του Μιχάλη Στεφάνου
Ώρες ώρες γίνεσαι εκνευριστικός. Είπαμε πλάκα πλάκα, αλλά υπάρχουν και όρια. Τώρα σου ήρθε ξαφνικά να αναθεωρήσεις. Να πάρεις πίσω όσα έλεγες. Όσα πίστευες. Όσα έγραφες… Τι σόι αστείο είναι αυτό δεν μπορώ να καταλάβω…
Εσύ δεν ήσουν που σκηνοθετούσες στο χαρτί; Εσύ δεν ήσουν που κινηματογραφούσες με τις λέξεις και μας ταξίδευες στις γλυκές σκηνές σου; Που μιλούσες για την τεχνική του φινάλε, για τις κορυφώσεις και τις ερωτικές στιγμές… Τι έπαθες ξαφνικά και τα γυρνάς όλα τούμπα; Τι προχειροδουλειά είναι αυτή; Δεν σου αρμόζει, να το ξέρεις…
Σ’ έπιασαν πάλι οι εγωισμοί και τα παρατάς; Εντάξει, όλα κατά διαόλου πάνε, αλλά τι συγχύζεσαι; Αφού δεν μπορείς να αλλάξεις. Δεν μπορείς να γίνεις κακός ούτε τις στιγμές που ξέρεις ότι πρέπει. Εσύ είσαι καλλιτέχνης, απολαμβάνεις το χειροκρότημα, σου δίνει ζωή. Αύριο πάλι στην ξεφτισμένη πολυθρόνα θα σε βρούμε να σκαρώνεις καινούρια σενάρια. Να μπλέκεις την παραγωγή σοκολάτας με το γκολ του Τοροσίδη και να πειράζεις όποιον περνάει από μπροστά σου. Μ’ αυτό το χαμόγελο μικρού παιδιού.
Αφού πάλι εκεί θα κάθεσαι, να θυμίζεις σε όλους μας, με το που μπαίνουμε στον Φίλαθλο, ότι υπάρχει ακόμη ελπίδα. Ότι ένα κείμενο είναι αρκετό να μας λυτρώσει από τις σκοτούρες. Ότι η αγάπη για τη δημοσιογραφία δεν εξαρτάται από κανέναν πούστη, από κανένα λαμόγιο. Ότι αφού εσύ επιμένεις να είσαι κάθε μέρα εκεί, πρέπει να είμαστε κι εμείς. Τώρα τι, Λάζαρε;
Σε πιάνουν πότε πότε οι μαύρες σου. Σε πνίγει το δίκιο και η αγανάκτηση. «Δεν ξαναγράφω τίποτα!» λες οργισμένος και πατάς «εκτύπωση». Τα νεύρα σου αποτυπωμένα στο χαρτί. Το ξεκίνημα, όπως πάντα μεθυστικό, αλλά απότομο και στεγνό, για την κλάση σου, το φινάλε. Τώρα μάλλον, είσαι σε τέτοια φάση. Γιατί πρέπει να σου πω ότι τέτοιον χάλια επίλογο δεν έχεις ξαναγράψει. Αυτό το τέλος δεν σου αξίζει, ρε Λάζαρε. Αδικείς τον εαυτό σου, πώς να το κάνουμε!
Ας είναι. Σύντομα θα ηρεμήσεις και θα πάρουν πάλι φόρα οι μελωδίες σου. Εμείς θα σε περιμένουμε. Θα κοιτάμε την πόρτα. Μόνο εκεί θα κοιτάμε. Να σε δούμε να μπαίνεις ξανά με το τσαντάκι και το χαμόγελο. Σήκω και ντύσου, σε χρειαζόμαστε…
No comments:
Post a Comment