Gracias por todo, Ernesto!
Sunday, 29 April 2012
Friday, 27 April 2012
Ρίψασπις;
Δεν αφήνεις την ομάδα όταν είναι στα "κάτω" της και στην τελική, τι πιο μεγάλο κίνητρο απ' το να (απο)δείξεις σε όλους πως η... σχολή Barcelona δεν τελείωσε;
Thursday, 19 April 2012
Ο τελευταίος των συμπαθητικών
Το χιούμορ του Βαγγέλη Μαρινάκη στην αρχή της συνέντευξης
Τύπου συγκαταλέγεται σε αυτά που λες για να σπάσει ο πάγος όταν ξέρεις
ότι ακολουθεί κάτι μελοδραματικό. Για δευτερόλεπτα προσπαθείς να
καταλάβεις αν ήταν αστείο και μετά κοιτάς τους δίπλα σου για να δεις αν
θα γελάσεις κι εσύ.
Μακάρι για τον πρόεδρο του Ολυμπιακού αυτή η ατάκα περί συμφωνίας με τον Ισπανό για ακόμη 2 χρόνια, να ήταν αληθινή. Αλλά ο Μαρινάκης γνώριζε καιρό τώρα ότι ο Ολυμπιακός θα προχωρήσει χωρίς τον Ισπανό. Μπορεί να μη του λείψουν οι προπονητικές του ικανότητες (σίγουρα στην αγορά θα υπάρχουν ισάξιοι και καλύτεροι), θα του λείψουν όμως το ήθος και ο χαρακτήρας του. Στοιχεία από τα οποία δεν παρέκκλινε ούτε στο ελάχιστο ο Βαλβέρδε στην τριετή θητεία του στην Ελλάδα.
Δόξα τω θεώ το ελληνικό ποδόσφαιρο έχει τους δικούς του "Μουρίνιο". Εχει μπουχτίσει από προπονητές πάγκων και... εξέδρας. Αυτό που δεν έχει είναι ανθρώπους με αξιοπρέπεια. Ο Βαλβέρδε ήταν ένας από αυτούς, ο τελευταίος των συμπαθητικών. Κύριος με το "κ" κεφαλαίο. Επαγγελματίας που ήρθε, εργάστηκε, τίμησε τα λεφτά και φεύγει σαν φίλος με όλους. Μία γύρα να κάνετε και να ρωτήσετε τον κόσμο, όλοι θα τον ήθελαν προπονητή στην ομάδα τους. Κάτι σπάνιο για τα ελληνικά δεδομένα που ελάχιστοι το έχουν καταφέρει.
Ο Βαλβέρδε δεν φεύγει σαν φίλος μόνο από τον Ολυμπιακό, αλλά από το ελληνικό ποδόσφαιρο. Αυτό το κακόμοιρο που ταλανίζεται από κάφρους, μπουκάλια, στημένα, οικονομικά προβλήματα και χίλια δυό ακόμη που το συγκαταλέγουν στα χειρότερα του κόσμου.
Φεύγει σαν φίλος ακόμα και με αυτούς που δεν τον ήθελαν γιατί παίζει συντηρητικά στα ντέρμπι, γιατί δεν επιθυμούσε την επιστροφή του Μήτρογλου, γιατί δεν έβαζε τον Φετφατζίδη, γιατί προτιμούσε περισσότερους ξένους απ' ότι Ελληνες. Οι ίδιοι είναι, εξάλλου, που ήδη τον λησμονούν.
Ο Βαλβέρδε δεν δημιούργησε έχθρες, ούτε αντιπάθειες. Δεν προκάλεσε, δεν γκρίνιαξε, δεν έφτυσε το ψωμί που έτρωγε. Αυτός, ναι, δίδαξε ήθος...
Μακάρι για τον πρόεδρο του Ολυμπιακού αυτή η ατάκα περί συμφωνίας με τον Ισπανό για ακόμη 2 χρόνια, να ήταν αληθινή. Αλλά ο Μαρινάκης γνώριζε καιρό τώρα ότι ο Ολυμπιακός θα προχωρήσει χωρίς τον Ισπανό. Μπορεί να μη του λείψουν οι προπονητικές του ικανότητες (σίγουρα στην αγορά θα υπάρχουν ισάξιοι και καλύτεροι), θα του λείψουν όμως το ήθος και ο χαρακτήρας του. Στοιχεία από τα οποία δεν παρέκκλινε ούτε στο ελάχιστο ο Βαλβέρδε στην τριετή θητεία του στην Ελλάδα.
Δόξα τω θεώ το ελληνικό ποδόσφαιρο έχει τους δικούς του "Μουρίνιο". Εχει μπουχτίσει από προπονητές πάγκων και... εξέδρας. Αυτό που δεν έχει είναι ανθρώπους με αξιοπρέπεια. Ο Βαλβέρδε ήταν ένας από αυτούς, ο τελευταίος των συμπαθητικών. Κύριος με το "κ" κεφαλαίο. Επαγγελματίας που ήρθε, εργάστηκε, τίμησε τα λεφτά και φεύγει σαν φίλος με όλους. Μία γύρα να κάνετε και να ρωτήσετε τον κόσμο, όλοι θα τον ήθελαν προπονητή στην ομάδα τους. Κάτι σπάνιο για τα ελληνικά δεδομένα που ελάχιστοι το έχουν καταφέρει.
Ο Βαλβέρδε δεν φεύγει σαν φίλος μόνο από τον Ολυμπιακό, αλλά από το ελληνικό ποδόσφαιρο. Αυτό το κακόμοιρο που ταλανίζεται από κάφρους, μπουκάλια, στημένα, οικονομικά προβλήματα και χίλια δυό ακόμη που το συγκαταλέγουν στα χειρότερα του κόσμου.
Φεύγει σαν φίλος ακόμα και με αυτούς που δεν τον ήθελαν γιατί παίζει συντηρητικά στα ντέρμπι, γιατί δεν επιθυμούσε την επιστροφή του Μήτρογλου, γιατί δεν έβαζε τον Φετφατζίδη, γιατί προτιμούσε περισσότερους ξένους απ' ότι Ελληνες. Οι ίδιοι είναι, εξάλλου, που ήδη τον λησμονούν.
Ο Βαλβέρδε δεν δημιούργησε έχθρες, ούτε αντιπάθειες. Δεν προκάλεσε, δεν γκρίνιαξε, δεν έφτυσε το ψωμί που έτρωγε. Αυτός, ναι, δίδαξε ήθος...
Wednesday, 11 April 2012
Γιατί να θέλει ο Βαλβέρδε να φύγει;
http://www.sday.gr/Articles/Mixalis-Leanis/%CE%93%CE%B9%CE%B1%CF%84%CE%B9-%CE%BD%CE%B1-%CE%B8%CE%B5%CE%BB%CE%B5%CE%B9-%CE%BF-%CE%92%CE%B1%CE%BB%CE%B2%CE%B5%CF%81%CE%B4%CE%B5-%CE%BD%CE%B1-%CF%86%CF%85%CE%B3%CE%B5%CE%B9;.aspx?feed=SDay-gr
Γιατί προφανώς πιστεύει ότι ο κύκλος του στην Ελλάδα έχει κλείσει. Με απόλυτη επιτυχία, αλλά έχει κλείσει. Με τον Ολυμπιακό ο Βαλβέρδε έχει κατακτήσει τρία πρωταθλήματα.
Αν στον τελικό του Κυπέλλου οι «ερυθρόλευκοι» σηκώσουν την «κούπα», στα μετάλλιά του προσθέτει και δύο νταμπλ. Στην Ευρώπη για έναν πόντο δεν πέρασε στη φάση των «16» του Τσάμπιονς Λιγκ που φέτος ήταν το όραμα για τους «ερυθρόλευκους». Για ένα γκολ δεν συνέχισε στη φάση των «8» του Γιουρόπα Λιγκ. Η ομάδα πάτησε στο ψηλότερο ευρωπαϊκό της σκαλί. Οι εμφανίσεις της δημιούργησαν αίσθηση στον ευρωπαϊκό χώρο, αποσπώντας θετικά σχόλια.
Νίκη επί της Αρσεναλ με τρία γκολ στο Καραϊσκάκη, νίκη επί της Ντόρτμουντ με τρία γκολ επίσης στην έδρα των «ερυθρολεύκων», «διπλό» στο «Βελοντρόμ» με αντίπαλο τη Μαρσέιγ, «διπλό» στη Μόσχα με τη Ρούμπιν, «διπλό» στην Ουκρανία με τη Μέταλιστ.
Ο Βαλβέρδε πιστεύει βαθιά μέσα του ότι η ομάδα του με τον ίδιο στον πάγκο έπιασε ταβάνι. Λογικό να θεωρεί λίγο δύσκολο τα φετινά επιτεύγματα να επαναληφθούν και του χρόνου. Μιλάμε πάντα για τα επιτεύγματα εκτός συνόρων, γιατί αυτά πρωτίστως είναι που ενδιαφέρουν τον Βαλβέρδε.
Λίγο δύσκολο με το συγκεκριμένο ρόστερ ο Ολυμπιακός να καταφέρει μια δεύτερη συνεχή εντυπωσιακή χρονιά στην Ευρώπη.
Δεν είναι εύκολο για μια ελληνική ομάδα να πρωταγωνιστεί σε δύο μέτωπα. Και αυτό ο Βαλβέρδε το γνωρίζει πολύ καλά. Ο Ολυμπιακός δεν είναι Μίλαν, δεν είναι Μπαρτσελόνα, δεν είναι ούτε καν Βαλένθια ή Μπιλμπάο, ομάδες που το πλούσιο ρόστερ τους, γεμάτο από εμπειρίες και παραστάσεις, τους δίνει τη δυνατότητα κάθε χρόνο να ανανεώνουν τις ευρωπαϊκές τους επιτυχίες.
Ξέρει το μέγεθος του Ολυμπιακού και γνωρίζει επίσης πολύ καλά ότι θέλει πολύ χρόνο, κόπο αλλά και χρήμα ώστε ο Ολυμπιακός να καθιερωθεί όχι φυσικά στην πρώτη σειρά, αλλά τουλάχιστον στη δεύτερη των ομάδων της Ευρώπης.
Τα ελληνικά πρωταθλήματα τον ενδιαφέρουν, αλλά δεν τον εξιτάρουν. Δεν αποτελούν γι' αυτόν κίνητρο. Δεν είναι από τους προπονητές -με βάση τη νοοτροπία του- που θα έμενε για πάντα στην Ελλάδα έχοντας τη φιλοδοξία να γίνει ο πολυνίκης προπονητής από το εξωτερικό.
Ο Βαλβέρδε σεβάστηκε απόλυτα την ελληνική ποδοσφαιρική πραγματικότητα, αν και το μεγαλύτερο μέρος αυτής δεν ταίριαζε ούτε με την αισθητική του ούτε με τη φιλοσοφία του. Προς τιμήν του δεν προσαρμόστηκε, δεν έγινε λίγο Ελληνας, δεν κοίταξε να αμβλύνει τις γωνίες. Ως σοβαρός επαγγελματίας τίμησε τη χώρα που του πρόσφερε δουλειά, τίμησε τις «ιδιαιτερότητές» μας χωρίς να σημαίνει ότι τις αποδέχεται.
Κάτω από αυτές τις συνθήκες ήταν λογικό να αισθάνεται ευχαριστημένος, αλλά όχι ευτυχισμένος που προπονούσε την ομάδα με τους περισσότερους τίτλους στη χώρα. Μεγάλωσε προπονητικά μαζί με τον Ολυμπιακό, μεγάλωσε τον Ολυμπιακό, του παρέδωσε μια νέα νοοτροπία που από τον σύλλογο πλέον εξαρτάται αν θα την κρατήσει ως παρακαταθήκη ή απλά θα την καδράρει για να τη μοστράρει σε εμφανές σημείο.
Ενας ακόμη λόγος εξίσου σημαντικός είναι η οικονομική συγκυρία στη χώρα μας αυτή την περίοδο. Ο Βαλβέρδε αντιλαμβάνεται ότι η γενικότερη ύφεση είναι αδύνατο να μην ακουμπήσει και τον χώρο του ποδοσφαίρου στην Ελλάδα. Κάτι πιο ανταγωνιστικό και πιο εύπορο εκτός συνόρων είναι σίγουρο ότι θα ήταν πιο ελκυστικό.
Γιατί προφανώς πιστεύει ότι ο κύκλος του στην Ελλάδα έχει κλείσει. Με απόλυτη επιτυχία, αλλά έχει κλείσει. Με τον Ολυμπιακό ο Βαλβέρδε έχει κατακτήσει τρία πρωταθλήματα.
Αν στον τελικό του Κυπέλλου οι «ερυθρόλευκοι» σηκώσουν την «κούπα», στα μετάλλιά του προσθέτει και δύο νταμπλ. Στην Ευρώπη για έναν πόντο δεν πέρασε στη φάση των «16» του Τσάμπιονς Λιγκ που φέτος ήταν το όραμα για τους «ερυθρόλευκους». Για ένα γκολ δεν συνέχισε στη φάση των «8» του Γιουρόπα Λιγκ. Η ομάδα πάτησε στο ψηλότερο ευρωπαϊκό της σκαλί. Οι εμφανίσεις της δημιούργησαν αίσθηση στον ευρωπαϊκό χώρο, αποσπώντας θετικά σχόλια.
Νίκη επί της Αρσεναλ με τρία γκολ στο Καραϊσκάκη, νίκη επί της Ντόρτμουντ με τρία γκολ επίσης στην έδρα των «ερυθρολεύκων», «διπλό» στο «Βελοντρόμ» με αντίπαλο τη Μαρσέιγ, «διπλό» στη Μόσχα με τη Ρούμπιν, «διπλό» στην Ουκρανία με τη Μέταλιστ.
Ο Βαλβέρδε πιστεύει βαθιά μέσα του ότι η ομάδα του με τον ίδιο στον πάγκο έπιασε ταβάνι. Λογικό να θεωρεί λίγο δύσκολο τα φετινά επιτεύγματα να επαναληφθούν και του χρόνου. Μιλάμε πάντα για τα επιτεύγματα εκτός συνόρων, γιατί αυτά πρωτίστως είναι που ενδιαφέρουν τον Βαλβέρδε.
Λίγο δύσκολο με το συγκεκριμένο ρόστερ ο Ολυμπιακός να καταφέρει μια δεύτερη συνεχή εντυπωσιακή χρονιά στην Ευρώπη.
Δεν είναι εύκολο για μια ελληνική ομάδα να πρωταγωνιστεί σε δύο μέτωπα. Και αυτό ο Βαλβέρδε το γνωρίζει πολύ καλά. Ο Ολυμπιακός δεν είναι Μίλαν, δεν είναι Μπαρτσελόνα, δεν είναι ούτε καν Βαλένθια ή Μπιλμπάο, ομάδες που το πλούσιο ρόστερ τους, γεμάτο από εμπειρίες και παραστάσεις, τους δίνει τη δυνατότητα κάθε χρόνο να ανανεώνουν τις ευρωπαϊκές τους επιτυχίες.
Ξέρει το μέγεθος του Ολυμπιακού και γνωρίζει επίσης πολύ καλά ότι θέλει πολύ χρόνο, κόπο αλλά και χρήμα ώστε ο Ολυμπιακός να καθιερωθεί όχι φυσικά στην πρώτη σειρά, αλλά τουλάχιστον στη δεύτερη των ομάδων της Ευρώπης.
Τα ελληνικά πρωταθλήματα τον ενδιαφέρουν, αλλά δεν τον εξιτάρουν. Δεν αποτελούν γι' αυτόν κίνητρο. Δεν είναι από τους προπονητές -με βάση τη νοοτροπία του- που θα έμενε για πάντα στην Ελλάδα έχοντας τη φιλοδοξία να γίνει ο πολυνίκης προπονητής από το εξωτερικό.
Ο Βαλβέρδε σεβάστηκε απόλυτα την ελληνική ποδοσφαιρική πραγματικότητα, αν και το μεγαλύτερο μέρος αυτής δεν ταίριαζε ούτε με την αισθητική του ούτε με τη φιλοσοφία του. Προς τιμήν του δεν προσαρμόστηκε, δεν έγινε λίγο Ελληνας, δεν κοίταξε να αμβλύνει τις γωνίες. Ως σοβαρός επαγγελματίας τίμησε τη χώρα που του πρόσφερε δουλειά, τίμησε τις «ιδιαιτερότητές» μας χωρίς να σημαίνει ότι τις αποδέχεται.
Κάτω από αυτές τις συνθήκες ήταν λογικό να αισθάνεται ευχαριστημένος, αλλά όχι ευτυχισμένος που προπονούσε την ομάδα με τους περισσότερους τίτλους στη χώρα. Μεγάλωσε προπονητικά μαζί με τον Ολυμπιακό, μεγάλωσε τον Ολυμπιακό, του παρέδωσε μια νέα νοοτροπία που από τον σύλλογο πλέον εξαρτάται αν θα την κρατήσει ως παρακαταθήκη ή απλά θα την καδράρει για να τη μοστράρει σε εμφανές σημείο.
Ενας ακόμη λόγος εξίσου σημαντικός είναι η οικονομική συγκυρία στη χώρα μας αυτή την περίοδο. Ο Βαλβέρδε αντιλαμβάνεται ότι η γενικότερη ύφεση είναι αδύνατο να μην ακουμπήσει και τον χώρο του ποδοσφαίρου στην Ελλάδα. Κάτι πιο ανταγωνιστικό και πιο εύπορο εκτός συνόρων είναι σίγουρο ότι θα ήταν πιο ελκυστικό.
Sunday, 1 April 2012
Να συλληφθεί πάραυτα παρακαλώ...
ΥΓ. Συχγαρητήρια για το σκηνο-θετικό ενσταντανέ...
Subscribe to:
Posts (Atom)