωρίς σεναριακά να διεκδικεί δάφνες πρωτοτυπίας (δεν είναι κι ανάγκη, άλλωστε) η ταινία είναι κάτι παραπάνω από ευχάριστη, γιατί μένει πιστή στα 2 πράγματα που πρέπει: 1. έχει τρελή χημεία μεταξύ των 2 πρωταγωνιστών (που σε κάνει πραγματικά να θες να τους δεις μαζί στο τέλος) και 2. δεν προσπαθεί να το παίξει υπερβολικά έξυπνη (είναι ένα απλό rom-com, που απλά σε "προσκαλεί" να περάσεις 90 ευχάριστα και ξένοιαστα λεπτά)

Που χάνει; Στα subplots, ειδικά αυτό με την φίλη της πρωταγωνίστριας, που είναι παντελώς αδιάφορο και προλαβαίνει να γίνει βαρετό και στην σκιαγράφηση του χαρακτήρα της πρώην του πρωταγωνιστή (είναι τόσο "σκύλα" που σε κάνει πραγματικά να αναρωτιέσαι πόσο μαλ... είναι ο βασικός πρωταγωνιστής και γιατί του είναι τόσο δύσκολο να διαλέξει) - δεν νομίζω πως χρειάζεται να τονίσω πόσο επικύνδινα - από σκηνοθετικής πλευράς - είναι και τα δύο αυτά.. Ευτυχώς, πάνω στο νήμα, δεν γέρνουν αρνητικά την πλάστιγγα...

Συνολικά όμως, είναι ένα ευχάριστο ταινιάκι, απ' αυτά που θα το δεις, θα περάσεις καλά, αλλά με δυσκολία θα θυμάσαι το πως και το γιατί μια εβδομάδα μετά.. Κακό; Καθόλου, δεν μπορεί όλα τα rom-com να είναι σαν το When Harry met Sally, έτσι δεν είναι;

Υ.Γ. Το link της ταινίας στο imdb.com: http://www.imdb.com/title/tt0981227/

Review Gomorrah: The Book

Δεν είμαι μεγάλος fan των βιβλίων - προτιμώ τις ταινίες (σκηνο-θέτης, γαρ..) Οπότε, για να μπω στην διαδικασία να αγοράσω (και άρα) και να διαβάσω ένα βιβλίο, θα πρέπει να είμαι πολύ excited γι' αυτό που πρόκειται να διαβάσω.. Το Gomorrah δεν ήταν εξαίρεση αυτού του κανόνα...

Υπάρχει και ένας άλλος - άγραφος - κανόνας που λέει πως όταν είσαι πολύ excited για ένα βιβλίο ή για μία ταινία, καταλήγεις συνήθως να απογοητεύεσαι.. Το Gomorrah σίγουρα δεν με απογοήτευσε, αλλά από την άλλη δεν ήταν τόσο καλό όσο το περίμενα...

Το βιβλίο χωρίζεται θεματικά σε τρία μέρη: στο πρώτο (που είναι και με διαφορά το πιο ενδιαφέρον) ο συγγραφέας (αλλά συνάμα και σκηνοθέτης) μιλάει - από πρώτο χέρι - για τις επιχειρηματικές δραστηριότητες της Ναπολιτάνικης μαφίας (Camorra) και πως το δίκτυο που έχουν οργανώσει είναι - και οφείλει να είναι - πιο οργανωμένο, πιο επαγγελματικό και πιο αποτελεσματικό από τα αντίστοιχα των πολυεθνικών επιχειρήσεων. Είναι μια συναρπαστική περιγραφή και, για όσους δουλεύουν σε επιχειρήσεις, πραγματικά εντυπωσιακό να βλέπεις πως γνωστές νόρμες και κανόνες εφαρμόζονται από την μαφία... μόνο μην τους αποκαλέσεις έτσι, οι άνθρωποι θεωρούν τους εαυτούς τους επιχειρηματίες που κάνουν μια δουλειά σαν όλες τις άλλες.. άνθρωποι που λίγα έχουν να κάνουν με την συνήθη οπτική μας για την μαφία.. με αυτό το τελευταίο ασχολείται το δεύτερο μέρος του βιβλίου..

Αν για έναν λόγο προκάλεσε τόσες αντιδράσεις αυτό το βιβλίο είναι επειδή "λέει ονόματα".. κι όντως λέει.. πολλά.. πάρα πολλά ονόματα.. τόσα πολλά που χάνεις την μπάλα.. και πασχίζεις να μην χάσεις το ενδιαφέρον.. ονόματα, φατρίες, ναρκωτικά, εκτελέσεις, εκβιασμοί, αρχηγοί, γυναίκες.. είναι το μέρος που το λογοτεχνικό κομμάτι πάει περίπατο και νιώθεις πως περνάς σε ένα καθαρά δημοσιογραφικό ντοκουμέντο.. ενδιαφέρον, σίγουρα ναι, αλλά όχι σκηνο-θετικά (προφανώς βέβαια, νομικά και αστυνομικά..) αν εξαιρέσεις την ακατάσχετη ονοματολογία, το μέρος αυτό δεν προσφέρει κάτι καινούριο, κάτι που να μην το έχουμε ξανακούσει, ξαναδεί ή φανταστεί..

Το τελευταίο μέρος προσπαθεί να απαντήσει στην ερώτηση που είχα κάνει κι εγώ πριν ακόμα διαβάσω το βιβλιο: τι τον οδήγησε να γράψει αυτό το βιβλίο και να αποκαλύψει πράγματα που μπορεί και να του στοιχίσουν την ζωή του; Εύλογο το ερώτημα, η απάντηση, όμως; Δυστυχώς απλή, έως απλοική.. Η αλήθεια.. Η αλήθεια που πρέπει κάποτε να ακουστεί, η αλήθεια που δεν μπορεί άλλο να μένει κρυμμένη.. Εμένα πάντως δεν με κάλυψε..

Συνολικά, ένα ενδιαφέρον βιβλίο, σε καμία περίπτωση δεν μετάνιωσα που το διάβασα και, αν και δεν με ενθουσίασε όσο θα περίμενα, δεν μου "έκοψε" στο παραμικρό την επιθυμία να δω και την ταινία.. Αναμένατε review και για αυτήν..

Minsky's theories and the subprime mortgage crisis

Πλυθαίνουν οι φωνές που (μας) υπενθυμίζουν οτι υπήρχαν άνθρωποι που είχαν μιλήσει για τον κίνδυνο μιας γενικευμένης οικονομικής κρίσης πολύ πριν αυτή αρχίσει...

Παρμένο από το wikipedia, είναι το abstract της θεωρίας του Minsky, ενός εξαιρετικού οικονομολόγου, ο οποίος πέρασε τα τελευταία 10 χρόνια της ζωής του εργαζόμενος σε ένα think-tank, αποτέλεσμα του οποίου είναι και η θεωρία του γύρω από την κρίση ρευστότητας, τους παράγοντες που την προκάλεσαν (που κατ' αυτόν είναι ποιοτικοί και όχι ποσοτικοί) και τους κινδύνους που κρύβει η μακρόχρονη οικονομική σταθερότητα (ναι, η σταθερότητα!!)

Ακολουθήστε το ταξίδι του, έχει πολύ ενδιαφέρον!

Minsky argued that a key mechanism that pushes an economy towards a crisis is the accumulation of debt. He identified 3 types of borrowers that contribute to the accumulation of insolvent debt: Hedge Borrowers; Speculative Borrowers; and Ponzi Borrowers.
The "hedge borrower" is one who borrows with the intent of making debt payments from cash flows from other investments; the "speculative borrower" who borrows based on the belief that the appreciation of the value of the assets (e.g. real estate) will be sufficient to refinance or pay-off their debt but who does not have sufficient resources to repay the original loan, otherwise; and the "Ponzi borrower" (named for Charles Ponzi, see also Ponzi scheme) who relies on continually rolling over the principal into new investments.

In his own words

"Three distinct income-debt relations for economic units, which are labeled as hedge, speculative, and Ponzi finance, can be identified. Hedge financing units are those which can fulfill all of their contractual payment obligations by their cash flows: the greater the weight of equity financing in the liability structure, the greater the likelihood that the unit is a hedge financing unit. Speculative finance units are units that can meet their payment commitments on 'income account' on their liabilities, even as they cannot repay the principal out of income cash flows. Such units need to 'roll over' their liabilities — issue new debt to meet commitments on maturing debt. For Ponzi units, the cash flows from operations are not sufficient to fill either the repayment of principal or the interest on outstanding debts by their cash flows from operations. Such units can sell assets or borrow. Borrowing to pay interest or selling assets to pay interest (and even dividends) on common stocks lowers the equity of a unit, even as it increases liabilities and the prior commitment of future incomes. It can be shown that if hedge financing dominates, then the economy may well be an equilibrium-seeking and containing system. In contrast, the greater the weight of speculative and Ponzi finance, the greater the likelihood that the economy is a deviation-amplifying system.

The first theorem of the financial instability hypothesis is that the economy has financing regimes under which it is stable, and financing regimes in which it is unstable.

The second theorem of the financial instability hypothesis is that over periods of prolonged prosperity, the economy transits from financial relations that make for a stable system to financial relations that make for an unstable system. In particular, over a protracted period of good times, capitalist economies tend to move to a financial structure in which there is a large weight to units engaged in speculative and Ponzi finance.

Furthermore, if an economy is in an inflationary state, and the authorities attempt to exorcise inflation by monetary constraint, then speculative units will become Ponzi units and the net worth of previously Ponzi units will quickly evaporate. Consequently, units with cash flow shortfalls will be forced to try to make positions by selling out positions. This is likely to lead to a collapse of asset values."

Το link, αν θέλετε περισσότερες πληροφορίες: http://en.wikipedia.org/wiki/Hyman_Minsky

Χμμμ.. Interesting... Very interesting...

Ξανα-καταπιάνομαι με το θέμα "Πρωινός Καφές".. Και δεν θέλω σχόλια, το θέμα έχει μπόλικο σκηνο-θετικό ενδιαφέρον.. Λοιπόν, διαβάζω στο enimerosi24.gr:

Στη πρώτη συνέντευξη τής Κατερίνας Ζαρίφη μετά το ξαφνικό κόψιμο από το τιμόνι τού «Πρωινού Καφέ», οι μπηχτές πάνε κι έρχονται. Τα βέλη τής πρώην παρουσιάστριας έχουν στόχο το Νίκο Μουτσινά από τον οποίο νιώθει την ανάγκη να διαχωρίσει τη θέση της. Χαρακτηριστικά δηλώνει στη κάμερα τού ''Life & Style'' ότι ενώ στην αρχή το όραμα τού Μουτσινά στήριξε και η ίδια αλλά και το κανάλι, ωστόσο, οι διαφορές της με τον πρώην συμπαρουσιαστή της ήταν πολλές. Ομολόγησε ότι, προφανώς, και υπάρχει παρασκήνιο γύρω από την απότομη διακοπή τής εκπομπής, δίνοντας έμφαση στη διαφορετική οπτική που είχε μεταξύ του το δίδυμο, όσον αφορά τη θεματολογία και το περιεχόμενο τού προγράμματος που είχε κληθεί να αναλάβει. Τέλος, ανέφερε ότι με το Νίκο έχουν να μιλήσουν εδώ και 10 ημέρες, αφήνοντας να εννοηθεί ότι οι σχέσεις τους σαφώς και δεν είναι οι καλύτερες δυνατές. Ένα είναι σίγουρο. Η νίκη έχει πολλούς πατέρες, η αποτυχία είναι πάντα ορφανή!

Ορίστε.. δεν έχει αυτό - σκηνο-θετικό - ενδιαφέρον;

Το enimerosi24 επικεντρώνεται στο γεγονός - αλλά σαν σοβαρό portal που είναι κάνει και το σχόλιό του, στην τελευταία πρόταση.. Εμείς από δω, βεβαίως, ξέρετε.. Επικεντρωνόμαστε στον σχολιασμό (από σκηνο-θετικής πλευράς πάντα, ναι..)

Το ενδιαφέρον με αυτήν την ιστορία έχει να κάνει με.. πρόσωπα (ή μήπως προσωπεία;) Είναι πολλά τα πρόσωπα που παρουσιάζει κανείς μπροστά στο γυαλί... Πόσα, όμως, από τα πρόσωπα αυτά είναι αληθινά - κομμάτι του εαυτού και της προσωπικότητας του καθενός - και πόσα - επαγγελματικά ή ερασιτεχνικά - σκηνοθετημένα;

Εγώ την αμαρτία μου θα την πω.. Την Ζαρίφη την συμπαθώ.. δεν μπορώ να πω οτι την βρίσκω ιδιαίτερα αστεία, αλλά μου είναι συμπαθής - τουλάχιστον με το πρόσωπο που έδειχνε στην Ελένη... αλλά εδώ είναι foul.. Ή μάλλον από τον Σεπτέμβρη και μετά, κάνει συνεχώς foul.. Και όχι, δεν μιλάω για τις επιλογές της, αυτές είναι δικαίωμα της.. αλλά μιλάω για την - συνεχή και έντονη - προσπάθεια της να αποποιηθεί του μεριδίου των ευθυνών της (ναι, αυτό που πηγάζει από τις αποφάσεις της!)

Φεύγοντας από την Ελένη, μας ανακοίνωσε πως θα δούμε ένα καινούριο πρόσωπό της, αυτό της ηθοποιού.. Δεν το είδαμε.. Έναν ολόκληρο χειμώνα προσπαθούσε να μας πείσει ότι αυτή δεν ήθελε να αναλάβει τον Καφέ, αλλά την έπεισε ο Μουτσινάς.. Ένα πράγμα "για τον φουκαριάρη τον Νίκο" το έκανα.. Δεν (μας) έπεισε... Και τώρα που τα πράγματα στράβωσαν; Πάλι τα ίδια.. Απόστασεις από τον Μουτσινά, αυτουνού το όραμα άλλαξε, μας λέει, πάλι δεν φταίει η ίδια.. Και το ακόμη χειρότερο; Αφήνει να εννοηθεί πως πλέον τα "σπάσανε" με τον Μουτσινά.. Ναι, αυτόν που το καλοκαίρι την έπεισε να αφήσει την ηθοποιία για τον Καφέ, αυτόν που ευθύνεται για το κόψιμο του Καφέ, αυτόν που ευθύνεται για όλα τελικά?!?

Προφανώς και δεν μιλάμε για την ίδια Ζαρίφη που βλέπαμε στην Ελένη, έτσι δεν είναι; Δεν είναι μόνο δική μου ιδέα;

Χμμμ.. γιατί όμως όλα αυτά; Γιατί απλά - αλλά κλασσικά σκηνο-θετικά - προσπαθεί να σώσει την παρτίδα με το να ξαναπεράσει στο παλιό της πρόσωπο.. Αυτό που την έκανε συμπαθή, αυτό που η ίδια φρόντισε να "στραπατσάρει".. Και τώρα τι; Επιστροφή στο ραδιόφωνο και έξυπνες, στοχευμένες συνεντεύξεις για τον Καφέ.. Το μύνημα; Ξεκάθαρο! Ξεχάστε την Κατερίνα την φιλόδοξη που θέλει να σερβίρει Καφέ και συγχωρείστε την Κατερίνα την αφελή που την παρέσυρε ο Μουτσινάς.. Σε απλά ελληνικά; Πείτε με αφελή ναι (ακόμα και χαζή!), αλλά σας παρακαλώ μην με λέτε αμοραλίστρια ή προδότρα, εγώ την αγαπάω την Ελένη..

Μάχη για επιβίωση.. Τηλεοπτική, θα μου πεις.. Ναι, αλλά επιβίωση.. Πλέον δίνεται πίσω από τις κάμερες... Με στόχο; Επιστροφή μπροστά από αυτές?!? Θα δείξει...

Είδατε που σας στα λεγα στον τίτλο;

Αυτό το βιβλίο ποιός θα το κάνει ταινία;

Πρωταγωνίστρια έχουμε (ε, για πόσο ακόμα θα μας κάνει την δύσκολη η Scarlett;)

Σκηνοθέτη, όμως;

(Ώπα, ώπα, μην στριμώχνεστε ρε παιδιά.....)

Έρχεται.. Review Gomorrah: The Book

Λίγη υπομονή, δεν το ξέχασα... Το βιβλίο το τελείωσα, σύντομα θα ανέβει και το review..

Τι άλλο θα ακούσουμε..

Αντιγράφω από το πάντα καλά ενημερωμένο imdb.com:

Johnny Depp is the star most women would love to share a candlelit dinner with.
The Pirates Of The Caribbean actor was first choice in a poll to find the most popular celebrity dates, with women choosing him as their favourite fantasy companion - beating heart-throb George Clooney into second place.

Αυτοί οι Αμερικάνοι δεν παύουν ποτέ να με εντυπωσιάζουν με την ευρηματικότητα τους... στις μπούρδες!!
Γιατί συγγνώμη δηλαδή, αλλά το φαντάζεστε; Ένα site να σκέφτεται να κάνει μια τέτοια ερώτηση και ένα μάτσο αναγνώστες να αποφασίζουν να απαντήσουν σ΄αυτή την ερώτηση!!

Και το ακόμη πιο ενδιαφέρον; Κάποια τζιμάνια που δουλεύουν σε εταιρίες παραγωγής εκεί στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, τις χρησιμοποιούνε κάτι τέτοιες έρευνες για να τους βοηθήσουν στο casting και σε ποιο target group απευθύνεται ο κάθε ηθοποίος..

Πάλι καλά που ο Johnny φαίνεται να τις έχει κάνει (από καιρό) τις επιλογές του.. Και όχι, δεν μιλάω για τους Πειρατές, αλλά για τις συνεργασίες με τον Tim Burton – γιατί κι έμεις έχουμε τις αδυναμίες μας...

Natasha Richardson

Πιθανόν πολλοί από εσάς να περιμένατε ένα post από αυτό εδώ το blog σχετικά με τον θάνατο της Natasha Richardson... ειδικά πατώντας πάνω στην βάση οτι έβαλα post για τον θάνατο της Jade Goody!!

Υπάρχει λόγος γι΄αυτό και είναι και πάρα πολύ απλός. Από σκηνοθετικής πλευράς, η Natasha Richardson δεν είχε ποτέ να μου πει κάτι. Φυσικά και είναι τραγικό γεγονός ο θάνατός της (ειδικά με τον τρόπο που έγινε), αλλά εμείς εδώ δεν είμαστε για να αναπαραγάγουμε ειδήσεις, αλλά για να τις σχολιάζουμε... και μάλιστα, πάντα από μια σκηνοθετική πλευρά..

Και όσο κι αν φαίνεται περίεργο, η ζωή και ο θάνατος της Jade Goody είχε μεγαλύτερο σκηνοθετικό ενδιαφέρον από τη ζωή και τον θάνατο της Natasha Richardson.

Εξηγούμαι... Ως σκηνοθέτης ψάχνεις πάντα την ιστορία, το γιατί, την ευκαιρία να θέσεις ερωτήματα – καλώς ή κακώς (δεν είναι της παρούσης) το γενονός πως για τον θάνατο της Jade ένιωσε την ανάγκη (ή είδε την ευκαιρία) ακόμη και ο Βρετανός πρωθυπουργός να κάνει δηλώσεις έχουν – σκηνοθετικά – μεγαλύτερο ενδιαφερόν από το γεγονός πως το Broadway έσβησε – θεατρινίστικα – τα φώτα του για ένα λεπτό για την Natasha…

Η Καγιά στον Πρωινό Καφέ...

Ήταν άσχημα σκηνοθετημένο το σκηνικό από τον Σεπτέμβρη.. Το έβλεπες, το ένιωθες, το ήξερες. Αλλά δεν ήθελες να το παραδεχτείς...
Γιατι; Πολύ απλά γιατί – και το χω ξαναγράψει – ο σωστός ο σκηνοθέτης δεν είναι – και δεν πρέπει να συμπεριφέρεται ως – μικρός θεός. Πρέπει να έχει την οξυδέρκεια να στελεχώσει έξυπνα το team του, συμπεριλαμβανομένου φυσικά και του σωστού casting. Πρωταγωνιστές και αυτούς που θα τους πλαισιώσουν ιδανικά...
Δεν μπορείς δηλαδή να πάρεις δευτεράντζες και να προσπαθήσεις να τους «περάσεις» ως πρώτους (δεν χρειάζεται να πω ονόματα, ε;) Δεν είναι ηλίθιος ο θεατής... τουλάχιστον όχι τόσο όσο θα ήθελες εσύ να νομίζεις...
Αν μιλάγαμε για ταινία, θα μιλάγαμε σίγουρα για flop.. Γιατί, ναι, είναι σημαντικό να έχουν χημεία οι πρωταγωνιστές σου (ή έστω αυτοί που προσπαθείς να μας επιβάλλεις ως πρωταγωνιστές), αλλά είναι ακόμη πιο σημαντικό να έχουν γκελ με το κοινό, τον κόσμο, αυτούς που θέλεις να φέρεις στην αίθουσα για να σε δουν.. Καλοί οι ρολίστες, καλά τα sub-plots και τα έξυπνα σκηνοθετικά τρικ, αλλά μόνο με δεύτερους μπροστά δεν πας! Και το ακόμη χειρότερο; Δυστυχώς η εμπειρία δείχνει πως δύο δεύτεροι δεν κάνουν έναν πρώτο. Ούτε καν...
Και η Καγιά; Καταρχάς σηματοδοτεί – άτακτη – επιστροφή στο μοντέλο του λαμπερού, φωτεινού, όμορφου και ταλαντούχου πρωταγωνιστή (στην περίπτωση του πρωινάδικου, απαραίτητο συστατικό είναι και το ξανθό χρώμα στο μαλλί..). Είναι αυτό αρκετό; Άναλογα με το τι θέτεις ως στόχο. Σαφώς πρέπει να περιμένεις καλύτερα νούμερα (και θα τα έχεις), αλλά καλύτερα να μην περιμένουμε και θαύματα. Βλέπεις, ο θεατής που μπήκε στην αίθουσα δεν ενθουσιάστηκε με αυτό που είδε, πως θα τον πείσεις τώρα να αγοράσει το DVD με τις extra σκηνές και το εναλλακτικό finale;
Χμ, μήπως θα ήταν καλύτερα να κράταγες το καλό το όνομα για το sequel;

Άπαιχτο..

Χωρίς σχόλια...

Μα δεν μπορεί να μιλάτε σοβαρά...

Αντιγράφω από το imdb.com:

Lindsay Lohan has hinted she could turn her back on acting for good - because she has more fun as a high-fashion model. The Mean Girls star has struggled to carve out a successful Hollywood career since she shot to fame as a Disney child star, and hasn't starred in a big screen project since 2007 flop I Know Who Killed Me.

Τι λές τώρα; Ώστε θα τα παρατήσει η κυρία Li-Lo; Δεν μου λέτε ψέμματα, έτσι; Να μην χαρώ κι έγω – ο σκηνοθέτης – τσάμπα...

Τι άλλο θα ακούσουμε απο Hollywood μεριά..

Όχι της Κίρα Νάιτλι στους «Πειρατές 4»

Αντιγράφω από το site του Πρώτου Θέματος:

«Ηταν μια φανταστική εμπειρία και μια συναρπαστική στιγμή της ζωής μου, αλλά δεν νομίζω ότι χρειάζεται να το ξανακάνω»

Να την πω την αμαρτία μου, θα μου λείψει η μικρή ανορεξική Αγγλιδούλα...

Oh well, ο Captain Jack να ναι καλά...

Και ο Gore Verbinski στην σκηνοθεσία, βεβαίως, βεβαίως...

Όταν μιλάει ο George Soros...

...καλύτερα να έχουμε τ' αυτιά μας ανοιχτά!! Έξαλλου, δεν μιλάμε για όποιον κι όποιον, αλλά για τον άνθρωπο που είναι γνωστός ως "the man who broke the Bank of England."
Και για όσους δεν γνωρίζουνε τι λέω, τον Σεπτέμβριο του 1992 ο Soros "σόρταρε" γύρω στα 10 δισ. αγγλικές στερλίνες, εκμεταλλευόμενος την άρνηση της Τράπεζας της Αγγλίας να αφήσει "ελεύθερη" την νομισματική της ισονομία. Ε, το τι έγινε τελικά, σας το έγραψα πιο πάνω...

Γιατί τα γράφω όλα αυτά όμως; Απλά έπεσε το μάτι μου σε κάτι άρθρα που δημοσίευεσε το Βήμα, γραμμένα από τον Soros, γύρω από την οικνομική κρίση. Τα άρθρα έχουν τους εξής τίτλους:

1. Το κραχ του 2008, εδώ: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&artid=252613&ct=16
2. Σχέδιο για την οικονομική ανάκαμψη, εδώ: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&artid=252787&ct=16
3. Οι προβλέψεις μου για το 2009, εδώ: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&artid=252964&ct=16
4. Αναποτελεσματικοί μύθοι, εδώ: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&artid=253129&ct=16

Για όσους ενδιαφέρονται, σίγουρα αξίζει να τους ρίξετε μια ματιά..

Άντε γεια, άντε γεια, πρωτάθλημα ΞΑΝΑ στον Πειραιά....

Μπράβο μάγκες!!

Μπράβο και στον Ερνέστο!!!

Υ.Γ. Στην photo ο - αδιαμφησβήτητος - MVP της χρονιάς!

Υ.Γ.2 Υπό άλλες συνθήκες θα το αφιέρωνα στους πολυμετοχικούς, άλλα... Αφιερωμένο στον Darko!!!

Όταν κάνεις την ζωή σου reality...

...μπορεί και να σου αποτείνει φόρο τιμής ολόκληρος πρωθυπουργός!!!

Κυρίες και κύριοι, η - μία και μοναδική - Jade Goody απεβίωσε και ο Βρετανός πρωθυπουργός, Gordon Brown, έσπευσε να χαιρετίσει μια... "courageous woman"

Δείτε το σχετικό link: http://news.bbc.co.uk/1/hi/entertainment/7957852.stm

Τελικά στον θάνατο δικαιώνονται οι πάντες - ακόμα και μια από τις πιο αμφιλεγόμενες φιγούρες του Μεγάλου Νησιού... Ένα τίποτα, που έγινε διάσημο μόνο γι' αυτό και με τα λόγια και τις πράξεις της έδωσε στους Άγγλους την ευκαιρία να επιδοθούν στο αγαπημένο τους sport: το love to hate...

Σκηνο-θετικά, δεν μπορώ να μην σχολιάσω δυο πραγματάκια: ένα, το τόσο καλά σκηνοθετημένο - για μια ακόμα φορά - ανθρώπινο ενδιαφέρον για την ασθένεια και τον θάνατο της Jade από όλα ανεξαιρέτως τα βρετανικά media (ναι, ναι, αυτά που την κράζανε και την χρησιμοποιούσαν ως παράδειγμα προς αποφυγήν για την νεολαία), δυο, το πόσο καλά έπαιξε η ίδια την τελευταία της παράσταση - αυλαία για Oscar, ποιός Heath Ledger τώρα; - και φυσικά, το πόσο ειρωνικό είναι μια τέτοια γυναίκα να γίνεται σύμβολο κατά του καρκίνου στον τράχηλο!!

Ρε πως τα φέρνει καμιά φορά η ζωή...

Αντίο Jade... Θα τους λείψεις...

Υ.Γ. Πρός αποφυγή παρεξηγήσεων: Εννοείται φυσικά πως τίποτε από τα παραπάνω δεν έχει σκοπό να υποβαθμίσει ή να παραγνωρίσει το γεγονός πως δυο παιδάκια θα μεγαλώσουν χωρίς την μητέρα τους... Απλά από εδώ, όπως έχουμε ξαναπεί, βλέπουμε τα πράγματα από την σκηνοθετική τους πλευρά...

House M.D. - Season 5, Episode 18

Κατανοώ τον πειρασμό... αλήθεια τον κατανοώ... 'Ενας γιατρός-detective που λύνει puzzle και σώζει ζωές (όταν όλοι οι άλλοι σηκώνουν τα χέρια ψηλά), δεν μπορεί να μην "συγκριθεί" με τον... Θεό! Στον οποίο και δεν πιστεύει άλλωστε (βολικό, ε;) Αααα, ναι, η αιώνια διαμάχη επιστήμης-θρησκείας.. Ώπα, μισό λεπτό, House έκατσα να δω ή... Tarkovsky; Και εκεί ακριβώς βρίσκεται και η ένστασή μου...
Καταλαβαίνω την ανάγκη των sitcoms να καταπιαστούν με τα λεγόμενα themes, βλέπε πατρίδα, οικογένεια, θρησκεία, κτλ... αλλά θα ήθελα από τον House να είναι διαφορετικός και σε αυτό.. Ζητάω πολλά;
Όπως έγραψα και στην αρχή, καταλαβαίνω τον πειρασμό των σεναριογράφων να "κοντράρουν" την - τετράγωνη - λογική του puzzle-solver House με κάθε λογής θεοσεβούμενους και θεούσες - guest star η Judy Greer στο επεισόδιο αυτό - αλλά... θεματικά μια από τα ίδια.. τίποτα το καινούριο, τίποτα το ενδιαφέρον! Και όχι τίποτ' άλλο, αλλά για χάρη - αδιέξοδων - θεολογικών προβληματισμών και συγκηριακών - ή μη, who cares? - γεγονότων, θυσιάζεται η ουσία ενός επεισοδίου House, που είναι φυσικά το differential, η "κόντρα" με βοηθούς και Cuddy και η - μοναδική - ικανότητα του House να λύνει - υπαρκτά, ιατρικά - μυστήρια...
Με λίγα λόγια, καλύτερα μια πλοκή που εξυπηρετεί τον ιδιαίτερο χαρακτήρα του House, παρά ένα theme που - θεωρητικά - δοκιμάζει τον House, αλλά στην ουσία... περνάει και δεν ακουμπάει.. Και οι δύο κεντρικοί ήρωες του επεισοδίου αυτού (House και η ασθενής Judy Greer) "βγήκαν" από την όλη ιστορία όπως ακριβώς "μπήκαν"... Και οι δύο επιλέγουν να νιώθουν "δικαιωμένοι" από την εξέλιξη της ιστορίας... Ποιό το νόημα, λοιπόν;
Να κλείσω με μια συμβουλή; Ο House είναι αυτός που είναι και έτσι μας αρέσει..

Υ.Γ. Μα καλά, ολόκληρο επεισόδιο και ούτε μια σκηνή με τον House να καταπίνει Vicodin? Ήμαρτον, που θα λέγε και μια cult φιγούρα...
Υ.Γ.2 Fourteen ήταν χειρότεροι κι από κομπάρσοι στο επεισόδιο αυτό... Ε, τα ξαναείπαμε, δύσκολο να χωρέσεις 6 ρόλους βοηθών, όταν έχεις τον House να μονοπωλεί το 80% του air-time..

House M.D. - mini update

Επειδή το House, παρά τις όποιες ιδιαιτερότητές του (που ανέλυσα σε προηγούμενο post), παραμένει ένα - συναρπαστικό - ιατρικού περιεχομένου sitcom μυστηρίου, δεν ξέρω αν ποτέ σας αναρωτηθήκατε αν όλα αυτά που βλέπετε - differentials, φαρμακευτικές αγωγές, ασθένειες, θεραπείες - έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα ή όχι..
Εγώ πάντως ναι, και στο ψάξιμό μου για απαντήσεις (από άσπονδους εχθρούς) βρήκα ένα site από φανατικούς φίλους της σειράς!!
Με μια σημαντική επισήμανση, όμως: Ο διαχειριστής του συγκεκριμένου site είναι γιατρός και κατ' επέκταση πιο κατάλληλος από τους περισσότερους απο εμάς να αναλύσει differentials και να καυτηριάσει εκεί που πρέπει.. αρκετό χρώμα στο site δίνουν και τα σχόλια..
Αν θέλετε να του ρίξετε μια ματιά, το link εδω: http://www.politedissent.com/house_pd.html

Σκηνοθέτες – από το cinemainfo.gr

Ένα αξιοπρεπέστατο site για τον κινηματογράφο, με μερικές ενδιαφέρουσες ενότητες – μια απο αυτές αποκλειστικά αφιερωμένη σε σκηνοθέτες.

Αντιγράφω από το site:

Ο σκηνοθέτης είναι ο πιο σημαντικός από τους δημιουργούς του κινηματογράφου. Το δικό του όραμα ακολουθούν όλοι οι συντελεστές και αυτός καθορίζει το τελικό αποτέλεσμα σε πολύ μεγάλο βαθμό. Παρόλο που ο κινηματογράφος είναι η πιο συλλογική τέχνη, υπηρετεί τις ιδέες και την δημιουργικότητα του σκηνοθέτη.

Το link εδώ: http://www.cinemainfo.gr/directors/index.html

Δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω με το παραπάνω... αν και καλό είναι να θυμόμαστε όλοι πως ο σκηνοθέτης δεν είναι ένας μικρός θεός, αλλά περισσότερο ένας... προπονητής, που πρέπει να «διαβάσει» καλά το παιχνίδι, να στήσει την ομάδα σωστά και να καταφέρει να πάρει το maximum απ’ όλους τους παίκτες.. ααα, και κάτι ακόμα, καλά τα συστήματα, αλλά το κερασάκι στην τούρτα το βάζει συνήθως μια μαγική έμπνευση του μπαλαδόρου-πρωταγωνιστή... και ναι, όλα αυτά τα γράφω εγώ, ένας σκηνο-θέτης..

Επιστρέφοντας στο site, δεν μπορεί – φυσικά – να είναι τυχαίο το γεγονός πως τα αφιερώματα επιμελλείται ο Γιάννης Φραγκούλης, ενάς από τους πιο αξιόλογους «κριτικούς κινηματογράφου» (σε πολλά, πολλά εισαγωγικά, θα μιλήσουμε άλλη φορά για όλους αυτούς, γιατί έχουν εξελιχτεί σε μεγάλη πληγή...)

Στο site υπάρχει και ένα μικρό, αλλά αρκετά περιεκτικό αφιέρωμα στον – master – Andrei Tarkovsky καθώς και ξεχωριστή αναφορά σε μια από τις ταινίες του μεγάλου Ρώσου σκηνοθέτη, “Τα παιδικά χρόνια του Ιβαν”

Αξίζει να του ρίξετε μια ματιά...

House M.D. – Όχι τόσο καλό όσο παλιά, αλλά… still special

Ακόμα θυμάμαι το σοκ του πρώτου επεισοδίου House... Ποτέ μου δεν είχα σε μεγάλη υπόληψη των Hugh Laurie σαν κινηματογραφική persona, αλλά εδώ, με αμερικανικό accent, αλλά απίστευτο βρεταννικό φλέγμα, βουτηγμένο σε κυνισμό και ειρωνία, δεν μπορούσα να κάνω κάτι άλλο από το να κολλήσω...
Για καιρό, φίλοι και φίλες (μια συγκεκριμένη με ιδιαίτερο ζήλο μάλιστα) επέμεναν πως έπρεπε να ξεκινήσω να παρακολουθώ. Κι εγώ φυσικά αρνιόμουνα πεισματικά – με λόγο (δεν σας έχει τύχει κι εσάς να έχετε – ή να σας έχουν φτιάξει – πολύ υψηλές προσδοκίες για μια ταινία/σειρά και όταν τελικά την βλέπετε να... απογοητεύεστε;) Τελικά όμως πείστηκα.. πάλι καλά...
Το πρώτο ιδιαίτερο χαρακτηριστικό αυτής της σειράς είναι πως απευθύνεται σε συγκεκριμένο κοινό: αυτούς που έχουν την δυνατότητα να καταλάβουν, να σεβαστούν και – σε κάποιες περιπτώσεις – ακόμα και να συγχωρήσουν το διαβρωτικό χιούμορ του Dr. Gregory House. Όσοι θεωρούν πως το House έχει να κάνει με ένα γιατρό που αρέσκεται στο να κοροΐδευει ασθενείς και συναδέλφους, τότε καλύτερα να αλλάξετε κανάλι (και post!)
Στην 5η του season αισίως φέτος (ποιός να το περίμενε;), έχει σίγουρα χάσει από την παλιά του λάμψη... κάποιοι θα πουν πως ο House έχει μαλακώσει αρκετά, άλλοι πως έχει γίνει επικίνδυνα mainstream, με κανα-δυο εκλάμψεις παλιού καλού House.. Δεν θα διαφωνήσω με τα παραπάνω, αλλά με ενδιαφέρει πιο πολύ το γιατί.. και νομίζω πως η απάντηση είναι σχετικά απλή: είμαστε πλέον όλοι υποψιασμένοι... το familiarity με τον κεντρικό χαρακτήρα που για άλλες σειρές είναι must, εδώ λειτουργεί – νομίζω – αρνητικά.. Θυμάμαι όταν χάζευα τα πρώτα επεισόδια της πρώτης season που δεν μπορούσα να πιστέψω αυτά που άκουγα... ατάκες με τις οποίες όλοι έχουμε γελάσει, ατκάκες που όλοι έχουμε ζηλέψει, πόσοι όμως από εμας έχουν τα κότσια ή την τρέλα ή το gravitas να τις ξεστομίσουμε (και να την γλυτώσουμε);
Σίγουρα έπαιξε ρόλο και το ρίσκο με την «αλλαγή» της ομάδας του. Το αλλαγή σε εισαγωγικά, γιατί πολύ απλά οι παραγωγοί και σεναριογράφοι δεν μπόρεσαν να κάνουν μια τόσο bold κίνηση, όπως αυτή που πιθανότατα θα έκανε ο κεντρικός τους ήρωας... να δίωξουν τελείως δηλαδή τους παλιούς και να... «επιβάλλουν» τους καινούριους. Δυστυχώς αυτή η κατάσταση και με τους 6 παρόντες, άλλους λιγότερο, άλλους περισσότερο, δεν προσφέρει κάτι και δεν βοηθάει στο να «δεθεί» το κοινό με τους νέους. Το χειρότερο; στερεί σημαντικό air-time από την – αγαπημένη – Cuddy, που την βλέπουμε όλο και λιγότερο να διαδραματίζει κάποιον σημαντικό ρόλο και άρα να μοιράζεται και σκηνές με τον House.
Όπως και να χει, όμως, το House παραμένει μια εξαιρετική σειρά, με πολύ ιδιαίτερο concept και ακόμη πιο μοναδική προσέγγιση. Γιατι για σκεφτείτε, πόσο εύκολο είναι σε εβδομαδιαία βάση να πατάς σε ιατρικά μονοπάτια, με μπόλικη δόση μυστηρίου και προσέγγιση ταυτόχρονα κυνική και ανθρώπινη;
Συνοψίζοντας, ο House είναι μια σειρά που φτιάχτηκε για συγκεκριμένο κοινό και προσωπικά για μένα αποτελεί σταθερή αξία και θα παραμείνει έτσι για όσο ανυπομονώ κάθε βδομάδα να έρθει η Πέμπτη να κατεβάσω και να δω το τελευταίο επεισόδιο...

Blogs γύρω από το σινεμά...

Επειδή αυτό το blog θα περιστρέφεται πάντα – με σκηνο-θετική ματιά – γύρω από το σινεμά (αλλά ποτέ αποκλειστικά και μόνο με αυτό – ένα μονοθεματικό blog καταντάει σύντομα μιας χρήσης, τουλάχιστον στα δικά μου μάτια), νομίζω είναι σωστό να αφιερώσω ένα post σε άλλα blogs που ασχολούνται με το σινεμά.
Πιο κάτω μπορείτε να δείτε τρία από αυτά:

http://www.cinemad.blogspot.com/

http://cine-7.blogspot.com/

http://cinematv.wordpress.com/

Είμαι σίγουρος πως υπάρχουν πολλά περισσότερα (εκεί έξω) και ελπίζω πως όσο θα δικτύωνομαι περισσότερο στην blogοσφαιρα θα βρίσκομαι και στην (ευχάριστη) θέση να σας προτείνω και καινούρια.
Εξάλλου blog σημαίνει επικοινωνία, έτσι δεν είναι;

Και τι δεν θα δινα για να χα την πένα του...

Αυτοκριτική - Από το site του πιτσιρίκου
Η κυβέρνηση Καραμανλή κάνει επιτέλους την αυτοκριτική της. Αφού για πέντε χρόνια κουκούλωνε όλα τα σκάνδαλα, τώρα αποφάσισε να ποινικοποιήσει την κουκούλα.

Το link: http://pitsirikos.blogspot.com/2009/03/blog-post_2088.html

Τελικά ποια είναι η διαφορά από τα κότσια με τα αρ@@χ@;

Το διάβασα στο troktiko και ακόμα δυσκολεύομαι να συγκρατήσω τα γέλια μου. Δείτε κι έσεις αυτήν την – επιστημονική – προσέγγιση:

Όλοι έχουμε ακούσει για ανθρώπους που έχουν κότσια ή αρ@χ@α. Γνωρίζετε όμως τη διαφορά μεταξύ των δύο; Σε μια προσπάθεια να σας κρατάμε ενήμερους, ο ορισμός του καθενός εξηγείται παρακάτω:

ΚΟΤΣΙΑ - είναι να φτάνεις σπίτι αργά μετά από μια βραδιά με τους κολλητούς, να σε περιμένει η γυναίκα σου με το σκουπόξυλο στο χέρι και να τη ρωτάς:
«Ακόμα καθαρίζεις, ή ετοιμάζεσαι να πετάξεις κάπου;»

ΑΡ@@χι@@ - είναι να φτάνεις σπίτι αργά μετά από μια βραδιά με τους κολλητούς μυρίζοντας γυναικείο άρωμα και μπύρα και έχοντας κραγιόν στο γιακά σου, και να δίνεις μια στον κώλο της γυναίκας σου λέγοντάς της:
«Ήρθε κι η σειρά σου.»

Ελπίζω αυτά να διαλύουν οποιαδήποτε σύγχυση ως προς τους ορισμούς. Από ιατρικής απόψεως το αποτέλεσμα των δύο είναι το ίδιο, αφού και τα δύο καταλήγουν σε θάνατο ή μόνιμη αναπηρία

Κι εδώ το link: http://troktiko.blogspot.com/2009/03/blog-post_7128.html

Με τις υγείες μας...

Επειδή όλοι έχουμε τις αδυναμίες μας...

"Η Ομόνοια ανακοινώνει τη συμφωνία με το Ελλαδίτη προπονητή Τάκη Λεμονή μέχρι το Καλοκαίρι του 2011. Ο κ. Λεμονής θα αναλάβει από αύριο τα καθήκοντα του. Θα παρουσιαστεί επίσημα αύριο το πρωί στις 11:30 στο οίκημα του σωματείου".

Καλή τύχη, Τάκαρε...

Αποκαλύφθηκε η νέα έκδοση firmware του iPhone

Το καλύτερο (για να μην πω, απόλυτο) gadget των τελευταίων ετών γίνεται (ακόμα) καλύτερο... Διαβάστε εδω:

http://www.cosmo.gr/Mobiles/World/233963.html

Τι; Ακόμα κάθεστε;

Υ.Γ. Sorry κιόλας, αλλά τέτοιο come-back σαν κι αυτό της Apple του Steve Jobbs ακόμα το περιμένουμε απο τον James Cameron... χα χα χα...

Gomorrah... The Book!

Πρωτοέμαθα την ύπαρξη του από ένα post στο kourdistoportocali... και μου κόλλησε... Σύγχρονη ιταλική μαφία, γραμμένη από - undercover - Ιταλό δημοσιογράφο... Επιτέλους... όχι άλλες "αποκαλύψεις" από - πρώην - πράκτορες της CIA... μετά από λίγο καιρό διάβασα οτι γίνεται και ταινία... ώπα, λέω, εδώ είμαστε...

Κάνω παρένθεση: σε τέτοιες περιπτώσεις πάντα βρίσκομαι σε δίλημμα... βιβλίο ή ταινία; με τι ν' αρχίσω; Δεν ξέρω αν συμβαίνει και σε σας... Όυτε αν υπάρχει χρυσός κανόνας... Άρχοντας των δαχτυλιδιών για παράδειγμα, σιγά μην κάτσω τώρα να διαβάσω 3 τόμους... ναι, καλά, άντε γεια... the notebook.. άλλη ιστορία αυτό.. μ' άρεσε τόσο πολύ η ταινία, που αγόρασα και το βιβλίο...

Επιστροφή, όμως, στο Gomorrah γιατί ξεφεύγω... Αρχικά σχεδίαζα να γράψω κάτι αφού διαβάσω το βιβλίο και δω και την ταινία.. μια ολοκληρώμενη άποψη δηλαδή... λογικό, ε; έλα μου, όμως, που το βιβλίο αποδεικνύεται πολύ συναρπαστικό για να μην το σχολιάσω... και ας είναι και σε μετάφραση... και ας είμαι και στις πρώτες 50 σελίδες... και όσο πιο πολύ διαβάζω, τόσο μου φουντώνει μέσα μου το ερώτημα: undercover journalism, είναι άραγε σκοπός το βιβλίο ή μήπως απλά μια αφορμή για να σε φέρει κοντά σ' αυτό που φοβάσαι να παραδεχτείς δημόσια οτι σε συναρπάζει;

Το μόνο που με τρομάζει ξέρετε ποιό είναι; Πόσα καλά βιβλία έχουνε γίνει και εξίσου καλές ταινίες; Oh well, εναποθέτω τις ελπίδες μου στο οτι δεν είναι μια ακόμη Hollywood-ιανή παραγωγή.. ακόμα ένας πόντος στον signore Saviano...

Ολυμπιακός - Ηρακλής: Σαν ταινία... με αδύναμο πρώτο μέρος, αλλά δυνατό φινάλε...

Ε, είπαμε, εδώ δεν θα είμαστε μόνο για τα αμιγώς κινηματογραφικά...
και για να μην λέτε μερικοί-μερικοί οτι το πολυ-βάρυνα νωρίς με τις αναφορές μου σε Tarkovsky, δείτε το video για μια άλλου είδους - εξίσου καλά σκηνοθετημένη όμως - παράσταση...
Αναφέρομαι στο 0:54 του video, όπου ο - γνωστός - Αργεντίνος σκηνοθέτης Μπελούτσι "βλέπει" τον unlikely hero (τηρώντας την Χίτσκοκ-ική παράδοση...) Όσκαρ και αυτός δείχνει σε όλους - ανεξαιρέτως - τους Έλληνες επιθετικούς το πως πλασάρουν τον αντίπαλο τερματοφύλακα σε τετ-α-τετ..

http://www.youtube.com/watch?v=bISdRKkRStc&eurl=

Υ.Γ. Ναι, είμαι Ολυμπιακός... πειράζει;

Τι εννοείτε, ποιός Tarkovsky;

Ώπα παιδιά, ώπα... τι θα πει, δεν έχετε ξανακούσει το όνομα Andrei Tarkovsky;
ΝΤΡΟΠΗ!!!
Θα μπορούσα να γράψω πολλά για τον master - του αξίζουν άλλωστε... ίσως να είναι μια καλή ευκαιρία να ετοιμάσω ένα mini αφιέρωμα... όχι τόσο βιογραφικό (αυτά μπορείτε να τα διαβάσετε στο παρακάτω link της Wikipedia για τον Tarkovsky), αλλά κυρίως στο τι τον κάνει τόσο ενδιαφέροντα σε μένα... και πιθανότατα και σε κάποιους από εσάς...
Λίγη αναμονή, λοιπόν, και θα δούμε τι μπορούμε να ετοιμάσουμε...

Για τα βασικά γύρω από τον Tarkovsky, click εδώ: http://en.wikipedia.org/wiki/Andrei_Tarkovsky

Υ.Γ. Θα σας πρότεινα και την αυτοβιογραφία του, αλλά δεν θέλω να με περάσετε για κανα Λιακόπουλο...

Λίγα λογάκια για μένα...

Όπως φανερώνει και ο τίτλος του Blog έχω ένα πάθος με τον κινηματογράφο (και το στήσιμο σκηνών...).

Από τότε που πήγα για πρώτη φορά στο σινεμά και βγήκα κλαίγοντας, μην μπορώντας να καταλάβω για ποιόν λόγο αυτοκτόνησε ο Neil στο Dead Poets Society, ο κινηματογράφος πάντα ασκούσε μια περίεργη επιρροή επάνω μου...

Σίγουρα λοιπόν από αυτό εδώ το Blog θα γράφουμε, θα συζητάμε και θα σχολιάζουμε ταινίες... όχι απαραίτητα τις πιο πρόσφατες και σίγουρα όχι μονο Hollywood... Αγαπημένος μου σκηνοθέτης είναι ο - master - Andrei Tarkovsky, για όσους αναρωτιούνται...

Εκτός όμως από σινεμά, βλέπω και - αρκετά -sitcoms... House MD (φανατικά!), Boston Legal (κι ας τελείωσε...), The L Word, είναι μερικά από αυτά... έχω ξεκινήσει και το The Wire, αλλά πηγαίνω με αργούς ρυθμούς... Όχι, όχι, το Lost το ξεκίνησα, το βαρέθηκα και το σταμάτησα (όχι, μη, μην με βαράτε καλέ...)

Όπως έγραψα και στο προηγούμενο post, σκηνο-θέτες δεν υπάρχουν μόνο στο σινεμά και στην τηλεόραση, αλλά παντού... Οπότε από αυτό εδώ το Blog να περιμένετε και σχόλια για κάθε είδους σκηνοθεσίες, από "σκηνοθετημένες" πολιτικές (και αποδράσεις, εννίοτε... χι χι χι...) σε "σκηνοθετημένες" διαιτησίες (χο, χο, χο..) και άλλα - διάφορα - γεγονότα που πιθανόν να μου κάνουν... κλικ - ξέρετε σαν κι αυτό της κάμερας...

Welcome to my Blog!!!

Καλώς ήρθατε στο Blog mou!

Σήμερα 14 Μαρτίου 2009 ξεκινάει ένα νέο, πολλά υποσχόμενο ταξίδι μέσα από αύτο εδώ το ιστολόγιο.

Εδώ λοιπόν, από σήμερα (και για πολύ καιρό θέλω να ελπίζω) θα μιλάμε για... σινεμά; Ναί, φυσικά, αλλά όχι μόνο...

Βλέπετε, σκηνο-θέτες δεν υπάρχουν μόνο στον κινηματογράφο, αλλά παντού... στην τηλεόραση, στην πολιτική, στα αθλητικά... ακόμα και μεις οι ίδιοι, δεν μπαίνουμε πολλές φορές στον πειρασμό να "στήσουμε μια σκηνή" που θα μας διευκολύνει να πετύχουμε το επιθυμητό αποτέλεσμα;

Εδώ λοιπόν για να σχολιάσουμε - άλλοτε σοβαρά, άλλοτε χιουμοριστικά και άλλοτε ειρωνικά - όλους αυτούς που στήνουνε σκηνές, τριγύρω τους και τριγύρω μας...

Στόχος; Μα τι άλλο από την επικοινωνία..

Τρόπος; Γνωστός, μέσα από τα σχόλια σας..

Καλή αρχή!!