OΛΥΜΠΙΑΚΟΣ: Φεύγει ο Σπανούλης
http://24wro.blogspot.com/2011/06/o_5894.html
Ο Μίσκο Ραζνάτοβιτς, ατζέντης των Ίβκοβιτς, Σπανούλη, Κέσελ, Νίλσεν αλλά και Τέπιτς, μίλησε για την νέα εποχή του Ολυμπιακού και την κατάσταση του ελληνικού μπάσκετ.
Ο Σέρβος μάνατζερ κατάφερε να συνάψει τέσσερις συμφωνίες το περασμένο καλοκαίρι με τον Ολυμπιακό, φέρνοντας στο λιμάνι τον Ντούσαν Ίβκοβιτς αλλά και τους Βασίλη Σπανούλη, Μάρκο Κέσελ και Ματ Νίλσεν. Μέχρι πρότινος αρκετοί πελάτες του ήταν στον Παναθηναϊκό, αφού εκτός του «Kill-Bill», ήταν εκπρόσωπος και των Πέκοβιτς, Κέτσμαν, ενώ παραμένει ατζέντης του Τέπιτς.
Οι τελευταίες εξελίξεις στον Ολυμπιακό, τον ευρωπαϊκό χώρο και η στασιμότητα που παρατηρείται γενικότερα στο ελληνικό μπάσκετ τον έφεραν για μια ακόμα φορά στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος με τους Σέρβους δημοσιογράφους να ενδιαφέρονται εντόνως για το τι μέλλει γενέσθαι με τον εθνικό τους προπονητή, αλλά και με τους διεθνείς τους.
Για αυτό το λόγο, ο Σέρβος ατζέντης φιλοξενήθηκε σε τηλεοπτική εκπομπή της πατρίδας του απαντώντας για σχεδόν δυο ώρες σε πάρα πολλά ερωτήματα. Αρχικά ενημέρωσε πως ο Ντούσαν Ίβκοβιτς θέλει να έρθει στην Αθήνα για να συζητήσει με τους αδερφούς Αγγελόπουλους, κάτι που αναμένεται να γίνει την Πέμπτη.
Ο Ραζνάτοβιτς θα φθάσει στην Ελλάδα για να συζητήσει το μέλλον και του Βασίλη Σπανούλη, για τον οποίο μάλιστα τόνισε ότι είναι ο παίκτης για τον οποίο «νιώθω τη μεγαλύτερη περηφάνια που τον εκπροσωπώ».
Σχετικά, με το μέλλον του «Kill-Bill» στον Ολυμπιακό, ο Σέρβος ατζέντης τόνισε πως «αν ισχύσει η κατάσταση που διαφάνηκε τη Δευτέρα, τότε θα φύγει από τον Ολυμπιακό. Το ίδιο θα συμβεί και με τους περισσότερους παίκτες της ομάδας. Η οικονομική κατάσταση στην Ελλάδα είναι δύσκολη και ο Σπανούλης έχει το μεγαλύτερο συμβόλαιο στην Ευρώπη. Είναι δύσκολο λοιπόν, για αυτόν να πάρει τα χρήματα αυτά σε μια χώρα που έχει τέτοια προβλήματα. Δεν έχει πάντως συζητήσει με την Εφές Πίλσεν. Δεν είναι αλήθεια αυτό».
Tuesday, 28 June 2011
Saturday, 18 June 2011
Που πήγαν οι πραγματικές γυναίκες;
http://www.men24.gr/html/ent/881/ent.117881.asp
Υψώνει το λάβαρο ο Χρήστος Χατζηιωάννου
Amber alert. Αναζητούνται αυθεντικές, original, παραδοσιακές γυναίκες. Το ανδρικό φύλλο δέχεται επίθεση από κάθε γυναίκα που κυκλοφορεί σε αυτόν τον πλανήτη και το MEN 24 απαντάς στις προκλήσεις.
Έχω βαρεθεί να ακούω από γνωστές, φίλες, κολλητές, συγγενείς και κάθε λογής γυναίκες την ίδια ατάκα: «Πού πήγαν τα αυθεντικά αρσενικά;». Είναι η καραμέλα την οποία πιπιλάνε εδώ και μερικά χρόνια οι γυναίκες οι οποίες για τον έναν ή τον άλλο λόγο μένουν ανύπανδρες, χωρισμένες και άλλα από «α» στερητικό που αδυνατώ να αναφέρω.
Και ορισμένες φορές τείνω να συμφωνήσω μαζί τους συζητώντας για συμπεριφορές ανδρών που δεν τα τιμάνε τα παντελόνια τους. Αλλά στις περισσότερες των περιπτώσεων θέλω να κατέβω σαν τον Θανάση Γιαννακόπουλο στο παρκέ του ΟΑΚΑ και να φωνάξω από το μικρόφωνο να μην απαντάνε οι άντρες στις προκλήσεις.
Σίγουρα υπάρχουν και εκείνοι που δεν φέρονται ντόμπρα απέναντι στις γυναίκες. Αλλά,0 πρώτον, δεν υπάρχει λόγος να μπαίνουμε όλοι στο ίδιο καζάνι και δεύτερον, πρέπει να αναρωτηθούμε κάτι άλλο. Μήπως πρέπει οι γυναίκες, αντί να μας κράζουν, να δουν πόσο έχει αλλάξει η δική τους συμπεριφορά;
Ένα φτωχό άλλοθι
Έχω ακούσει τις σαχλαμάρες ότι δεν υπάρχουν πια άντρες και ότι δεν ξέρουμε πώς να φερθούμε από μοντέλο που δεν κατάφερε να της κάτσει ένας ποδοσφαιριστής. Τα άκουσα και από μια φίλη μου που την πέφτει εδώ και 6 μήνες στον ίδιο τύπο και τον κράζει ότι είναι ομοφυλόφιλος που δεν της την πέφτει. Το έχω ακούσει ακόμα και από 18χρονη κοπέλα που ακόμα δεν έχει βγει από το αβγό και έμαθε τους άντρες. Αυτό που δεν δέχονται αυτές οι γυναίκες να περάσει από το μυαλό τους είναι η έννοια της αποτυχίας. Το ενδεχόμενο ότι μπορεί να υπάρχει άντρας που δεν τις γουστάρει. Μόνο τυχαίο δεν μπορεί να είναι το γεγονός ότι όλες όσες τα λένε αυτά δεν είναι άσχημες γκόμενες. Ίσα-ίσα είναι γυναίκες που έχουν πολλές κατακτήσεις και ίσως για αυτό δεν διανοούνται την περίπτωση… απλά να μην τις γουστάρουν.
Τα παιδιά της αλλαγής
Να δεχτώ ότι άλλαξαν οι άντρες. Ότι φλώρεψαν, ότι έμαθαν να τα βρίσκουν όλα έτοιμα και ότι επαναπαύτηκαν στις γυναίκες που τους το έδιναν στο πιάτο. Και η αλλαγή σε αυτό το θέμα όπως και σε κάθε άλλη κοινωνική ή ανθρωπολογική τάση, ορίζεται από κάποιες συνισταμένες. Κάτι άλλαξε σε αυτόν τον ρημαδοκόσμο και οι άντρες πέρασαν στα μετόπισθεν. Κάτι άλλαξε και πλέον οι γυναίκες διαλαλούν ότι τους original άντρες που βρωμάνε τεστοστερόνη τους βρίσκεις με το σταγονόμετρο. Κάτι έγινε και οι άντρες ξαφνικά παίζουν και λίγο άμυνα. Και έγινε αυτό που αναγκάζει την οποιαδήποτε ομάδα να παίξει άμυνα. Η «αντίπαλη» ομάδα πέρασε στην επίθεση.
Απέναντι στα θηρία
Δεν είναι τυχαίο ότι αυτή η λαϊκή κατακραυγή κατά των ανδρών συμπίπτει χρονικά με την εμφάνιση μιας νέας (τότε) κατηγορίας γυναικών, των cougar. Για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι καινούριοι (σιχαμένο κλισέ αθλητικογράφων) τα cougar είναι εκείνες οι γυναίκες άνω των 30 ετών οι οποίες, είτε ανήκουν και στην κατηγορία των milfs (έχοντας παιδιά) είτε όχι, κυκλοφορούν εκεί έξω και την πέφτουν αδιάκριτα σε ό,τι αρσενικό κινείται. Είναι εκείνες οι γυναίκες που κλέβουν τον ρόλο του άνδρα και σε πλησιάζουν στο μπαρ να σε κεράσουν ένα ποτό, ειδικά αν είσαι μικρότερος. Εκείνες που θέλουν να έχουν τα ηνία στη σχέση και να λαμβάνουν τις αποφάσεις, επειδή έτσι επιβάλει η σύγχρονη κοινωνία και το κοινωνικό στάτους των γυναικών που έχει (πολύ σωστά) διαμορφωθεί.
Που είναι τα κορίτσια που ξέραμε;
Το ότι είναι λοιπόν λογικό και δίκαιο να έχουν αλλάξει οι συμπεριφορές και οι απαιτήσεις ανδρών και γυναικών, δεν σημαίνει ότι εμείς δεν μπορούμε να εκφράσουμε το παράπονό μας. Και είναι περίπου ίδιο με το παράπονο των γυναικών. Οι γυναίκες λένε ότι έχουν εκλείψει από την κοινωνία οι άνδρες-Κούρκουλοι. Εμένα όμως μου φαίνεται ότι όσο έχουν λείψει οι βαρβατάνδρες, άλλο τόσο έχουν εξαφανιστεί και οι κλασικές γυναίκες. Εκείνα τα αγνά κορίτσια με τις κορδέλες στα μαλλιά που περίμεναν υπομονετικά τον άνδρα κυνηγό να κάνει την κίνησή του. Οι γυναίκες – θήραμα. Και μαζί τους χάθηκε και όλο το παιχνίδι.
Ο κόσμος μας αλλάζει. Και μαζί του αλλάζουν και οι συμπεριφορές μας. Και αυτό είναι κάτι που απλά οφείλουμε να το αποδεχτούμε και να αφήσουμε τα ρητορικά ερωτήματα. Εδώ είναι και οι άνδρες και οι γυναίκες. Δεν πήγαν πουθενά. Απλά ανακατεύουν την τράπουλα…
Σχόλιο: It (always) takes two...
Υψώνει το λάβαρο ο Χρήστος Χατζηιωάννου
Amber alert. Αναζητούνται αυθεντικές, original, παραδοσιακές γυναίκες. Το ανδρικό φύλλο δέχεται επίθεση από κάθε γυναίκα που κυκλοφορεί σε αυτόν τον πλανήτη και το MEN 24 απαντάς στις προκλήσεις.
Έχω βαρεθεί να ακούω από γνωστές, φίλες, κολλητές, συγγενείς και κάθε λογής γυναίκες την ίδια ατάκα: «Πού πήγαν τα αυθεντικά αρσενικά;». Είναι η καραμέλα την οποία πιπιλάνε εδώ και μερικά χρόνια οι γυναίκες οι οποίες για τον έναν ή τον άλλο λόγο μένουν ανύπανδρες, χωρισμένες και άλλα από «α» στερητικό που αδυνατώ να αναφέρω.
Και ορισμένες φορές τείνω να συμφωνήσω μαζί τους συζητώντας για συμπεριφορές ανδρών που δεν τα τιμάνε τα παντελόνια τους. Αλλά στις περισσότερες των περιπτώσεων θέλω να κατέβω σαν τον Θανάση Γιαννακόπουλο στο παρκέ του ΟΑΚΑ και να φωνάξω από το μικρόφωνο να μην απαντάνε οι άντρες στις προκλήσεις.
Σίγουρα υπάρχουν και εκείνοι που δεν φέρονται ντόμπρα απέναντι στις γυναίκες. Αλλά,0 πρώτον, δεν υπάρχει λόγος να μπαίνουμε όλοι στο ίδιο καζάνι και δεύτερον, πρέπει να αναρωτηθούμε κάτι άλλο. Μήπως πρέπει οι γυναίκες, αντί να μας κράζουν, να δουν πόσο έχει αλλάξει η δική τους συμπεριφορά;
Ένα φτωχό άλλοθι
Έχω ακούσει τις σαχλαμάρες ότι δεν υπάρχουν πια άντρες και ότι δεν ξέρουμε πώς να φερθούμε από μοντέλο που δεν κατάφερε να της κάτσει ένας ποδοσφαιριστής. Τα άκουσα και από μια φίλη μου που την πέφτει εδώ και 6 μήνες στον ίδιο τύπο και τον κράζει ότι είναι ομοφυλόφιλος που δεν της την πέφτει. Το έχω ακούσει ακόμα και από 18χρονη κοπέλα που ακόμα δεν έχει βγει από το αβγό και έμαθε τους άντρες. Αυτό που δεν δέχονται αυτές οι γυναίκες να περάσει από το μυαλό τους είναι η έννοια της αποτυχίας. Το ενδεχόμενο ότι μπορεί να υπάρχει άντρας που δεν τις γουστάρει. Μόνο τυχαίο δεν μπορεί να είναι το γεγονός ότι όλες όσες τα λένε αυτά δεν είναι άσχημες γκόμενες. Ίσα-ίσα είναι γυναίκες που έχουν πολλές κατακτήσεις και ίσως για αυτό δεν διανοούνται την περίπτωση… απλά να μην τις γουστάρουν.
Τα παιδιά της αλλαγής
Να δεχτώ ότι άλλαξαν οι άντρες. Ότι φλώρεψαν, ότι έμαθαν να τα βρίσκουν όλα έτοιμα και ότι επαναπαύτηκαν στις γυναίκες που τους το έδιναν στο πιάτο. Και η αλλαγή σε αυτό το θέμα όπως και σε κάθε άλλη κοινωνική ή ανθρωπολογική τάση, ορίζεται από κάποιες συνισταμένες. Κάτι άλλαξε σε αυτόν τον ρημαδοκόσμο και οι άντρες πέρασαν στα μετόπισθεν. Κάτι άλλαξε και πλέον οι γυναίκες διαλαλούν ότι τους original άντρες που βρωμάνε τεστοστερόνη τους βρίσκεις με το σταγονόμετρο. Κάτι έγινε και οι άντρες ξαφνικά παίζουν και λίγο άμυνα. Και έγινε αυτό που αναγκάζει την οποιαδήποτε ομάδα να παίξει άμυνα. Η «αντίπαλη» ομάδα πέρασε στην επίθεση.
Απέναντι στα θηρία
Δεν είναι τυχαίο ότι αυτή η λαϊκή κατακραυγή κατά των ανδρών συμπίπτει χρονικά με την εμφάνιση μιας νέας (τότε) κατηγορίας γυναικών, των cougar. Για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι καινούριοι (σιχαμένο κλισέ αθλητικογράφων) τα cougar είναι εκείνες οι γυναίκες άνω των 30 ετών οι οποίες, είτε ανήκουν και στην κατηγορία των milfs (έχοντας παιδιά) είτε όχι, κυκλοφορούν εκεί έξω και την πέφτουν αδιάκριτα σε ό,τι αρσενικό κινείται. Είναι εκείνες οι γυναίκες που κλέβουν τον ρόλο του άνδρα και σε πλησιάζουν στο μπαρ να σε κεράσουν ένα ποτό, ειδικά αν είσαι μικρότερος. Εκείνες που θέλουν να έχουν τα ηνία στη σχέση και να λαμβάνουν τις αποφάσεις, επειδή έτσι επιβάλει η σύγχρονη κοινωνία και το κοινωνικό στάτους των γυναικών που έχει (πολύ σωστά) διαμορφωθεί.
Που είναι τα κορίτσια που ξέραμε;
Το ότι είναι λοιπόν λογικό και δίκαιο να έχουν αλλάξει οι συμπεριφορές και οι απαιτήσεις ανδρών και γυναικών, δεν σημαίνει ότι εμείς δεν μπορούμε να εκφράσουμε το παράπονό μας. Και είναι περίπου ίδιο με το παράπονο των γυναικών. Οι γυναίκες λένε ότι έχουν εκλείψει από την κοινωνία οι άνδρες-Κούρκουλοι. Εμένα όμως μου φαίνεται ότι όσο έχουν λείψει οι βαρβατάνδρες, άλλο τόσο έχουν εξαφανιστεί και οι κλασικές γυναίκες. Εκείνα τα αγνά κορίτσια με τις κορδέλες στα μαλλιά που περίμεναν υπομονετικά τον άνδρα κυνηγό να κάνει την κίνησή του. Οι γυναίκες – θήραμα. Και μαζί τους χάθηκε και όλο το παιχνίδι.
Ο κόσμος μας αλλάζει. Και μαζί του αλλάζουν και οι συμπεριφορές μας. Και αυτό είναι κάτι που απλά οφείλουμε να το αποδεχτούμε και να αφήσουμε τα ρητορικά ερωτήματα. Εδώ είναι και οι άνδρες και οι γυναίκες. Δεν πήγαν πουθενά. Απλά ανακατεύουν την τράπουλα…
Σχόλιο: It (always) takes two...
Η παραίτηση των λέξεων
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_52_18/06/2011_446131
Tου Πασχου Mανδραβελη
Tου Πασχου Mανδραβελη
Ενας από τους λόγους που κοντεύουμε να παλαβώσουμε σ’ αυτή τη χώρα είναι διότι χάσαμε το νόημα των λέξεων. Γράφαμε και παλαιότερα ότι οι λέξεις, για να εξυπηρετήσουν πολιτικές σκοπιμότητες, άρχισαν για διαστρέφονται τόσο, που έχασαν τη βασική τους αποστολή: να μας επιτρέπουν να συνεννοούμαστε.
Η τελευταία λέξη που υφίσταται αυτόν τον βιασμό είναι η «παραίτηση». Σύμφωνα με τον εκπρόσωπο της Νέας Δημοκρατίας, κ. Μιχελάκη, ο πρωθυπουργός παραιτήθηκε στον αρχηγό αξιωματικής αντιπολίτευσης, κ. Αντώνη Σαμαρά, κατά τη διάρκεια μιας τηλεφωνικής συνομιλίας. Αυτό είναι κομματάκι περίεργο. Μέχρι σήμερα, οι παραιτήσεις των πρωθυπουργών γίνονταν με μια δημόσια δήλωση και στη Βουλή. Είναι η πρώτη «παραίτηση» παγκοσμίως που έγινε τηλεφωνικά, σε ιδιωτική συζήτηση και σε πολιτικό αντίπαλο.
Για να μην αποτρελαθούμε και να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους. Ορθώς δύο ανώτατοι πολιτειακοί παράγοντες συζητούσαν μεταξύ τους και με ανοιχτά χαρτιά, εξετάζοντας όλες τις πιθανές διεξόδους για να βγει η χώρα από την κρίση. Πολύ σωστά κουβέντιασαν ακόμη και το ενδεχόμενο μιας νέας κυβέρνησης, χωρίς τον κ. Παπανδρέου πρωθυπουργό. Αυτό δεν σημαίνει παραίτηση· ακόμη κι αν υπήρξε μεταξύ τους κάποια πρώτη συμφωνία. Σημαίνει ότι έπρεπε να συζητηθεί και στις λεπτομέρειες. Να υλοποιηθεί και να γίνει τελικώς και δημοσίως παραίτηση. Εκ του αποτελέσματος, σημαίνει επίσης ότι αφελώς ο κ. Παπανδρέου συζήτησε το θέμα, αλλά και ότι κάκιστα ο κ. Σαμαράς (προφανώς για να κάψει την προοπτική της συνεργασίας) άφησε να διαρρεύσει η συνομιλία στα ΜΜΕ, για να γίνει το τουρλουμπούκι της περασμένης Τετάρτης.
Αυτή είναι μια κίνηση που θα έχει ευρύτερες αρνητικές συνέπειες από την αποτυχημένη τελικά συνεργασία. Εκ των πραγμάτων, οι πολιτικοί αρχηγοί πρέπει να συζητούν μεταξύ τους με διαφορετικό τρόπο από εκείνο που συνομιλούν στη Βουλή. Χωρίς υπονοούμενα και με ανοιχτά χαρτιά. Πρέπει να ανταλλάσσουν απόψεις, να κουβεντιάζουν ακόμη και τα πιο απίθανα σενάρια. Μόνο έτσι θα είναι σε θέση να προετοιμάζουν ιδιωτικώς τις συναινετικές λύσεις, οι οποίες θα υλοποιούνται δημοσίως. Χωρίς εμπιστοσύνη και με δεδομένο ότι δεν θα μπορούν να μιλούν με ανοιχτά χαρτιά για κρίσιμα ζητήματα -υπό τον φόβο, πλέον, των διαρροών- η διαχείριση της κρίσης γίνεται πολύ πιο δύσκολη.
Friday, 17 June 2011
Και το Economist συνεχίζει να κρούει τον κώδωνα του κινδύνου...
The cost of denial
http://www.economist.com/blogs/buttonwood/2011/06/greece-default-and-public-unrest&fsrc=nwl
EVENTS in Greece seem to be proceeding with the inevitability of tragedy, as politicians and the electorate balk at the deal in front of them; years of austerity for Greek citizens and years of subsidies from the rest of Europe all to keep the single currency project on track. As has been pointed out here before, it has been a long process of denial; first that Greece had a problem, then that a bailout would be needed, and then that the debt would need to be restructured.
What seems to be motivating the ECB in opposing a restructuring at the moment is the prospect of losses for the rest of the region's banks - the Lehman moment. But whose fault is that? Last year, the Committee of European Bank Supervisors unveiled the result of stress tests that showed only seven banks had failed. This test required the banks to take mark-to-market losses on government bonds held in their trading books, but not on bonds held to maturity since the possibility of default was excluded. It is impossible to believe that the ECB did not approve of this methodology.
Had the stress tests recognised what the markets were indicating even at that stage - that a Greek default was quite likely - then the weak banks could have been identified and recapitalised well before the current crisis. Now we will face the classic problem of uncertainty - investors will not know the extent to which individual banks are exposed and may react accordingly. Moody's placed three French banks on rating review yesterday, although it should be emphasised that the agency is only talking about downgrades of one or two notches (the banks are Aa1 and Aa2, so we are a long way from junk bond status).
Alas, for Greece, default is by no means an easy way out. It would mean the collapse of the banking system and who would bail it out? The only plausible support would come from the EU and the IMF; the two groups causing so much resentment at the moment. Going it alone would mean that Greece would be cut off from the credit markets; it would have to balance its budget immediately. So austerity (benefit cuts and job losses) would be required anyway.
Meanwhile, those living in Anglo-Saxon countries should beware of being too smug. There is a tendency, in the British press, to see pictures of riots in Athens and think "Oh, those excitable Continentals". But the evidence suggests that the vast majority of Greek demonstrators were peaceful and a small minority of anarchists caused the trouble. And that was exactly the explanation put forward last year when the Conservative party HQ in London was ransacked; a small minority seizes the moment and gives the media the pictures they "want". In Britain, austerity has barely begun and yet June 30 is set for both a civil service and teachers strike, not to mention the inevitable Tube walkout led by Bob Crow. Even in America, the Wisconsin state capitol was occupied this year in protests against an austerity (and union-bashing) agenda; indeed, the protests are still going on. The kind of austerity plan being imposed on Greece would probably provoke a violent reaction in most countries.
http://www.economist.com/blogs/buttonwood/2011/06/greece-default-and-public-unrest&fsrc=nwl
EVENTS in Greece seem to be proceeding with the inevitability of tragedy, as politicians and the electorate balk at the deal in front of them; years of austerity for Greek citizens and years of subsidies from the rest of Europe all to keep the single currency project on track. As has been pointed out here before, it has been a long process of denial; first that Greece had a problem, then that a bailout would be needed, and then that the debt would need to be restructured.
What seems to be motivating the ECB in opposing a restructuring at the moment is the prospect of losses for the rest of the region's banks - the Lehman moment. But whose fault is that? Last year, the Committee of European Bank Supervisors unveiled the result of stress tests that showed only seven banks had failed. This test required the banks to take mark-to-market losses on government bonds held in their trading books, but not on bonds held to maturity since the possibility of default was excluded. It is impossible to believe that the ECB did not approve of this methodology.
Had the stress tests recognised what the markets were indicating even at that stage - that a Greek default was quite likely - then the weak banks could have been identified and recapitalised well before the current crisis. Now we will face the classic problem of uncertainty - investors will not know the extent to which individual banks are exposed and may react accordingly. Moody's placed three French banks on rating review yesterday, although it should be emphasised that the agency is only talking about downgrades of one or two notches (the banks are Aa1 and Aa2, so we are a long way from junk bond status).
Alas, for Greece, default is by no means an easy way out. It would mean the collapse of the banking system and who would bail it out? The only plausible support would come from the EU and the IMF; the two groups causing so much resentment at the moment. Going it alone would mean that Greece would be cut off from the credit markets; it would have to balance its budget immediately. So austerity (benefit cuts and job losses) would be required anyway.
Meanwhile, those living in Anglo-Saxon countries should beware of being too smug. There is a tendency, in the British press, to see pictures of riots in Athens and think "Oh, those excitable Continentals". But the evidence suggests that the vast majority of Greek demonstrators were peaceful and a small minority of anarchists caused the trouble. And that was exactly the explanation put forward last year when the Conservative party HQ in London was ransacked; a small minority seizes the moment and gives the media the pictures they "want". In Britain, austerity has barely begun and yet June 30 is set for both a civil service and teachers strike, not to mention the inevitable Tube walkout led by Bob Crow. Even in America, the Wisconsin state capitol was occupied this year in protests against an austerity (and union-bashing) agenda; indeed, the protests are still going on. The kind of austerity plan being imposed on Greece would probably provoke a violent reaction in most countries.
Friday, 10 June 2011
Το Ecomist δεν τα βλέπει καλά τα πράγματα...
AN IRREVERENT official at the International Monetary Fund recently installed a jarring ringtone on his mobile phone. It is the sound of cans being kicked down a road. That, alas, is what Europe’s politicians and the IMF look set to do with their latest rescue plan for Greece. Though the details are still being hammered out, it is already clear that the package—likely to involve an extra €85 billion ($125 billion) or so—goes only part way, at best, towards dealing with Greece’s economic woes.
Those problems are by now painfully well known. First, Greece’s moribund economy is hopelessly uncompetitive. Since membership of the euro rules out the fillip of a cheaper currency, the country’s only route to growth is through deep reforms that slash costs and boost productivity. Second, the government is bust. Despite the austerity of the past year, introduced as part of Greece’s first rescue package, its primary budget (ie, even before debt payments) is still deeply in deficit. Under any realistic assumptions for future growth and interest rates, its stock of debt, at 150% of GDP and rising, is unpayable.
Dealing decisively with the Greek mess means addressing both the lack of competitiveness and the insolvency. The new rescue plan makes progress on the former, but does little on the latter. As a result, even if the Greeks do everything that is asked of them (itself a big if), another crisis will loom before long.
Under pressure, Greece’s government has cut spending and raised taxes worth some 7% of GDP. It has taken an axe to the country’s absurdly generous pension system and started to free up the economy, for instance by easing entry into some 150 restricted professions. That is good, as far as it goes. But the reform momentum has been lost in recent months, something that the new rescue package seeks to address.
In return for more outside help, Greece’s government has agreed to more fiscal austerity and yet bolder reforms, including privatisation. By 2015 it plans to raise €50 billion (the equivalent of around 20% of GDP) from selling government-owned land and stakes in firms, especially in infrastructure and utilities. This is politically controversial in Athens, but well-designed state sell-offs can both boost an economy’s efficiency and raise funds. Nor is Greece’s ambition unprecedented: between 1985 and 1999 nine countries, including Portugal, sold state assets worth more than 20% of their GDP—though none did so as quickly as Greece plans to. So a poorly prepared sale could backfire but the thrust is correct.
It’s broke, fix it
The case for much tougher fiscal austerity is less clear. Greece plainly needs to move to a primary budget surplus. At issue is what size and how fast. More austerity, at least in the short term, means a weaker economy—and without growth Greece cannot put its crisis behind it. In asking the Greeks to do a lot more, quickly, there is a danger that the rescuers will go too far. No wonder, then, that getting the Greek parliament to approve the deal may not be easy.
The new plan’s biggest shortcoming, however, is its attitude to Greece’s debt. The original rescue plan assumed that, starting in 2012, Greece would issue new bonds to pay off maturing ones. With such market access now out of the question, the new bail-out envisages more loans from the EU and IMF, along with some “voluntary” participation by private bondholders. Germany would like the maturities of all Greek bonds to be stretched by seven years. The European Central Bank has long resisted any such debt “reprofiling”, though it seems to be warming towards an informal promise by some creditors, such as Greek banks, to buy more government bonds when their existing ones mature.
The practicality of such an informal promise is doubtful. And it won’t solve the debt problem. When the new plan ends Greece will still owe more than it can possibly pay. More of that debt will be to official creditors, especially if the private bondholders play only a token role now. Restructuring at that point will be more costly for other governments and the IMF.
The rescuers think buying time reduces the risk of contagion from a Greek debt restructuring to other euro-zone countries. But the pall of an unsolved Greek mess will continue to hang over the euro zone, just as it has done for the past year. A half-baked “voluntary” participation by creditors today may make a restructuring tomorrow more, not less, complicated. And the domestic politics of savage austerity and ever-rising debt are poisonous. It would be far better to recognise reality and start an orderly restructuring of Greek debt now. That remains the only solution. Greece’s alleged rescuers would do well to remember that if you kick a can down the road for long enough, it dents and eventually breaks.
Those problems are by now painfully well known. First, Greece’s moribund economy is hopelessly uncompetitive. Since membership of the euro rules out the fillip of a cheaper currency, the country’s only route to growth is through deep reforms that slash costs and boost productivity. Second, the government is bust. Despite the austerity of the past year, introduced as part of Greece’s first rescue package, its primary budget (ie, even before debt payments) is still deeply in deficit. Under any realistic assumptions for future growth and interest rates, its stock of debt, at 150% of GDP and rising, is unpayable.
Dealing decisively with the Greek mess means addressing both the lack of competitiveness and the insolvency. The new rescue plan makes progress on the former, but does little on the latter. As a result, even if the Greeks do everything that is asked of them (itself a big if), another crisis will loom before long.
Under pressure, Greece’s government has cut spending and raised taxes worth some 7% of GDP. It has taken an axe to the country’s absurdly generous pension system and started to free up the economy, for instance by easing entry into some 150 restricted professions. That is good, as far as it goes. But the reform momentum has been lost in recent months, something that the new rescue package seeks to address.
In return for more outside help, Greece’s government has agreed to more fiscal austerity and yet bolder reforms, including privatisation. By 2015 it plans to raise €50 billion (the equivalent of around 20% of GDP) from selling government-owned land and stakes in firms, especially in infrastructure and utilities. This is politically controversial in Athens, but well-designed state sell-offs can both boost an economy’s efficiency and raise funds. Nor is Greece’s ambition unprecedented: between 1985 and 1999 nine countries, including Portugal, sold state assets worth more than 20% of their GDP—though none did so as quickly as Greece plans to. So a poorly prepared sale could backfire but the thrust is correct.
It’s broke, fix it
The case for much tougher fiscal austerity is less clear. Greece plainly needs to move to a primary budget surplus. At issue is what size and how fast. More austerity, at least in the short term, means a weaker economy—and without growth Greece cannot put its crisis behind it. In asking the Greeks to do a lot more, quickly, there is a danger that the rescuers will go too far. No wonder, then, that getting the Greek parliament to approve the deal may not be easy.
The new plan’s biggest shortcoming, however, is its attitude to Greece’s debt. The original rescue plan assumed that, starting in 2012, Greece would issue new bonds to pay off maturing ones. With such market access now out of the question, the new bail-out envisages more loans from the EU and IMF, along with some “voluntary” participation by private bondholders. Germany would like the maturities of all Greek bonds to be stretched by seven years. The European Central Bank has long resisted any such debt “reprofiling”, though it seems to be warming towards an informal promise by some creditors, such as Greek banks, to buy more government bonds when their existing ones mature.
The practicality of such an informal promise is doubtful. And it won’t solve the debt problem. When the new plan ends Greece will still owe more than it can possibly pay. More of that debt will be to official creditors, especially if the private bondholders play only a token role now. Restructuring at that point will be more costly for other governments and the IMF.
The rescuers think buying time reduces the risk of contagion from a Greek debt restructuring to other euro-zone countries. But the pall of an unsolved Greek mess will continue to hang over the euro zone, just as it has done for the past year. A half-baked “voluntary” participation by creditors today may make a restructuring tomorrow more, not less, complicated. And the domestic politics of savage austerity and ever-rising debt are poisonous. It would be far better to recognise reality and start an orderly restructuring of Greek debt now. That remains the only solution. Greece’s alleged rescuers would do well to remember that if you kick a can down the road for long enough, it dents and eventually breaks.
Monday, 6 June 2011
Το γαρ πολύ της θλίψεως....
:: The Player :: Α1 :: «Δίνει» Παναθηναϊκό ο Αγγέλου!
Το σίριαλ ανάμεσα στον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό συνεχίζεται, με τον Βαγγέλη Αγγέλου να μιλάει στην τηλεόραση του συνδρομητικού καναλιού για τα επεισόδια στο ΟΑΚΑ, λέγοντας πως ακόμα δεν μπορεί να πιστέψει τα όσα έγιναν.
Αναλυτικά οι δηλώσεις του στην Nova...
...τα επεισόδια και τον προπηλακισμό του Ολυμπιακού στο ΟΑΚΑ: «Αυτά συμβαίνουν και νομίζω πως, όταν εκπροσωπούν δύο άνθρωποι και προπονητές δύο ομάδες, το να εστιάζει κανείς σε άτομα φεύγει απ' το βασικό πρόβλημα. Εμείς με πολύ ηρεμία και με μεγάλη ανάλυση τα σκεφτήκαμε αυτά. Δεν κοιμηθήκαμε το βράδυ. Η ψυχολογία κι η πίεση είναι κομμάτι του πρωταθλητισμού κι οι δύο προπονητές δίνουν μάχη. Σε δύσκολους καιρούς και με την οικονομική κρίση, οι παράγοντες που είναι στο μπάσκετ προσβάλλονται. Ο Ολυμπιακός προσβλήθηκε. Εγώ, αν ήμουν στη διοίκηση, θα 'χα παραιτηθεί από το ελληνικό μπάσκετ. Έξω από το παιχνίδι έγινα πολλά. Πόσος κόσμος υπήρχε στο γήπεδο και μπήκε με εισιτήριο ή όχι; 30% περισσότερος κόσμος ήταν μέσα. Το πέταλο δίπλα από τον πάγκο μας, που είχε συμφωνηθεί να είναι κλειστό, διαιτητές είπαν ότι δεν έπρεπε να ήταν εκεί κόσμος, αλλά δεν έγινε τίποτα. Από το δίχτυ που είχε τρύπες δεχθήκαμε 19 πέτρες και πολλά δυναμιτάκια, στο φύλλο αγώνος γράφτηκαν δύο πέτρες. Πίσω από τον πάγκο μάς πάταγαν νερά, δε χρειάζεται να βάλουμε πλυντήριο. Στο ημίχρονο βγαίνουμε να κάνουμε ζέσταμα χωρίς προστασία από την αστυνομία και περιφερόντουσαν αλήτες που έβριζαν τον Σπανούλη και το παιδί του. Είπα στον Μάνο Παπαδόπουλο τι θα γίνει και μου είπε ότι δεν μπορεί να κάνει κάτι. Τον Τανατζή στο δεύτερο ματς στο ΣΕΦ τον ρώτησα γιατί παίζετε με τα νεύρα μας και με απέβαλε. "Θα μου κάψεις του μυαλο" του είπα. Τώρα ο πρόεδρος του Παναθηναϊκού τον έβριζε με τα χειρότερα λόγια και δεν έγινε τίποτα. Τέσσερα δευτερόλεπτα από το τέλος ο κόσμος μπαίνει μέσα κι όλη η αποστολή μας δέχεται επίθεση και τραυματιζόμαστε. Πάντως, οι παίκτες και οι άνθρωποι του Παναθηναϊκού έκαναν τα πάντα για να μας προστατέψουν».
...τον φάκελο «διαιτησία»: «Μπορούμε να πούμε λεπτομέρειες για το ματς, όπου ο Ολυμπιακός σφαγιάστηκε, πέρα από τα όσα έγιναν. Αν τα πράγματα είχαν προετοιμαστεί, αν δεν υπήρχε κάποιος από τους διαιτητές να τα καταγράψει, η μεριά του Ολυμπιακού μπορεί να μιλάει για δόλο. Αν νικούσε ο Ολυμπιακός, θα έφευγε η αποστολή από το γήπεδο;».
...το ποιος θα έπρεπε να είναι πρωταθλητής Ελλάδος: «Θεωρώ ότι από την παραμονή των ματς των playoffs της Ευρωλίγκα, η αναβολή του Κυπέλλου, η δήλωση του προέδρου του Παναθηναϊκού ότι θα παραιτηθεί, το ότι δεν ήρθα οπαδοί του Παναθηναϊκού στον τελικό κι όλη η παρουσία στη σειρά των τελικών θεωρώ είναι ύποπτη. Είναι ένα προμελετημένο σχέδιο όπου έπεσε μέσα ο Ολυμπιακός. Θεωρώ ότι ο Ολυμπιακός θα έπρεπε να είναι ο πρωταθλητής».
Το σίριαλ ανάμεσα στον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό συνεχίζεται, με τον Βαγγέλη Αγγέλου να μιλάει στην τηλεόραση του συνδρομητικού καναλιού για τα επεισόδια στο ΟΑΚΑ, λέγοντας πως ακόμα δεν μπορεί να πιστέψει τα όσα έγιναν.
Αναλυτικά οι δηλώσεις του στην Nova...
...τα επεισόδια και τον προπηλακισμό του Ολυμπιακού στο ΟΑΚΑ: «Αυτά συμβαίνουν και νομίζω πως, όταν εκπροσωπούν δύο άνθρωποι και προπονητές δύο ομάδες, το να εστιάζει κανείς σε άτομα φεύγει απ' το βασικό πρόβλημα. Εμείς με πολύ ηρεμία και με μεγάλη ανάλυση τα σκεφτήκαμε αυτά. Δεν κοιμηθήκαμε το βράδυ. Η ψυχολογία κι η πίεση είναι κομμάτι του πρωταθλητισμού κι οι δύο προπονητές δίνουν μάχη. Σε δύσκολους καιρούς και με την οικονομική κρίση, οι παράγοντες που είναι στο μπάσκετ προσβάλλονται. Ο Ολυμπιακός προσβλήθηκε. Εγώ, αν ήμουν στη διοίκηση, θα 'χα παραιτηθεί από το ελληνικό μπάσκετ. Έξω από το παιχνίδι έγινα πολλά. Πόσος κόσμος υπήρχε στο γήπεδο και μπήκε με εισιτήριο ή όχι; 30% περισσότερος κόσμος ήταν μέσα. Το πέταλο δίπλα από τον πάγκο μας, που είχε συμφωνηθεί να είναι κλειστό, διαιτητές είπαν ότι δεν έπρεπε να ήταν εκεί κόσμος, αλλά δεν έγινε τίποτα. Από το δίχτυ που είχε τρύπες δεχθήκαμε 19 πέτρες και πολλά δυναμιτάκια, στο φύλλο αγώνος γράφτηκαν δύο πέτρες. Πίσω από τον πάγκο μάς πάταγαν νερά, δε χρειάζεται να βάλουμε πλυντήριο. Στο ημίχρονο βγαίνουμε να κάνουμε ζέσταμα χωρίς προστασία από την αστυνομία και περιφερόντουσαν αλήτες που έβριζαν τον Σπανούλη και το παιδί του. Είπα στον Μάνο Παπαδόπουλο τι θα γίνει και μου είπε ότι δεν μπορεί να κάνει κάτι. Τον Τανατζή στο δεύτερο ματς στο ΣΕΦ τον ρώτησα γιατί παίζετε με τα νεύρα μας και με απέβαλε. "Θα μου κάψεις του μυαλο" του είπα. Τώρα ο πρόεδρος του Παναθηναϊκού τον έβριζε με τα χειρότερα λόγια και δεν έγινε τίποτα. Τέσσερα δευτερόλεπτα από το τέλος ο κόσμος μπαίνει μέσα κι όλη η αποστολή μας δέχεται επίθεση και τραυματιζόμαστε. Πάντως, οι παίκτες και οι άνθρωποι του Παναθηναϊκού έκαναν τα πάντα για να μας προστατέψουν».
...τον φάκελο «διαιτησία»: «Μπορούμε να πούμε λεπτομέρειες για το ματς, όπου ο Ολυμπιακός σφαγιάστηκε, πέρα από τα όσα έγιναν. Αν τα πράγματα είχαν προετοιμαστεί, αν δεν υπήρχε κάποιος από τους διαιτητές να τα καταγράψει, η μεριά του Ολυμπιακού μπορεί να μιλάει για δόλο. Αν νικούσε ο Ολυμπιακός, θα έφευγε η αποστολή από το γήπεδο;».
...το ποιος θα έπρεπε να είναι πρωταθλητής Ελλάδος: «Θεωρώ ότι από την παραμονή των ματς των playoffs της Ευρωλίγκα, η αναβολή του Κυπέλλου, η δήλωση του προέδρου του Παναθηναϊκού ότι θα παραιτηθεί, το ότι δεν ήρθα οπαδοί του Παναθηναϊκού στον τελικό κι όλη η παρουσία στη σειρά των τελικών θεωρώ είναι ύποπτη. Είναι ένα προμελετημένο σχέδιο όπου έπεσε μέσα ο Ολυμπιακός. Θεωρώ ότι ο Ολυμπιακός θα έπρεπε να είναι ο πρωταθλητής».
Sunday, 5 June 2011
Με 1 στις 4 βολές στο τέλος...
...sorry κιόλας, αλλά πρωτάθλημα ΔΕΝ δικαιούσαι!Για να κερδίσεις το πρωτάθλημα δεν θέλει μόνο ταλέντο, καθοδήγηση και πλάνο, χρειάζεται και ΤΣΑΜΠΟΥΚΑΣ... Από εμάς δεν τον είχε ΟΥΔΕΙΣ!!
Γι ακόμη μια φορά, αποδειχτήκαμε ΚΑΤΩΤΕΡΟΙ των προσδοκιών...
ΥΓ. Η φωτό μόνο τυχαία δεν είναι... Θόδωρε, δεν πρόκειται να ζητήσω ευθύνες από τον Μαυροκεφαλίδη (γιατί τόσο μπορεί, τόσο παίζει το παιδί..), αλλά από εσένα έχω άλλες απαιτήσεις... Κακώς;; Μάλλον, απ' ότι φάνηκε...
Friday, 3 June 2011
Ο Πάσχος Μανδραβέλης tweet-άρει τις διαφορές της Ισπανικής και της Ελληνικής "επαναστάσης"
Οι προτάσεις που εγκρίθηκαν στην Puerta de Sol Μαδρίτη (http://tinyurl.com/6cspbaz) ΚΑΙ το ψήσισμα της Αθήνας (http://bit.ly/jF4nAi)Σχόλιο: Γιατί ΣΠΑΝΙΑ η αντιγραφή είναι εξίσου καλή με το πρωτότυπο... Και δυστυχώς για μας, οι Ισπανοί δεν αρκούνται σε μια απλή... αγανάκτηση!
Μπράβο ρε συ Φώτη!
http://www.sport24.gr/Basket/SpainBasket/oloklhrwse_to_thauma_h_mpilmpao.1094827.html
Η Μπιλμπάο του Φώτη Κατσικάρη νίκησε με 80-72 τη Ρεάλ και με 3-1 νίκες προκρίθηκε για πρώτη φορά στην ιστορία της στους τελικούς της ACB, εκεί όπου θα συναντήσει την Μπαρτσελόνα.
Η "ελληνική αποικία" στο Μπιλμπάο συνέβαλε τα μέγιστα ώστε οι Βάσκοι στις 2 του Ιούνη του 2011 να γράψουν ιστορία!
Η Μπιλμπάο του Φώτη Κατσικάρη νίκησε με 80-72 τη Ρεάλ και με 3-1 νίκες προκρίθηκε για πρώτη φορά στην ιστορία της στους τελικούς της ACB, εκεί όπου θα συναντήσει την Μπαρτσελόνα.
Η "ελληνική αποικία" στο Μπιλμπάο συνέβαλε τα μέγιστα ώστε οι Βάσκοι στις 2 του Ιούνη του 2011 να γράψουν ιστορία!
Υπό τη λαμπρή καθοδήγηση του Φώτη Κατσικάρη και με τους Δημήτρη Μαυροειδή και Κώστα Βασιλειάδη να πετυχαίνουν από 8 και 7 πόντους αντίστοιχα ολοκλήρωσε το μεγάλο θρίαμβο πετώντας έξω από τους τελικούς τη Ρεάλ Μαδρίτης.
Wednesday, 1 June 2011
Κοίτα ο Φώτης....
http://www.contra.gr/Basketball/Spain/LigaACB/326116.htmlH Mπιλμπάο των θαυμάτων συνεχίζει να εκπλήσσει ευχάριστα όλο το ισπανικό μπάσκετ.
Η ομάδα του Φώτη Κατσικάρη νίκησε εύκολα τη Ρεάλ με 68-51 εντός έδρας και έκανε το 2-1 στη σειρά των ημιτελικών. Τι σημαίνει αυτό; Ο,τι χρειάζεται μία ακόμη επιτυχία για να πανηγυρίσει την πρόκριση στο μεγάλο τελικό της ACB.
Mε όπλο την καταπληκτική άμυνα οι Βάσκοι δεν άφησαν πολλά περιθώρια ελπίδας στη Ρεάλ. Αυτή τη φορά ο Κώστας Βασιλειάδης δεν μάτωσε πολλές φορές το διχτάκι (8 πόντοι από τον Ελληνα σουτέρ) αλλά τη δουλειά την έκανε συνολικά η ομάδα. Ο Μπάνιτς τελείωσε με 13 πόντους, ο Μπλουμς με 12, ο Ερβέλ με 9.
Στον αντίποδα....τρικυμία. Περιορισμένες επιθετικές λύσεις, κανένα ιδιαίτερα σχέδιο, μηδέν ψυχολογία. Είναι χαρακτηριστικό ότι η Ρεάλ δυσκολεύτηκε ιδιαίτερα να περάσει τους 50 πόντους.
H σειρά συνεχίζεται την Πέμπτη στο Μπιλμπάο και αν οι Βάσκοι νικήσουν παίρνουν το εισιτήριο για το μεγάλο τελικό!
Subscribe to:
Posts (Atom)